rdfs:comment
| - Is suíomh seandálaíochta suite i gContae Chill Dara é Dún Ailinne. (ga)
- Дун-Эйлин (ирл. Dún Ailinne) — доисторический форт, расположенный в Ирландии, в графстве Килдэр, неподалёку от трассы . Занимает территорию около 13 га, окружённую хенджем. Наравне с Тарой (резиденцией Верховных королей Ирландии) и Уснехом, скалой Кашел (предположительно резиденцией королей Мунстера) и Круаханом (резиденцией королей Коннахта) является кандидатом на включение в список Всемирного наследия ЮНЕСКО в Ирландии (резиденция королей уладов, Эмайн Маха, находится в юрисдикции Великобритании, и потому не включена в список кандидатов). (ru)
- Dún Ailinne (pronounced [ˌd̪ˠuːn̪ˠ ˈalʲɪn̠ʲə]; sometimes anglicized Dun Aulin) is an ancient ceremonial site on the hill of Cnoc Ailinne (Knockaulin) in County Kildare, Ireland. It is southwest of Kilcullen, near the R418 road to Athy. It is a large circular enclosure covering most of the hilltop; about 13 hectares. While there is no longer anything visible on the ground surface, archeological investigations show that there were once circular timber structures (or rings of upright timbers) inside the enclosure during the Irish Iron Age (ca 400 BCE - 400 CE). (en)
- Dun Ailinne Hillfort (irisch Cnoc Ailinne) ist eines der drei größten Erdwerke oder Ringforts in Irland. Es liegt zwischen Kilcullen und Old Kilcullen auf dem Hügel Knockaulin, im County Kildare in Leinster. Die aus der Bronzezeit stammende Anlage wurde bis ins Mittelalter genutzt. Barry Raftery (1944–2010) untersuchte 40 ein- und mehrfach umwallte Anlagen auf der Insel (bekannt sind etwa 80) und teilte die Hillforts in drei Klassen ein: Archäologisch gut erforscht sind die eisenzeitlichen Aktivitäten auf dem Hügel. Es gibt: (de)
- Dún Ailinne – starożytna warownia wznosząca się na wzgórzu Knockaulin w hrabstwie Kildare w Irlandii, dawna ceremonialna stolica królów Leinsteru. Wzgórze zostało zidentyfikowane jako znane ze źródeł Dún Ailinne przez Johna O’Donovana (1806–1861). W latach 1968–1975 na stanowisku przeprowadzono prace archeologiczne. Miejsce to było użytkowane już w okresie neolitu, o czym świadczą znaleziska w postaci ceramiki i wyrobów krzemiennych. Kolejna faza zasiedlenia przypada na epokę brązu. Apogeum rozwoju przypada jednak na epokę żelaza, kiedy to Irlandia została zasiedlona przez Celtów. Na szczycie wzgórza wzniesiono wówczas obwałowanie o charakterze kultowym, zamykające obszar o powierzchni 16 hektarów. (pl)
|