rdfs:comment
| - Odon de Pins, conegut també com a Eudes de Pins (mort el 1296) fou el 23è Mestre de l'Hospital entre 1293 i 1296. Ajudant del mestre Jean de Villiers, fou un dels cavallers que més el va ajudar en el traspàs de l'Orde des de Terra Santa fins a Xipre. (ca)
- Odo de Pins (1212 – 24 March 1296), also known as Eudes de Pin or Odon de Pins, was the twenty-third Grand Master of the Knights Hospitaller, serving from 1294 until his death in 1296, succeeding Jean de Villiers. He moved the headquarters of the Order to Limasso in modern-day Cyprus. Upon his death, he was succeeded by Guillaume de Villaret. (en)
- Eudes des Pins, parfois appelé aussi Odon ou Eudes du Pin est le 23e grand maître de l'ordre de Saint-Jean de Jérusalem de 1294 à sa mort. (fr)
- Eudes de Pin, detto anche Odon de Pins e Odo de Pins (Francia, ... – Palestina, 1296), è stato gran maestro dell'Ordine degli Ospitalieri dal 1294 al 1296. Assiduo sostenitore di Jean de Villiers, fu tra i cavalieri che lo accompagnarono a Cipro nell'ambito del trasferimento dell'ordine dalla Terrasanta, sempre più pressato dalla presenza islamica. (it)
- Odon de Pins (zm. w 1296) – 23 wielki mistrz zakonu joannitów w latach 1294-1296. (pl)
- Odon de Pins (Gestorven: Cyprus, 24 maart 1296) was een edelman, afkomstig uit de Provence. Hij was vanaf 1294 tot aan zijn dood de 23ste grootmeester van de Orde van Sint-Jan van Jeruzalem. Hij volgde in 1294 Jean de Villiers op. (nl)
- Одон де Пен (фр. Odon de Pins), точнее Од де Пен (фр. Eudes des Pins; год и место рождения неизвестны — 17 марта 1296, Лимасол) — 22/23-й Великий магистр ордена госпитальеров (1294—1296), военачальник. (ru)
- Одон де Пен (Одо, Ед дю Пен) (фр. Eudes des Pins; 1212 — 17 березня 1296) — 22-й великий магістр ордену госпітальєрів у 1294—1296 роках. (uk)
- Fra' Odon de Pins, auch Otto von Pins, Odo Pinaeus, Odo de Pinibus, Eudes de Pins, († 24. März 1296 auf Zypern) war ein Adliger aus der Provence und von 1294 bis zu seinem Tod im Jahre 1296 der 23. Großmeister des Johanniterordens. Sein Nachfolger wurde Guillaume de Villaret, unter dessen Führung der Orden wieder in die Offensive ging. (de)
|