| rdfs:comment
| - L'arrampicata artificiale è un tipo di arrampicata in cui i punti di ancoraggio sono utilizzati per la progressione. (it)
- Artificiell klättring, teknisk klättring, eller som det kanske oftast kallas nuförtiden, aidklättring (från engelskans aid), är när en klättrare använder utrustning för att ta sig uppför en vägg. Vanligtvis, inom friklättring, används utrustningen enbart som säkerhet. I aidklättring används den aktivt. Detta gör att det är fullt möjligt att ta sig upp för väggar som är till synes släta, där det inte finns grepp att hålla i, eftersom säkringar starka nog att hålla kroppsvikt inte behöver vara stora. Vissa säkringar behöver bara en millimeter bred spricka eller en kvarts centimeter stor kant. (sv)
- Technisches Klettern bezeichnet beim Bergsteigen das Klettern an Felsen mit Hilfsmitteln wie Haken, Seilen und Strickleitern, die zur Fortbewegung genutzt werden. Im Unterschied dazu werden Hilfsmittel beim Freiklettern ausschließlich zur Sicherung gegen Absturz eingesetzt. Im technischen Klettern gibt es eine Bewertungsskala, die von A0 bis A5 (a: “artificial” engl. für künstlich) aufsteigend die Schwierigkeit einer technischen Kletterei bewertet, abhängig vom Kraftaufwand, der Schwierigkeit des Hakenschlagens und der Festigkeit des Felses. (de)
- Aid climbing is a style of climbing in which standing on or pulling oneself up via devices attached to fixed or placed protection is used to make upward progress. The term contrasts with free climbing in which progress is made without using artificial aids: a free climber ascends by only holding onto and stepping on natural features of the rock, using rope and equipment merely to catch them in case of fall and provide belay. (en)
- Eskalada artifiziala eskalada estilo bat da, non aurrez kokaturiko gailu eta sokak erabiliz norbere buruari tiraka gorantz aurrera egiten duen. Justu, eskalada librearen kontrakoa da, izan ere, modalitate horretan ez dute laguntzarik erabiltzen aurrera egiteko. (eu)
- L'escalade artificielle, ou artif, est un procédé d'escalade au cours duquel le grimpeur pose artificiellement les points de progression à l'aide de pitons et autres matériels spécifiques à cette discipline (spit, crochet goutte d'eau, etc), notamment sur les parois compactes. Ces points peuvent également être utilisés pour l'assurage du grimpeur. L'escalade artificielle sur rocher peut également être pratiquée sur des parois en glace, les pitons étant remplacés par des broches à glace. (fr)
- Wspinaczka techniką sztucznych ułatwień, zwana też hakówką lub wspinaczką hakową – rodzaj wspinaczki, w którym jako stopnie czy chwyty wykorzystywane są punkty asekuracyjne osadzane przez wspinacza. W klasycznej technice hakowej, na osadzonym punkcie asekuracyjnym przejściowo wiesza się krótkie, kilkuszczebelkowe drabinki, zwane . Podchodzi się po nich jak najwyżej i osadza kolejny punkt asekuracyjny. (pl)
|
| has abstract
| - Aid climbing is a style of climbing in which standing on or pulling oneself up via devices attached to fixed or placed protection is used to make upward progress. The term contrasts with free climbing in which progress is made without using artificial aids: a free climber ascends by only holding onto and stepping on natural features of the rock, using rope and equipment merely to catch them in case of fall and provide belay. In general, aid techniques are reserved for pitches where free climbing is difficult to impossible, and extremely steep and long routes demanding great endurance and both physical and mental stamina. While aid climbing places less emphasis on athletic fitness and raw strength than free climbing, the physical demands of hard aid climbing should not be underestimated. In early versions of the Yosemite Decimal System, aid climbing was class 6, but today the YDS uses only classes 1-5. Aid climbing has its own ranking system, using a separate scale from A0 through A6. (en)
- Technisches Klettern bezeichnet beim Bergsteigen das Klettern an Felsen mit Hilfsmitteln wie Haken, Seilen und Strickleitern, die zur Fortbewegung genutzt werden. Im Unterschied dazu werden Hilfsmittel beim Freiklettern ausschließlich zur Sicherung gegen Absturz eingesetzt. In der einfachsten Form werden beim technischen Klettern die Sicherungen als Griff oder Tritt verwendet, so etwa bei Klettersteigen. Bei zunehmender Schwierigkeit werden Felshaken geschlagen, an denen der Kletterer hängt oder an denen er am Seil aufsteigen kann. Aus Naturschutzgründen und durch technische Weiterentwicklungen von Sicherungsmaterialien werden heute auch oft mobile Klemmgeräte gesetzt. Zusätzlich werden auch Strickleitern zum Stehen und Steigen eingesetzt. Damit kann sogar ein waagrechtes Dach überwunden werden, indem in einen Riss nacheinander eine Serie von Haken geschlagen wird, immer mit den Hakenköpfen nach unten, an denen hängend man sich langsam vorarbeitet. Gänzlich glatte Wandstücke ohne jeden Riss zum Einschlagen eines Hakens können beklettert werden, indem Löcher gebohrt und Bohrhaken eingedübelt, zementiert oder geklebt werden. All diese Techniken sind sehr langwierig und erfordern eine umfangreiche Ausrüstung. Lange Routen ab etwa 800 oder 1000 Meter Wandhöhe können meist nicht mehr in einem Tag geklettert werden, so dass in der Wand biwakiert werden muss. Im technischen Klettern gibt es eine Bewertungsskala, die von A0 bis A5 (a: “artificial” engl. für künstlich) aufsteigend die Schwierigkeit einer technischen Kletterei bewertet, abhängig vom Kraftaufwand, der Schwierigkeit des Hakenschlagens und der Festigkeit des Felses. Das technische Klettern wurde in den 1920er-Jahren von Kletterern in den Alpen entwickelt. Die bis dahin noch nicht durchstiegenen Wände konnten mit der damaligen Technik und Ausrüstung (Hanfseile, Nagelschuhe) nicht in freier Kletterei bezwungen werden. Deshalb begann man, zusätzliche Hilfsmittel einzusetzen. In den 1930er-Jahren gelang mit Hilfe der technischen Kletterei die Begehung aller berühmten Nordwände der Alpen, z. B. am Matterhorn, Grandes Jorasses, Piz Badile, Dru, Großer Zinne und Eiger-Nordwand. Nach dem Zweiten Weltkrieg wurde das technische Klettern weiter entwickelt und mit Hilfe von Bohrhaken wurden immer abweisendere Routen geklettert. Da auf diese Weise praktisch alles zu klettern ist, geriet die Entwicklung des technischen Kletterns in eine Sackgasse. So wurde in den 1970er-Jahren das Freiklettern als Gegenbewegung wieder populärer. Die Möglichkeiten des freien Kletterns wurden seither durch bessere Techniken, Training und Ausrüstung immer mehr erweitert. Heutzutage wird freie Kletterei soweit möglich bevorzugt. Technisches Klettern wird nach wie vor beim Bigwall-Klettern und in den langen extremen Routen der Alpen angewandt. Das technische Klettern wurde auch in gewerblichen Bereichen angewendet. Gemeinsam mit dem Rigging des Segels haben sich Seiltechniken entwickelt die heute eigenständige Berufszweige bilden. Dazu gehören die Einseiltechnik der Höhlenforscher, die Seilklettertechnik (SKT) in der Baumpflege, die Seilzugangstechnik (SZT) im Industriebereich, die Höhenrettung, das Rigging in der Veranstaltungstechnik, das Stunt Rigging und das Aerial Rigging. (de)
- Eskalada artifiziala eskalada estilo bat da, non aurrez kokaturiko gailu eta sokak erabiliz norbere buruari tiraka gorantz aurrera egiten duen. Justu, eskalada librearen kontrakoa da, izan ere, modalitate horretan ez dute laguntzarik erabiltzen aurrera egiteko. Eskalada artifizialean era guztietako materialak erabiltzen dira, hala nola arteka-trabagailuak eta pitoiak, igotzen laguntzeko, eta ez babes gisa bakarrik; hau da, materiala aurrera egiteko ere erabil daiteke. Presa naturalik ez badago, finkagailuak jartzen dira (arrokaren baldintzetarako egokiak), mailakatutako estribuei eusteko, eskalatzaileak gora egin dezan. Eskalada motela eta neketsua da, eta material asko erabili behar da. Leku jakin batzuetara iristeko modu bakarra da, eta espeleologoek asko erabiltzen dute, adibidez, kobazuloetako horma eta sabaietan zintzilikatutako zuloak esploratzeko. (eu)
- L'escalade artificielle, ou artif, est un procédé d'escalade au cours duquel le grimpeur pose artificiellement les points de progression à l'aide de pitons et autres matériels spécifiques à cette discipline (spit, crochet goutte d'eau, etc), notamment sur les parois compactes. Ces points peuvent également être utilisés pour l'assurage du grimpeur. Le terme s'oppose à l'escalade libre, au cours de laquelle aucune aide artificielle n'est utilisée. En escalade artificielle, le grimpeur progresse en se suspendant à un crochet fifi ou en montant sur des étriers, la corde ayant une double utilité : assurage et blocage du grimpeur, alternativement sur les deux brins de la corde. En escalade libre, celui-ci monte en s'aidant des faiblesses du rocher (prises, réglettes, fissures, etc), la corde étant utilisée uniquement pour l'assurage du grimpeur. En général, l'escalade artificielle met moins l'accent sur les aptitudes athlétiques ou la force physique que sur les capacités techniques et psychologiques, même si les aspects physiques de la discipline ne doivent pas être sous-estimés. L'escalade artificielle sur rocher peut également être pratiquée sur des parois en glace, les pitons étant remplacés par des broches à glace. (fr)
- L'arrampicata artificiale è un tipo di arrampicata in cui i punti di ancoraggio sono utilizzati per la progressione. (it)
- Wspinaczka techniką sztucznych ułatwień, zwana też hakówką lub wspinaczką hakową – rodzaj wspinaczki, w którym jako stopnie czy chwyty wykorzystywane są punkty asekuracyjne osadzane przez wspinacza. W klasycznej technice hakowej, na osadzonym punkcie asekuracyjnym przejściowo wiesza się krótkie, kilkuszczebelkowe drabinki, zwane . Podchodzi się po nich jak najwyżej i osadza kolejny punkt asekuracyjny. Użycie do tego celu samych tylko ławeczek jest nieefektywne, ponieważ nie pozwala na wygodne instalowanie i sięganie do kolejnych przelotów, umieszczanych w odpowiednio dużych odległościach od aktualnie obciążanego. Aby przyspieszyć wspinaczkę i umożliwić dalsze sięgnięcia stosuje się dodatkowe przyrządy umożliwiające podciąganie się jak najwyżej względem obciążanego przelotu. Używa się do tego celu lonży o regulowanej długości, wpinanej pomiędzy łącznik uprzęży a obciążany przelot. Może to być daisy, aczkolwiek wygodniejsze w użyciu są lonże o długości regulowanej płynnie – na przykład odcinek repsznura skracany przez jednokierunkowy bloczek, zwany giełgaczką lub kontrfifką (kontrfifi). Producenci sprzętu wspinaczkowego stosują do tego typu "skracaczy" własne nazwy handlowe – np. quickfix firmy Petzl. Również ławeczki, zamiast wieloszczebelkowych drabinek, mogą mieć postać pojedynczych strzemion z płynną regulacją długości (ang. adjustable aider). Ze względu na rodzaj użytych punktów asekuracyjnych możemy w hakówce wyróżnić styl clean, polegający na wykorzystywaniu jedynie tymczasowych punktów asekuracyjnych, osadzanych bez użycia młotka i wiertarki. W stylu clean nie używa się zatem wbijanych haków, ani, tym bardziej, trwale osadzonych w skale spitów lub ringów. Używa się natomiast wszelkich innych przyrządów pozwalających na budowanie przelotów, a zatem kostek zwykłych i mechanicznych, takich jak friendy, , . Istnieją również wyspecjalizowane elementy przydatne jedynie w hakówce, nienadające się natomiast (z uwagi na zbyt niską wytrzymałość) do budowania punktów asekuracyjnych obciążanych dynamicznie. Są to np. wieszane na krawądkach skalnych haki typu oraz rozklepywane w bardzo wąskich szczelinach koraliki z miękkiego metalu, nazywane . Szczytową popularność przejścia hakowe osiągnęły w latach 60. i 70. XX wieku. Później gwałtowny rozwój wspinaczki klasycznej spowodował spadek popularności hakówki; obecnie ponownie daje się zaobserwować rosnące zainteresowanie takim sposobem wspinaczki. Wiele trudnych dróg górskich i wielkościanowych było pierwotnie wytyczone za pomocą hakówki, co oznacza, że przynajmniej trudniejsze miejsca drogi były pokonywane hakowo. Klasyczne przejście takiej drogi (lub jej hakowego wyciągu) nazywane jest uklasycznieniem lub odhaczeniem. (pl)
- Artificiell klättring, teknisk klättring, eller som det kanske oftast kallas nuförtiden, aidklättring (från engelskans aid), är när en klättrare använder utrustning för att ta sig uppför en vägg. Vanligtvis, inom friklättring, används utrustningen enbart som säkerhet. I aidklättring används den aktivt. Detta gör att det är fullt möjligt att ta sig upp för väggar som är till synes släta, där det inte finns grepp att hålla i, eftersom säkringar starka nog att hålla kroppsvikt inte behöver vara stora. Vissa säkringar behöver bara en millimeter bred spricka eller en kvarts centimeter stor kant. (sv)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
