| rdfs:comment
| - Anakreontika (Anakreontská poezie) je poezie oslavující ženy, víno a zpěv podle řeckého básníka Anakreóna, především z 6. století př. n. l. Tato poezie se přenesla i do rokoka. Takzvaná papírová anakreontika zahrnuje líčení, které se nemuselo stát nebo být pravdou, ale poskytuje líbivý dojem. Bývá také vyumělkovaným cvičením v básnictví.Jako příklad je možno uvést báseň, ve které žena vyčítá svému ctiteli, že kvůli vínu ji zanedbává. Ovšem autorkou je mexická jeptiška sv. Juana de Cruz z XVII. století, a tedy nejde o skutečné výčitky skutečnému obdivovateli, ale o poezii se situací vymyšlenou z důvodu zájmu autorky vykreslit slovem takovou situaci, reálně neexistující. (cs)
- Anakreontik (griech.) ist eine nach dem altgriechischen Lyriker Anakreon (6. Jh. v. Chr.) benannte Stilrichtung der deutschen und europäischen Dichtung Mitte des 18. Jahrhunderts (Rokoko). Sie ist verspielt-galant und kreist um die Themen Liebe, Freundschaft, Natur, Wein und Geselligkeit. Die Anakreontik geht auf die Lyriksammlung Anakreonteia zurück. (de)
- Anacreontics are verses in a metre used by the Greek poet Anacreon in his poems dealing with love and wine. His later Greek imitators (whose surviving poems are known as the Anacreontea) took up the same themes and used the Anacreontic meter. In modern poetry, Anacreontics are short lyrical pieces that keep the Anacreontic subject matter but not the metre. (en)
- Anakreona aŭ Anakreonaĵo estas mallonga poezia kompono plej ofte en mallonga verso kiu kantas la plezurojn de la vivo, kia vino kaj amo. Ties kreinto estis la greka poeto Anakreono (6-a jarcento a.K.), pro kio ĝi ricevas tiun nomon. Tiu koncepto respondas, ĝenerale, al tio akceptita kiel Anakreona, kvankam la temoj traktataj estas universalaj kaj troviĝas en multaj aliaj tipoj de lirikaj poemoj, kio faras, ke la subĝenro interkomunikiĝas kuna aliaj temoj kiaj bukolismo, simpozio, specifa amo kiu troviĝas ankaŭ en aliaj poezitipoj kaj kun la plej variaj formoj kaj poeziaj kaj metrikaj. (eo)
- Anakreontyk – wierszowany utwór literacki o tematyce biesiadnej, wesołej lub rubasznej, sławiący uroki życia, opowiadający o miłości w sposób żartobliwy. Nazwa gatunku pochodzi od greckiego poety Anakreonta z Teos (VI w. p.n.e.), który ukształtował styl i miarę wierszową wiersza anakreontejskiego. (pl)
- Анакреонти́ческая поэ́зия (от др.-греч. Ἀνακρέων — Анакреонт) — жанр лирической, то есть, первоначально исполняемой под звуки лиры, поэзии, воспевающей радость беззаботной жизни, чувственные наслаждения, всеохватывающее веселье. (ru)
- L'Anacreòntica és l'ús d'una mètrica singular utilitzada poeta grec Anacreont en els seus poemes sobre l'amor i el vi. Els seus imitadors grecs posteriors (els poemes dels quals són coneguts com l'Anacreontea) van prendre les mateixes temàtiques utilitzades per la mètrica d'Anacreont. En la poesia moderna, els anacreòntics són curtes peces líriques que tracten les temàtiques anacreòntiques, però no la seva mètrica. Un exemple d'anacreòntics del corpus d'Anacreon és fr. 11b PMG: ἄγε δηὖτε μηκέτ' οὕτωπατάγωι τε κἀλαλητῶιΣκυθικὴν πόσιν παρ' οἴνωιμελετῶμεν, ἀλλὰ καλοῖςὑποπίνοντες ἐν ὕμνοις. (ca)
- La algo es una composición lírica en verso de arte menor que canta a los placeres de la vida, el vino y el amor. Su creador fue el poeta griego Anacreonte (siglo VI a. C.), por lo cual recibe esta denominación. En la literatura española el género fue aclimatado por Esteban Manuel de Villegas en el siglo XVII, imitando la métrica de los sáficos adónicos con una combinación estrófica de rima libre en tres versos endecasílabos y un pentasílabo. Podemos ver un ejemplo en el poema «De la lira».
* Datos: Q484517 (es)
- La poésie anacréontique s'inspire du poète grec Anacréon (seconde moitié du VIe siècle av. J.-C.). Elle peut le faire en deux sens différents : par la métrique utilisée ou par les thèmes abordés : - Dans la métrique de la poésie grecque de l'Antiquité, les "vers anacréontiques" sont ceux qui ont été utilisés à l'origine par Anacréon. Les plus fréquents sont: 1.
* le dimètre iambique catalectique [υ – υ –|υ – –]; 2.
* le dimètre ionique avec anaclase [υ υ – υ|– υ – –]. (fr)
- La poesia anacreontica è una corrente poetico-letteraria che prende il suo nome dal lirico greco Anacreonte, poiché richiamava i temi giocosi che egli spesso trattava nelle sue opere, quali l'amore, l'amicizia, la natura, il divertimento, il vino, la socialità. Si sviluppa durante il periodo rococò, con una tale intensità che, addirittura, la poesia di questo secolo XVIII è spesso interamente identificata con il movimento artistico stesso. La nascita di questa corrente si può rintracciare nella nuova concezione della vita adottata dai contemporanei: si faceva strada il pensiero della brevità della vita, e si tendeva a cogliere il momento (carpe diem), a vivere la propria esistenza in modo esaustivo, senza rinunce o sacrifici, poiché la vita stessa era un momento irripetibile. (it)
- アナクレオン体（-たい、またはアナクレオン律、Anacreontics）とは、恋愛と酒について歌う気楽な抒情詩小品のことを指す。名前の由来は古代ギリシアの詩人アナクレオン（Anacreon）である。 この語が英語にはじめて現れたのは、エイブラハム・カウリーが1656年に使った時だった。カウリーは自分の詩集の一セクションを「anacreontiques（アナクレオンティック）」と名付けた。アナクレオンが書いたとされるものを、ギリシャ語の韻律を再現していると言われる英語の一般的な韻律を使ってパラフレーズしたものだからという理由である。 その半世紀後、この詩形が大いに洗練された時、ジョン・フィリップス（en:John Phillips (author)）が、アナクレオン体の詩行は「韻の音量（音節の母音の長短）のいかなる法則にも縛られず、7音節から成っていればいい」という恣意的な決まりを定めた。 18世紀、古物研究家のウィリアム・オールディス（en:William Oldys）は最も典型的なアナクレオン体の小品を作った。 (ja)
- Анакреонти́чна пое́зія — жанр лірики, в якому панує життєрадісне, світле світосприйняття, перейняте мотивами земного щастя, гедонізму, любові. Названа на честь засновника жанру, давньогрецького поета Анакреонта. Під ім'ям Анакреонта дійшов невеликий (59 назв) збірник коротеньких віршованих п'єс, укладений в Александрійську й пізніші епохи. Він доданий до так званої «Палатинської антології» — збірника-хрестоматії античних поетів, складеного в X ст. й доповненого в XIV ст. Вміщені там вірші мали численні переклади, що створили у XVIII і на початку XIX ст. особливу течію — «анакреонтичної поезії». В епоху панування поетики французького класицизму анакреонтична «легка» поезія наближала поезію до простоти й натуральності. (uk)
|
| has abstract
| - L'Anacreòntica és l'ús d'una mètrica singular utilitzada poeta grec Anacreont en els seus poemes sobre l'amor i el vi. Els seus imitadors grecs posteriors (els poemes dels quals són coneguts com l'Anacreontea) van prendre les mateixes temàtiques utilitzades per la mètrica d'Anacreont. En la poesia moderna, els anacreòntics són curtes peces líriques que tracten les temàtiques anacreòntiques, però no la seva mètrica. El vers anacreòntic és la línia de set síl·labes ˘ ˘ ¯ ˘ ¯ ˘ ¯ ¯ (on ˘ és breu i ¯ és llarga). El seu origen podria no ser anacreòntic perquè hi ha una diferència respecte la mètrica Iònica (˘ ˘ ¯ ¯ ˘ ˘ ¯ ¯), però les dues mètriques estan associades des d'Anacron, que sovint utilitzà ambdues en les seves composicions. Un exemple d'anacreòntics del corpus d'Anacreon és fr. 11b PMG: ἄγε δηὖτε μηκέτ' οὕτωπατάγωι τε κἀλαλητῶιΣκυθικὴν πόσιν παρ' οἴνωιμελετῶμεν, ἀλλὰ καλοῖςὑποπίνοντες ἐν ὕμνοις. (ca)
- Anakreontika (Anakreontská poezie) je poezie oslavující ženy, víno a zpěv podle řeckého básníka Anakreóna, především z 6. století př. n. l. Tato poezie se přenesla i do rokoka. Takzvaná papírová anakreontika zahrnuje líčení, které se nemuselo stát nebo být pravdou, ale poskytuje líbivý dojem. Bývá také vyumělkovaným cvičením v básnictví.Jako příklad je možno uvést báseň, ve které žena vyčítá svému ctiteli, že kvůli vínu ji zanedbává. Ovšem autorkou je mexická jeptiška sv. Juana de Cruz z XVII. století, a tedy nejde o skutečné výčitky skutečnému obdivovateli, ale o poezii se situací vymyšlenou z důvodu zájmu autorky vykreslit slovem takovou situaci, reálně neexistující. (cs)
- Anakreontik (griech.) ist eine nach dem altgriechischen Lyriker Anakreon (6. Jh. v. Chr.) benannte Stilrichtung der deutschen und europäischen Dichtung Mitte des 18. Jahrhunderts (Rokoko). Sie ist verspielt-galant und kreist um die Themen Liebe, Freundschaft, Natur, Wein und Geselligkeit. Die Anakreontik geht auf die Lyriksammlung Anakreonteia zurück. (de)
- Anacreontics are verses in a metre used by the Greek poet Anacreon in his poems dealing with love and wine. His later Greek imitators (whose surviving poems are known as the Anacreontea) took up the same themes and used the Anacreontic meter. In modern poetry, Anacreontics are short lyrical pieces that keep the Anacreontic subject matter but not the metre. (en)
- Anakreona aŭ Anakreonaĵo estas mallonga poezia kompono plej ofte en mallonga verso kiu kantas la plezurojn de la vivo, kia vino kaj amo. Ties kreinto estis la greka poeto Anakreono (6-a jarcento a.K.), pro kio ĝi ricevas tiun nomon. Tiu koncepto respondas, ĝenerale, al tio akceptita kiel Anakreona, kvankam la temoj traktataj estas universalaj kaj troviĝas en multaj aliaj tipoj de lirikaj poemoj, kio faras, ke la subĝenro interkomunikiĝas kuna aliaj temoj kiaj bukolismo, simpozio, specifa amo kiu troviĝas ankaŭ en aliaj poezitipoj kaj kun la plej variaj formoj kaj poeziaj kaj metrikaj. (eo)
- La algo es una composición lírica en verso de arte menor que canta a los placeres de la vida, el vino y el amor. Su creador fue el poeta griego Anacreonte (siglo VI a. C.), por lo cual recibe esta denominación. Esta conceptualización responde, en sentido general, a lo que se ha aceptado como anacreóntica, aunque los temas que esta trata son universales y se pueden encontrar en muchísimos otros tipos de poesías líricas, lo que hace que el subgénero se intercomunique con temas como el bucolismo, el simposio, el amor que se localizan en otros tipos de poesía y con las más variadas formas poéticas y métricas. Existe, pues, en lengua española y en otras lenguas, anacreónticas escritas en verso de arte mayor y también en formas estróficas como la seguidilla o el soneto. Abunda el uso del heptasílabo, con rima asonante en los versos pares como en el romance. En la literatura española el género fue aclimatado por Esteban Manuel de Villegas en el siglo XVII, imitando la métrica de los sáficos adónicos con una combinación estrófica de rima libre en tres versos endecasílabos y un pentasílabo. Podemos ver un ejemplo en el poema «De la lira». Pero cuando realmente el género anacreóntico se puso de moda fue en la segunda mitad del siglo XVIII, con las composiciones que de este género escribieron numerosos poetas neoclásicos, como Juan Meléndez Valdés, José Iglesias de la Casa y José Cadalso. Un ejemplo de poema anacreóntico que recrea los temas y la métrica característicos de este género lo podemos ver en el poema «A Venus», de José Cadalso. En la literatura catalana hablamos de Francesc Tegell que ha sido largamente estudiado por Kenneth Brown (Poema anafòric, Barcelona 1982, p. 32) y Joaquín María Bover (Biblioteca de escritores baleares, II, Palma 1868, p. 441). Un ejemplo del mismo Tegell es «Poema anafòric». Dentro de la literatura latinoamericana encontramos también autores que se destacaron por el cultivo de esta poesía que venía de la península ibérica. En México y Cuba hubo importantes focos de traducción e imitación desde el siglo XVIII. Los poemas anacreónticos eran también utilizados como ejercicios en los colegios jesuitas de la isla y aparecen en las primeras publicaciones periódicas de América. Algunos autores que destacan dentro del panorama anacreóntico latinoamericano son Manuel de Zequeira, Joaquín Lorenzo Luaces, Gabriel de la Concepción Valdés, José Martí, Enrique José Varona, Laura Mestre Hevia y a finales del siglo XX la poetisa cubana Fina García Marruz. Desde la misma aparición de los poemas en el manuscrito encontrado por Henricus Stephanus (Henri Estienne) y de la primera edición de 1554, se suscitó un debate por la autoría y el valor estético de dichas composiciones. En dichas diatribas, muchas veces primaban más los prejuicios de una falsa moral de la época, que los valores estrictamente literarios. Primero se discutía la autoría de Anacreonte hasta que en el siglo XIX se demostró que los poemas eran posteriores, y que databan del período helenístico tardío y bizantino. Con la devaluación de los conceptos de imitatio y retractatio y con el auge de conceptos y posiciones románticas como la originalidad, esta poesía cayó en desuso. Pero siguió llamando la atención de especialistas, filólogos, humanistas y creadores. En lengua española, algunos de los principales especialistas que se han dedicado al estudio del anacreontismo antiguo, bizantino y posterior en las literaturas modernas son Antoni Rubió i Lluch, Julián Garzón Díaz, Fernández Galiano, Elina Miranda Cancela, Yoandy Cabrera, entre muchas otras voces que se han dedicado en las últimas décadas a reinterpretar y valorar esta amplia y milenaria producción poética europea. Lo que permitió a esta poesía pervivir durante siglos de desarrollo humano y artístico, y adecuarse a los más variados estilos y épocas fue su capacidad de asimilación de temas y a la vez el arsenal antiguo que le daba prestigio y autoridad. Es, dentro de la historia de la literatura universal, un ejemplo del rejuego que es el texto literario, del enmascaramiento y la polifonía, así como de la relectura constante que es cada nueva obra que parte de una tradición y a la vez la trasgrede.
* Datos: Q484517 (es)
- La poésie anacréontique s'inspire du poète grec Anacréon (seconde moitié du VIe siècle av. J.-C.). Elle peut le faire en deux sens différents : par la métrique utilisée ou par les thèmes abordés : - Dans la métrique de la poésie grecque de l'Antiquité, les "vers anacréontiques" sont ceux qui ont été utilisés à l'origine par Anacréon. Les plus fréquents sont: 1.
* le dimètre iambique catalectique [υ – υ –|υ – –]; 2.
* le dimètre ionique avec anaclase [υ υ – υ|– υ – –]. Il y a donc une première définition formelle de l'expression "poème anacréontique" comme désignant les poèmes utilisant ces vers, et qui ne développent pas forcément la thématique évoquée ci-dessous. - D'autre part, du point de vue des thèmes abordés, l'"anacréontisme" se présente comme un style poétique correspondant à une certaine philosophie de la vie: certains commentateurs académiques, influencés par les condamnations de l'Eglise (contre l'érotisme) et de l'Etat (contre l'incivisme) n'y ont vu qu'un parti-pris superficiel de ne considérer que les choses les plus agréables, les plus faciles, les voluptés légères, en assumant positivement leur caractère éphémère. C'est faire abstraction de la gravité qui sous-tend en négatif ces poèmes et cette philosophie, visible chez Anacréon : fatalité de la mort, vanité des systèmes politiques, hypocrisie des morales. Les poètes anacréontiques cultivent notamment, dans des formes brèves, un érotisme subtil et une mythologie gracieuse; leur lyrisme amoureux développe plus un art de vivre en résistance, qu'une histoire personnelle. L'anacréontisme est représenté chez les Latins notamment par Catulle. Dans la Florence de Laurent de Médicis, on cite le poète d'origine grecque Marulle. En France, l'édition des Odes d'Anacréon par Henri Estienne (1554) mit ce genre à la mode et il fut pratiqué par les poètes de la Pléiade (Rémy Belleau, Ronsard). Mais l'anacréontisme a été associé au XVIIIe siècle à des poètes peu connus, tels que: l'abbé de Chaulieu, dit "l'Anacréon du Temple", le chevalier de Parny et ses Poésies érotiques, Gentil-Bernard et son Art d'aimer. André Chénier, dans ses Bucoliques, a donné une des meilleures transpositions en français du ton et de l'inspiration du modèle grec. Leconte de Lisle a livré au XIXe siècle une nouvelle traduction des Odes anacréontiques, qui ont renouvelé l'intérêt pour cette esthétique chez les compositeurs : Gabriel Fauré, Albert Roussel ou encore Maurice Emmanuel. (fr)
- アナクレオン体（-たい、またはアナクレオン律、Anacreontics）とは、恋愛と酒について歌う気楽な抒情詩小品のことを指す。名前の由来は古代ギリシアの詩人アナクレオン（Anacreon）である。 この語が英語にはじめて現れたのは、エイブラハム・カウリーが1656年に使った時だった。カウリーは自分の詩集の一セクションを「anacreontiques（アナクレオンティック）」と名付けた。アナクレオンが書いたとされるものを、ギリシャ語の韻律を再現していると言われる英語の一般的な韻律を使ってパラフレーズしたものだからという理由である。 その半世紀後、この詩形が大いに洗練された時、ジョン・フィリップス（en:John Phillips (author)）が、アナクレオン体の詩行は「韻の音量（音節の母音の長短）のいかなる法則にも縛られず、7音節から成っていればいい」という恣意的な決まりを定めた。 18世紀、古物研究家のウィリアム・オールディス（en:William Oldys）は最も典型的なアナクレオン体の小品を作った。 "Busy, curious, thirsty fly,Drink with me, and drink as I;Freely welcome to my cup,Could'st thou sip and sip it up.Make the most of life you may;Life is short and wears away."（注：各行が7音節で押韻は「AA BB CC」になっている） 1800年、トマス・ムーア（en:Thomas Moore）も典型的なアナクレオン体の性愛詩集を出版した。ムーアは、アナクレオン体の詩を書くには「アナクレオンが軽妙に仕上げてみせた、一見のところ無技巧な気楽さ」を再現する必要性があり、その加減を間違えるとしばしば微温的なつまらない詩になってしまうと説いた。さらにムーアは「アナクレオン体の宗教詩」など馬鹿げていると述べている。しかし実際には、何人ものギリシアのキリスト教詩人たち（とくにナジアンゾスのグレゴリオス、ダマスカスのヨハネ）がこの難題を成し遂げている。 (ja)
- La poesia anacreontica è una corrente poetico-letteraria che prende il suo nome dal lirico greco Anacreonte, poiché richiamava i temi giocosi che egli spesso trattava nelle sue opere, quali l'amore, l'amicizia, la natura, il divertimento, il vino, la socialità. Si sviluppa durante il periodo rococò, con una tale intensità che, addirittura, la poesia di questo secolo XVIII è spesso interamente identificata con il movimento artistico stesso. La nascita di questa corrente si può rintracciare nella nuova concezione della vita adottata dai contemporanei: si faceva strada il pensiero della brevità della vita, e si tendeva a cogliere il momento (carpe diem), a vivere la propria esistenza in modo esaustivo, senza rinunce o sacrifici, poiché la vita stessa era un momento irripetibile. Si sviluppa soprattutto in Germania. (it)
- Anakreontyk – wierszowany utwór literacki o tematyce biesiadnej, wesołej lub rubasznej, sławiący uroki życia, opowiadający o miłości w sposób żartobliwy. Nazwa gatunku pochodzi od greckiego poety Anakreonta z Teos (VI w. p.n.e.), który ukształtował styl i miarę wierszową wiersza anakreontejskiego. (pl)
- Анакреонти́чна пое́зія — жанр лірики, в якому панує життєрадісне, світле світосприйняття, перейняте мотивами земного щастя, гедонізму, любові. Названа на честь засновника жанру, давньогрецького поета Анакреонта. Під ім'ям Анакреонта дійшов невеликий (59 назв) збірник коротеньких віршованих п'єс, укладений в Александрійську й пізніші епохи. Він доданий до так званої «Палатинської антології» — збірника-хрестоматії античних поетів, складеного в X ст. й доповненого в XIV ст. Вміщені там вірші мали численні переклади, що створили у XVIII і на початку XIX ст. особливу течію — «анакреонтичної поезії». В епоху панування поетики французького класицизму анакреонтична «легка» поезія наближала поезію до простоти й натуральності. Особливий розвиток анакреонтична поезія мала в російській літературі. В стилі Анакреонта писали Державін, Батюшков, Пушкін (в його ліцейський період), та інші. Вона досить помітна і в українській ліриці, починаючи від Григорія Сковороди, простежується у доробку поетів XX ст. (Олександр Олесь, Павло Тичина, В. Пачовський, О. Близько, М. Йогансен, Б.-І. Антонич, М. Вінграновський та ін.). Особливого колориту набули анакреонтичні мотиви у творчості київських «неокласиків», зокрема Максима РильськогоАнакреонтична поезія відіграла певну роль у демократизації літератури, у наближенні її до життя. Творчість і образ «веселого старигана» Анакреонта були до такої міри привабливими, що пізніше утворився навіть окремий різновид лірики – анакреонтика, де в легкій, невибагливій формі уславлені радощі безтурботного життя , кохання, чуттєві насолоди, вино, квіти, весна, грайливий зміст любовних і застольних пісень поєднується з якістю і простотою форми. Ось характерний вірш із анакреонтики (з промовистою назвою «Анакреонт і жінки» ), де легко простежується відлуння творчості поета: Жінки мені говорять:«Ти дід Анакреонте,Лише поглянь у люстро,-Волосся вже немає,Все тім’я в тебе голе».Чи в мене є волосся,Чи все повипадало – Не знаю, тільки знаю, - Одне старому личить – Тим більше розважатись,Чим ближчий він до Мойри(до смерті. – Ю. К.)'Переклад А.Білецького' До наших часів дійшли лише окремі уривки творів Анакреонта, зате від пізньої античності (очевидно, від доби еллінізму) збереглася ціла збірка наслідувань його творів, т. зв. «анакреонтичні вірші». Вона вміщувала лише 59 творів і була додана до т. зв. «Палатинської антології» , збірки творів античних поетів, укладеної в Х ст. візантійцем Костянтином Кефалою, яку, в сою чергу, в XIV ст. було вкотре доповнено. Саме ця доповнена збірка та деякі вірші Горація і стали тими зразками, що їх наслідували поети Відродження й Просвітництва, а також анакреонтики Західної Європи й Росії у XVIII – XIX століттях: Вольтер і Парні – у Франції, Глейм – у Німеччині, Державін, Батюшков, юний Пушкін – у Росії (до слова, в жартівливому вірші «Мое завещание друзьям» (1815) Пушкін прямо назвав своїм учителем саме Анакреонта ). (uk)
- Анакреонти́ческая поэ́зия (от др.-греч. Ἀνακρέων — Анакреонт) — жанр лирической, то есть, первоначально исполняемой под звуки лиры, поэзии, воспевающей радость беззаботной жизни, чувственные наслаждения, всеохватывающее веселье. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
