rdfs:comment
| - Aleksandar Belić (Serbian Cyrillic: Александар Белић, pronounced [aleksǎːndar běːlitɕ]; 15 August 1876 – 26 February 1960) was a Serbian linguist and academic. (en)
- Aleksandar Belić (Belgrado, 2 agosto 1876 – Belgrado, 26 febbraio 1960) è stato un linguista, docente e scrittore serbo, è stato uno dei maggior fautori della e studiosi del serbocroato. Docente all'Università di Belgrado, è stato Presidente dell'Accademia delle Scienze serba. È stato tra i fondatori dell'Istituto di lingua serbocroata, dirigiendo e coruando vari iniziative della lingua e dialettologia serbocroata. Tra le sue innumerevoli opere si ricordano: Dijalekti istočne i južne Srbije (I dialetti della Serbia orientale e meridionale, anno 1905), Pravopis (Ortografia, anno 1923), Vuk i Daničić (Vuk e Daničić, anno 1947), Vukova borba (La lotta di Vuk, anno 1948). (it)
- Aleksandar Belić (cyr. Александар Белић; ur. 15 sierpnia 1876 w Belgradzie, zm. 26 lutego 1960 tamże) – serbski językoznawca, czołowy serbski lingwista pierwszej połowy XX wieku. Autor licznych artykułów naukowych z dziedziny komparatystyki słowiańskiej, językoznawstwa ogólnego oraz syntaktyki i dialektologii serbsko-chorwackiej. Slawistykę studiował w Belgradzie, Odessie i Moskwie. Doktoryzował się w 1900 r. na Uniwersytecie w Lipsku. Od 1905 r. profesor Uniwersytetu Belgradzkiego; od 1937 prezes Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk; od 1956 członek PAN. (pl)
- Александр Белич (2 августа 1876, Белград — 26 февраля 1960, Белград) — сербский лингвист, председатель Сербской академии наук и искусств, член-корреспондент Петербургской академии наук. (ru)
- Aleksandar Belić (serbio cirilizado, Александар Белић, Belgrado, Serbia, 1876 – Belgrado, República Socialista Federal de Yugoslavia, 1960) fue un lingüista serbio y yugoslavo. Recibió su formación en lenguas eslavas en su ciudad natal y Rusia y obtuvo el título de Doctor en Filosofía en la Universidad de Leipzig en 1900. Ejerció labor docente en la Universidad de Belgrado y fue miembro y presidente durante un largo tiempo de la Academia de las Artes y de las Ciencias de Serbia. Fue el lingüista serbio más importante en la primera mitad del siglo veinte. Sus investigaciones tocaron temas como los estudios de comparatística, dialectología y sintaxis. Escribió Pravopis srpskohrvatskog književnog jezika ("Guía normativa estándar del serbocroata", 1923) basada en un principio fonológico estri (es)
|