| rdfs:comment
| - Синяя гвардия (серб. Плава гарда, словен. Plava garda), собственное название — Словенские четники (серб. Словеначки четници, словен. Slovenski četniki) — воинское формирование югославского Войска на родине, действовавшее на территории Словении. Фактически было нелегальной частью «Белой гвардии» — воинских формирований, организованных в Словении итальянскими оккупантами. (ru)
- The Blue Guard (Slovene: Plava garda), also known as the Slovene Chetniks (Slovene: Slovenski četniki, Serbo-Croatian: Slovenački četnici), was a Slovenian anti-communist militia, initially under the leadership of Major Karl Novak and later Ivan Prezelj. Their official name was the Royal Yugoslav Army in Slovenia (Serbo-Croatian: Kraljevska jugoslovenska vojska u Sloveniji). In 1942, the bulk of members joined the Legion of Death. (en)
- La Guardia Azul (en esloveno: Plava garda), también conocida como Chetniks Eslovenos (en esloveno: Slovenski četniki, en serbocroata: Slovenački četnici), era una milicia anticomunista eslovena, inicialmente bajo el liderazgo del Mayor y más tarde de . Su nombre oficial era el Real Ejército Yugoslavo en Eslovenia (en serbocroata: Kraljevska jugoslovenska vojska u Sloveniji). En 1942, la mayoría de los miembros se unieron a la . (es)
- Błękitna Gwardia (słoweń. Plava Garda) – nieoficjalne oznaczenie słoweńskiego odłamu czetników podczas II wojny światowej. Po zajęciu Jugosławii przez wojska niemieckie w kwietniu 1941 r., na obszarze całego kraju rozwinął się podziemny ruch czetnicki, kierowany przez płk. Dragoljuba Mihailovicia. Czetnicy rozpoczęli swoją działalność także w Słowenii. Dzielili się na 2 frakcje.
* Primorski – d-ca ,
* Gorenjski – d-ca por. ,
* Centralni – d-ca mjr Koprivica,
* Stajerski. (pl)
|
| has abstract
| - The Blue Guard (Slovene: Plava garda), also known as the Slovene Chetniks (Slovene: Slovenski četniki, Serbo-Croatian: Slovenački četnici), was a Slovenian anti-communist militia, initially under the leadership of Major Karl Novak and later Ivan Prezelj. Their official name was the Royal Yugoslav Army in Slovenia (Serbo-Croatian: Kraljevska jugoslovenska vojska u Sloveniji). The detachments under Novak's command were part of the wider "Yugoslav Army in the Homeland" (JVuO) that included units from all over Yugoslavia that swore allegiance to Chetnik leader Draža Mihailović. The ranks were drawn from Slovene officers in the pre-war Royal Yugoslav Army (JV). At first, the JV units in Slovenia that offered resistance were under the command of Jaka Avšič until his mid-1941 transfer to the Yugoslav Partisans. Based on direct appointment of Draža Mihailović, the commander of Slovenian Chetniks was Karel Novak. Slovenian Chetnik units included Styrian Chetnik detachment that was, according to some estimates, the only anti-Communist military unit that consistently attacked Axis occupiers throughout the war. The detachment under Melaher's command had 200 men. In 1942, the bulk of members joined the Legion of Death. When Karel Novak resigned in 1944, because the defeat in the Battle of Grčarice, Mihailović appointed Ivan Prezelj as commander of the Royal Yugoslav Army in Slovenia. His headquarter was with the Inner Carniola Detachment and Soča Detachments, and the Royal Yugoslav Army in Slovenia also included the Lower Carniola Detachment and the Styria Detachment, commanded by Jože Melaher. (en)
- La Guardia Azul (en esloveno: Plava garda), también conocida como Chetniks Eslovenos (en esloveno: Slovenski četniki, en serbocroata: Slovenački četnici), era una milicia anticomunista eslovena, inicialmente bajo el liderazgo del Mayor y más tarde de . Su nombre oficial era el Real Ejército Yugoslavo en Eslovenia (en serbocroata: Kraljevska jugoslovenska vojska u Sloveniji). Los destacamentos bajo el mando de Novak eran parte del "Ejército Yugoslavo de la Patria" (JVuO) más amplio que incluía unidades de toda Yugoslavia que juraron lealtad al líder chetnik Draža Mihailović. Las filas se nutrieron de oficiales eslovenos del Real Ejército Yugoslavo (JV) de antes de la guerra. Al principio, las unidades del JV en Eslovenia que ofrecieron resistencia estaban bajo el mando de hasta su traslado a mediados de 1941 hacia los partisanos yugoslavos. Nombrados directamente por Draža Mihailović, el comandante de los chetniks eslovenos era . Las unidades chetnik eslovenas incluyeron el destacamento Chetnik de Styrian que fue, según algunas estimaciones, la única unidad militar anticomunista que atacó sistemáticamente a los ocupantes del Eje durante toda la guerra. El destacamento bajo el mando de Melaher tenía 200 hombres. En 1942, la mayoría de los miembros se unieron a la . Cuando dimitió en 1944, debido a la derrota en la , Mihailović nombró a como comandante del Real Ejército Yugoslavo en Eslovenia. Su cuartel general estaba en el Destacamento de Carniola Interior y los Destacamentos de Soča, y el Real Ejército Yugoslavo en Eslovenia también incluía el Destacamento de la Baja Carniola y el Destacamento de Estiria, comandados por . (es)
- Błękitna Gwardia (słoweń. Plava Garda) – nieoficjalne oznaczenie słoweńskiego odłamu czetników podczas II wojny światowej. Po zajęciu Jugosławii przez wojska niemieckie w kwietniu 1941 r., na obszarze całego kraju rozwinął się podziemny ruch czetnicki, kierowany przez płk. Dragoljuba Mihailovicia. Czetnicy rozpoczęli swoją działalność także w Słowenii. Dzielili się na 2 frakcje. Pierwsza z nich kierowana przez por. działała na obszarze północnej Styrii. Do końca 1941 r. występowała przeciwko Niemcom, aby ostatecznie przystąpić do komunistycznej partyzantki podporządkowanej Josipowi Broz Ticie; czetnicy ci weszli w skład 26 Dywizji Partyzanckiej Triglav. Na czele drugiej, liczniejszej frakcji stał mjr Karl Novak, b. oficer Królewskiej Armii Jugosławii. Na przełomie 1941/1942 r. jej kierownictwo podjęło akcję tworzenia własnych oddziałów partyzanckich, nazwanych Jugosłowiańską Armią. Trzonem był Batalion Styryjski (Stajerski bataljon). W poł. maja 1942 r. przemaszerował on z rejonu Lublany do Dolnej Karyntii, gdzie przeprowadzono mobilizację. Jednakże z powodu niewielkiej liczby rekrutów unikano starć z komunistyczną partyzantką. Były też mniejsze oddziały, które zwalczały komunistów. W sierpniu 1942 r. słoweńscy czetnicy obok m.in. wiejskich milicji z Vaške Straže, czy członków weszli w skład Ochotniczej Milicji Antykomunistycznej (MVAC), podporządkowanej włoskim władzom okupacyjnym. Utworzyli wówczas tzw. Legion Śmierci (Legija Smrti), liczącą ok. 640 ludzi i składającą się z trzech batalionów. Pomimo tego sekretnie prowadzili zbieranie broni, rekrutację ochotników itp. w ramach MVAC w celu tworzenia nowych oddziałów czetnickich. We wrześniu 1942 r. do MVAC weszły także w większości inne formacje zbrojne, działające na obszarze Słowenii, jak Słoweński Legion, Sokolski Legion i Narodowy Legion. Spośród ich członków sformowano na pocz. 1943 r. cztery oddziały czetnickie (četniški odredi), nazwane nieoficjalnie Plava Garda.Operowały one głównie na wschód od Lublany pod dowództwem mjr. K. Novaka. W lutym słoweński ruch czetnicki ożywił się. W tym czasie liczebność Legii Śmierci osiągnęła ponad 1,6 tys. czetników. Część z nich odeszła z szeregów MVAC, tworząc Jugosłowiańską Armię Czetnicką. Dzieliła się ona na cztery oddziały:
* Primorski – d-ca ,
* Gorenjski – d-ca por. ,
* Centralni – d-ca mjr Koprivica,
* Stajerski. Po ogłoszeniu przez Włochy we wrześniu zawieszenia broni i przejściu na stronę aliantów zachodnich, Oddziały Gorenjski i Primorski wycofały się w rejon miejscowości Vrhnika, gdzie następnie przyłączyły się do Słoweńskiej Samoobrony. Liczyły one zaledwie od 10 do 25 ludzi. Cała Jugosłowiańska Armia Czetnicka miała wówczas ok. 400 partyzantów. Jej dowództwo starało się wcielić w swoje szeregi członków Słoweńskiego Legionu, podporządkowanego Słoweńskiej Partii Ludowej, ale nie uzyskało na to zgody. Jeszcze przed kapitulacją Włochów mjr K. Novak nawiązał kontakt z dowódcami oddziałów czetnickich, działających w rejonie miejscowości Susak i Gorski Kotar w Chorwacji. W pierwszych dniach września Centralni Oddział Jugosłowiańskiej Armii Czetnickiej w liczbie ok. 100 ludzi został skierowany do wioski Grčarice koło Kočevja. Zamierzał tam czekać na przybycie z Liki ok. 600 czetników mjr. Bjelajca. Wiązało się to z rzekomym lądowaniem aliantów zachodnich w Istrii. Czetnicy mieli się do nich przyłączyć i wspólnie „wyzwolić” Słowenię. Zamiast aliantów pojawiła się natomiast komunistyczna 14 Dywizja Partyzancka, która 10 września zaatakowała i całkowicie zniszczyła oddział czetnicki. Klęska ta wstrzymała rozwój ruchu czetnickiego w Słowenii. Odtąd nie reprezentował on już siły zdolnej przeciwstawić się komunistom. Pod sam koniec wojny słoweńscy czetnicy wycofali się wraz z innymi antykomunistycznymi formacjami zbrojnymi na terytorium Austrii, gdzie poddali się Brytyjczykom. Zostali jednak przez nich przekazani władzom jugosłowiańskim i w większości zabici. Cechą charakterystyczną słoweńskiego ruchu czetnickiego był duży udział Słoweńców w jego działalności. Było to związane w znacznym stopniu z przyrzeczeniem przez płk. D. Mihailovicia włączenia do Słowenii po wojnie Karyntii i Primorskiej. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
