| rdfs:comment
| - Loď bláznů je alegorie, která se objevuje v západní kultuře již od starověku. Jednu z prvních zmínek nacházíme u Platóna, který tento příměr použil v argumentaci kritiky demokracie. Podstata alegorie v Platónově podání spočívá v porovnávání demokracie (řízení státu demokratickou vládou) s obrazem lodě bez kapitána, na které se velení násilím chopili nepříčetní, lehkovážní pasažéři, kteří jsou vůči kurzu lodi neteční, anebo jej neznají. Tento fanatický dav je schopen zabít nebo omámit kohokoliv, kdo mu bude stát v cestě, a pravého kapitána, znalého hvězd, větru a kormidlování, považuje za nepotřebného. Platón touto alegorií přiblížil kapitánovu situaci postavení filozofa a jeho odmítnutí státem. Platónův koncept stál u zrodu satirické literární skladby Loď bláznů (německy , 1494) Němce Seba (cs)
- The ship of fools is an allegory, originating from Book VI of Plato's Republic, about a ship with a dysfunctional crew. The allegory is intended to represent the problems of governance prevailing in a political system not based on expert knowledge. Benjamin Jowett's 1871 translation recounts the story as follows: (en)
- Het Schip der Dwazen, soms ook wel het Narrenschip genoemd, is een allegorie afkomstig uit boek IV van Plato's Staat, over een schip met een disfunctionerende bemanning. De allegorie is politiek van aard en heeft als doel om de problemen van regeren en besturen te illustreren in regeringsvormen die niet zijn gebaseerd op expertkennis, zoals: democratieën. Sedert de middeleeuwen is de allegorie de inspiratiebron geweest van veel schrijvers en kunstenaars. — Allegorie uit Plato's Staat. (nl)
- Statek głupców – (niem. Narrenschiff; łac. Stultifera Navis) - motyw pojawiający się w wielu dziełach literackich, malarskich, muzycznych. To statek z załogą, której członkowie reprezentują różne klasy i stany społeczne, różne postawy etyczne, wzorce osobowe, a podróżują w poszukiwaniu szczęścia.Oryginalnie statek głupców jest tytułem (oryg. Daß Narrenschyff ad Narragoniam) i głównym motywem poematu Sebastiana Branta wydanego w 1494 r. Tematyką omawianego utworu jest podróż głupców w kierunku ich ziemi obiecanej . Na statku podróżują przedstawiciele wszystkich klas społecznych i zawodów. Przed katastrofą trafiają do krainy zwanej lub Kukanią (niem. Schlaraffenland, ang. Land of Cocaigne, fr. Cocagné) - krainy wiecznej obfitości. (pl)
- A nau dos insensatos ou o navio dos loucos é uma antiga alegoria muito usada na cultura ocidental, na literatura e nas artes visuais. Imbuída de um senso de autocrítica, ela descreve o mundo e seus habitantes humanos como uma nau, cujos passageiros perturbados não sabem e nem se importam em saber para onde estão indo. Em composições literárias e artísticas dos séculos XV e XVI, o motivo da nau dos insensatos era uma paródia da arca da salvação. Paula da Cunha Corrêa sugere que Platão se inspirou também num poema de Eveno (fragmento 8b), que descreve em alegoria: (pt)
|
| has abstract
| - Loď bláznů je alegorie, která se objevuje v západní kultuře již od starověku. Jednu z prvních zmínek nacházíme u Platóna, který tento příměr použil v argumentaci kritiky demokracie. Podstata alegorie v Platónově podání spočívá v porovnávání demokracie (řízení státu demokratickou vládou) s obrazem lodě bez kapitána, na které se velení násilím chopili nepříčetní, lehkovážní pasažéři, kteří jsou vůči kurzu lodi neteční, anebo jej neznají. Tento fanatický dav je schopen zabít nebo omámit kohokoliv, kdo mu bude stát v cestě, a pravého kapitána, znalého hvězd, větru a kormidlování, považuje za nepotřebného. Platón touto alegorií přiblížil kapitánovu situaci postavení filozofa a jeho odmítnutí státem. Platónův koncept stál u zrodu satirické literární skladby Loď bláznů (německy , 1494) Němce Sebastiana Branta, při jejíž tvorbě se autor pravděpodobně inspiroval i mýtem o Argonautech. Brantova báseň se pro změnu stala inspirací pro slavný obraz Hieronyma Bosche, nesoucí stejný název. Brantova epická báseň vypráví o flotile „lodí bláznů“, která se vypravila z Basileje do ráje bláznů, Narragonie. Loď bláznů sloužila také jako parodizující a satirizující obraz katolické církve, nicméně různé obměny motivu lodi na více, či méně symbolické cestě se v literatuře a výtvarném umění 15. století objevují opakovaně. Alegorie se ve 20. století chopil filozof Michel Foucault ve svých Dějinách šílenství. Na obraze lodě bláznů postavil interpretaci středověké a raně renesanční společnosti, která své stigmatizované členy, např. tuláky, chudé a nemocné, udržovala před svými branami (fyzickými i pomyslnými), a dávala jim tím status vyřazenosti, a až posvátné izolovanosti. Foucault tedy na lodě bláznů pohlíží jednak jako na historický fakt, o jehož pravdivosti se spekuluje, a jednak jako na metaforu společenské hierarchie. Výklad jeho verze se tedy od té původní, Platónovy, radikálně liší. (cs)
- The ship of fools is an allegory, originating from Book VI of Plato's Republic, about a ship with a dysfunctional crew. The allegory is intended to represent the problems of governance prevailing in a political system not based on expert knowledge. Benjamin Jowett's 1871 translation recounts the story as follows: Imagine then a fleet or a ship in which there is a captain who is taller and stronger than any of the crew, but he is a little deaf and has a similar infirmity in sight, and his knowledge of navigation is not much better. The sailors are quarrelling with one another about the steering --every one is of opinion that he has a right to steer, though he has never learned the art of navigation and cannot tell who taught him or when he learned, and will further assert that it cannot be taught, and they are ready to cut in pieces any one who says the contrary. They throng about the captain, begging and praying him to commit the helm to them; and if at any time they do not prevail, but others are preferred to them, they kill the others or throw them overboard, and having first chained up the noble captain's senses with drink or some narcotic drug, they mutiny and take possession of the ship and make free with the stores; thus, eating and drinking, they proceed on their voyage in such a manner as might be expected of them. Him who is their partisan and cleverly aids them in their plot for getting the ship out of the captain's hands into their own whether by force or persuasion, they compliment with the name of sailor, pilot, able seaman, and abuse the other sort of man, whom they call a good-for-nothing; but that the true pilot must pay attention to the year and seasons and sky and stars and winds, and whatever else belongs to his art, if he intends to be really qualified for the command of a ship, and that he must and will be the steerer, whether other people like or not-the possibility of this union of authority with the steerer's art has never seriously entered into their thoughts or been made part of their calling. Now in vessels which are in a state of mutiny and by sailors who are mutineers, how will the true pilot be regarded? Will he not be called by them a prater, a star-gazer, a good-for-nothing? The concept makes up the framework of the 15th-century book Ship of Fools (1494) by Sebastian Brant, which served as the inspiration for Hieronymus Bosch's painting, Ship of Fools: a ship—an entire fleet at first—sets off from Basel, bound for the Paradise of Fools. In it, Brant conceives Saint Grobian, whom he imagines to be the patron saint of vulgar and coarse people. In literary and artistic compositions of the 15th and 16th centuries, the cultural motif of the ship of fools also served to parody the "ark of salvation", as the Catholic Church was styled. (en)
- Het Schip der Dwazen, soms ook wel het Narrenschip genoemd, is een allegorie afkomstig uit boek IV van Plato's Staat, over een schip met een disfunctionerende bemanning. De allegorie is politiek van aard en heeft als doel om de problemen van regeren en besturen te illustreren in regeringsvormen die niet zijn gebaseerd op expertkennis, zoals: democratieën. Sedert de middeleeuwen is de allegorie de inspiratiebron geweest van veel schrijvers en kunstenaars. Aldaar is de eigenaar van het schip, groter en sterker dan iedereen op het schip, maar ietwat doof en nogal kortzichtig, met kennis over zeilen die past bij zijn gezichtsvermogen. De zeelieden ruziën onderling over de besturing van het schip, elk van hen denkende dat hij de kapitein zou moeten zijn. Doch, nimmer heeft hij die vaardigheid geleerd, noch kan hij de persoon aanwijzen die het hem heeft onderwezen of de tijd benoemen wanneer hij het leerde. Waarop zij zeggen dat het niet kan worden onderwezen. Feitelijk zijn ze bereid om eenieder in stukjes te hakken die stelt dat het kan. De schipeigenaar wordt altijd door hen omringd. Zij smeken hem, en zullen alles doen hem ertoe te bewegen, het roer aan hen af te doen staan. Soms, wanneer anderen hem kunnen overtuigen, waar zijzelf falen, zullen zij dezen doden en overboord gooien. Vervolgens immobiliseren ze hun waardige schipeigenaar middels drugs of drank of met behulp van iets anders, en nemen de controle over het schip over, zich tegoed doende aan wat het vervoert. Drinkend en feestend varen zij in de richting alwaar je dergelijke mensen verwacht heen te varen. Bovendien, wanneer iemand goed is in het vinden van manieren om de schipeigenaar te overtuigen of over te halen, om het gezag aan hen over te dragen, noemen zij hem: een echte zeeman, een echte kapitein, en zeggen dat hij echt kennis heeft van schepen. Iedereen die dit niet kan behandelen ze met minachting, noemen hem: nutteloos. Zij begrijpen niet eens bijna dat als hij daadwerkelijk geschikt is om het gezag te voeren over een schip, dat een echte kapitein volledig bekend moet zijn met: de seizoenen van het jaar; de sterren aan de hemel; de winden en alles wat met deze kunst te maken heeft. Wat betreft hoe hij het schip zal gaan besturen - ongeacht of zij dit van hem verlangen of niet - beschouwen zij dit niet als een toegevoegde vaardigheid of een studie die kan worden verworven naast de kunst van het kapitein zijn. Indien dit de situatie is aan boord, denkt u dan niet dat de persoon, die oprecht geschikt is om kapitein te zijn, een sterrenkijker, een nutteloze kletsmajoor zal worden genoemd door hen die varen op schepen met een dergelijke bemanning? — Allegorie uit Plato's Staat. (nl)
- Statek głupców – (niem. Narrenschiff; łac. Stultifera Navis) - motyw pojawiający się w wielu dziełach literackich, malarskich, muzycznych. To statek z załogą, której członkowie reprezentują różne klasy i stany społeczne, różne postawy etyczne, wzorce osobowe, a podróżują w poszukiwaniu szczęścia.Oryginalnie statek głupców jest tytułem (oryg. Daß Narrenschyff ad Narragoniam) i głównym motywem poematu Sebastiana Branta wydanego w 1494 r. Tematyką omawianego utworu jest podróż głupców w kierunku ich ziemi obiecanej . Na statku podróżują przedstawiciele wszystkich klas społecznych i zawodów. Przed katastrofą trafiają do krainy zwanej lub Kukanią (niem. Schlaraffenland, ang. Land of Cocaigne, fr. Cocagné) - krainy wiecznej obfitości. Źródło tego motywu analizował Michel Foucault w Historii szaleństwa w dobie klasycyzmu. W średniowieczu praktykowano pozbywanie się osób obłąkanych, niesprawnych umysłowo przez wysyłanie ich w podróż statkiem czy innymi środkami transportu. Wypędzanych powierzano grupom pielgrzymów lub kupcom, oddawano ich pod opiekę marynarzy, którzy czasami wysadzali swojego pasażera wcześniej niż to zostało umówione. Wypędzeni w ten sposób trafiali do innych miejscowości, ośrodków kultu słynących z uzdrowień. Należy zwrócić uwagę na symboliczne znaczenie tego sposobu wykluczenia. Osoba odstająca od obowiązującego porządku społecznego była wysyłana w podróż morską bez ścisłego przeznaczenia. Motyw wypędzenia obłąkanych spotykamy także w innych dziełach. Nawiązuje do niego Hieronim Bosch w obrazie datowanym między 1490 a 1500 rokiem pt. Statek głupców. Przedstawienie rzeźbiarskie o tej samej tematyce, dzieło Jürgena Webera można zobaczyć w niemieckich miastach Norymberdze i Hameln. Motyw ten pojawia się także jako tytuł jednej z piosenek zespołu The Doors na płycie Morrison Hotel/Hard rock cafe - Ship of fools, podobnie jak np. Erasure na albumie "The Innocents", oraz w jednym z utworów zespołu Vesania pt. Narrenschyff. (pl)
- A nau dos insensatos ou o navio dos loucos é uma antiga alegoria muito usada na cultura ocidental, na literatura e nas artes visuais. Imbuída de um senso de autocrítica, ela descreve o mundo e seus habitantes humanos como uma nau, cujos passageiros perturbados não sabem e nem se importam em saber para onde estão indo. Em composições literárias e artísticas dos séculos XV e XVI, o motivo da nau dos insensatos era uma paródia da arca da salvação. A ideia já está presente na alegoria do navio, apresentada no Livro VI da República de Platão e que se refere a uma embarcação conduzida por uma tripulação disfuncional. A alegoria pretende representar os problemas de governança que prevalecem em um sistema político não baseado no conhecimento especializado, como as democracias demagógicas: Há o armador, maior e mais forte do que todos no navio, mas um tanto surdo e um tanto míope, com um conhecimento de navegação que se compara à sua visão. Os marinheiros discutem entre si pela capitania do navio, cada um pensando que deveria ser capitão, embora nunca tenha aprendido essa habilidade, nem possa apontar quem o ensinou ou uma época em que a estava aprendendo. Além disso, eles dizem que ela não pode ser ensinada. Na verdade, eles estão preparados para cortar em pedaços qualquer um que diga que pode. O próprio comandante está sempre cercado por eles. Eles lhe imploram e fazem tudo o que podem para que ele lhes entregue o leme. Às vezes, se outras pessoas podem persuadi-lo e eles não podem, matam os outros ou os jogam ao mar. Então imobilizam seu digno comandante com drogas ou bebida ou por algum outro meio, e assumem o controle do navio, consumindo o que ele está carregando. Bebendo e festejando, eles navegam da maneira que você esperaria que pessoas assim navegassem. Mais do que isso, se alguém sabe encontrar para eles meios de persuadir ou obrigar o comandante a deixá-los assumir o controle, eles o chamam de um verdadeiro marinheiro, um verdadeiro capitão, e dizem que ele realmente entende de navios. Quem não consegue fazer isso é tratado com desprezo, chamando-o de inútil. Eles nem mesmo começam a entender que, se alguém deseja estar realmente apto para assumir o comando de um navio, um capitão de um navio de verdade deve necessariamente estar completamente familiarizado com as estações do ano, as estrelas no céu, os ventos e tudo mais a ver com sua arte. Quanto a como ele vai dirigir o navio — independentemente de alguém querer ou não — eles não consideram isso como uma habilidade ou estudo adicional que pode ser adquirido além da arte de ser o capitão de um navio. Se for esta a situação a bordo, você não acha que a pessoa genuinamente equipada para ser capitão será chamada de alguém com cabeça nas nuvens (μετεωροσκόπον, "olhador de estrelas"), tagarela, sem utilidade para eles, por quem navega em navios com esse tipo de tripulação? Paula da Cunha Corrêa sugere que Platão se inspirou também num poema de Eveno (fragmento 8b), que descreve em alegoria: Se eu tivesse riqueza, Simônides, não me sentiria angustiado como agora me sinto na companhia dos nobres. Mas agora estou ciente de que ela passa por mim e estou sem voz por necessidade, embora eu saiba uma coisa ainda melhor do que muitos, que agora estamos sendo carregados com velas brancas abaixadas além do mar meliano através da noite escura, e eles se recusam a sair, mas o mar está inundando os dois lados. Na verdade, qualquer pessoa tem muita dificuldade em se salvar, porque estão fazendo essas coisas: depuseram o nobre timoneiro que habilmente vigiava; apoderam-se de bens à força, perde-se a disciplina e já não existe uma distribuição igual no interesse comum; mercadores comandam, e os inferiores estão acima dos nobres. Tenho medo de que talvez uma onda engula o navio. Que essas sejam minhas palavras enigmáticas com significado oculto para os nobres; mas mesmo um homem comum, se ele é sábio, pode reconhecer. Michel Foucault, em Folie et Déraison. Histoire de la Folie à l'Âge Classique, via na nau dos insensatos um símbolo da consciência viva do pecado e do mal, na mentalidade medieval e nas paisagens imaginativas da Renascença (no sentido esboçado acima e compendiado pelo Elogio da Loucura de Erasmo de Roterdam e Narrenschiff de Sebastian Brant). Em seu livro, Foucault descreve a importância da nau como metáfora recorrente nas artes e literatura quinhentista e seiscentista, mas apesar de alegar que de fato teriam existido essas naus, para a exclusão de insanos, não há prova de sua existência, e os únicos relatos são de encenações morais e procissões. (pt)
|
.jpg)
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
