rdfs:comment
| - António Nobre (* 16. August 1867 in Porto; † 18. März 1900 in Carreiras, Foz do Douro, Portugal) war ein portugiesischer Lyriker am Ende des 19. Jahrhunderts. Er gilt als einer der bedeutendsten Neuromantiker Portugals. (de)
- António Pereira Nobre (16 August 1867 – 18 March 1900) was a Portuguese poet. His masterpiece, Só (Paris, 1892), was the only book he published. (en)
- António Pereira Nobre (Porto, Portugal, 1867ko abuztuaren 16a - Porto, 1900eko martxoaren 18a) portugaldar olerkaria izan zen. (eu)
- António Pereira Nobre (Oporto, 16 de agosto de 1867 - Foz do Douro, 18 de marzo de 1900) fue un poeta portugués, uno de los más originales de su generación y representante del romanticismo tardío o postromanticismo. (es)
- António Pereira Nobre (né le 16 août 1867 à Porto – mort le 18 mars 1900 à Foz do Douro) est un poète portugais. Il a publié un seul recueil, Só, paru à Paris en 1892. Entre 1890 et 1891, il vit au no 12 rue de la Sorbonne (Paris), où une plaque commémorative lui rend hommage. (fr)
- António Nobre (ur. 16 sierpnia 1867 w Porto, zm. 18 marca 1900 tamże) – poeta portugalski. W swojej twórczości skłaniał się ku subiektywizmowi spojrzenia na świat i estetycznemu odbiorowi rzeczywistości. Wykorzystywał doświadczenia francuskiego symbolizmu. Najważniejszym dziełem poety pozostaje jedyny wydany przez niego za życia tomik Só (Samotnie) z 1892 roku. Zbiorek ten ma charakter w dużym stopniu autobiograficzny i jest inspirowany wspomnieniami dzieciństwa, spędzonego wśród rolników i marynarzy w północnej Portugalii. (pl)
- Анто́ниу (Антонио) Пере́йра Но́бре (порт. António Nobre; 16 августа 1867, Порту — 18 марта 1900, Фос-ду-Дору близ Порту) — португальский поэт конца XIX века, символист. (ru)
- António Pereira Nobre (Porto, 16 de agosto de 1867 — Foz do Douro, 18 de março de 1900), mais conhecido como António Nobre, foi um poeta português cuja obra se insere nas correntes ultra-romântica, simbolista, decadentista e saudosista (interessada na ressurgência dos valores pátrios) da geração finissecular do século XIX português. A sua principal obra, Só (Paris, 1892), é marcada pela lamentação e nostalgia, imbuída de subjectivismo, mas simultaneamente suavizada pela presença de um fio de auto-ironia e com a rotura com a estrutura formal do género poético em que se insere, traduzida na utilização do discurso coloquial e na diversificação estrófica e rítmica dos poemas. Apesar da sua produção poética mostrar uma clara influência de Almeida Garrett e de Júlio Dinis, ela insere-se decidida (pt)
|