| rdfs:comment
| - Els faïdits eren els cavallers i senyors del Llenguadoc que es trobaren desposseïts dels seus feus i terres durant la croada albigesa. Van prendre part activa en la resistència occitana contra l'ocupació i l'establiment dels croats vinguts del nord. Els senyors llenguadocians podien esdevenir culpables de faidiment per diverses raons.
* Podien ser creients càtars i, per tant, culpables directes d'heretgia.
* Refús de prestar servei als dirigents de la croada, cosa que els convertia a ulls dels croats en protectors dels herètics. (ca)
- Οι Φαϊδίτες (faydits ή faidits) ήταν οι ιππότες και άρχοντες της περιοχής του Λανγκντόκ των οποίων τα φέουδα και τα εδάφη κατασχέθηκαν στη διάρκεια της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών.Έλαβαν ενεργά μέρος στην οξιτανική αντίσταση απέναντι στην κατοχή και εγκατάσταση Σταυροφόρων ερχόμενων από τα βόρεια της Γαλλίας. Μεταξύ των πλέον γνωστών Φαϊδιτών συγκαταλέγονταν ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης και ο γιος του Ραϋμόνδος Ζ΄, ο , ο , υπερασπιστής του Μονσεγκύρ και ο . (el)
- Faidit is an Occitan word meaning 'banished' or 'proscribed'; it is used to denote a lord dispossessed of his land and title. In historical works it is commonly used in reference to lords in the Languedoc who ran afoul of the Catholic Church during the Albigensian Crusade, who were accused of heresy and had their properties confiscated by the church. Some faidit abandoned their property of their own accord to avoid the crusaders, and it may have been confiscated in absentia later. (en)
- Chevaliers Faydits (oder Faidits) waren die okzitanischen Ritter, die während und nach dem Albigenserkreuzzug (1209–1229) gegen die Kreuzfahrer und die französische Herrschaft kämpften. Die Weigerung, sich den Kreuzfahrern unter der Führung des Simon IV. de Montfort zu unterwerfen und sich ihnen anzuschließen, oder das Bekenntnis zur Häresie der Katharer bedeutete in den meisten Fällen auch den Verlust des Besitzes.Graf Raimund VI. von Toulouse führte 1213 in der Schlacht bei Muret eine große Anzahl von Faydits in den Kampf. Die Niederlage von Simons Sohn, Amaury, (1224) ermöglichte es einigen von ihnen, ihren Besitz kurzzeitig zurückzugewinnen, den sie jedoch während des Kreuzzuges König Ludwigs VIII. von Frankreich im Jahre 1226 wieder aufgeben mussten. (de)
- Un faidit era el nombre con el que se conocía a los caballeros y señores del Languedoc francés que se encontraron desposeídos de sus feudos y tierras durante la cruzada albigense del siglo XIII. Tomaron parte activa en la resistencia occitana contra la ocupación y establecimiento de los cruzados venidos del norte de Francia e iban de castillo en castillo defendiendo a los nobles que todavía los conservaban. Los señores languedocianos podían ser culpables de faidismo por diversas razones: (es)
- Les faydits ou faidits sont les chevaliers et les seigneurs languedociens qui se sont retrouvés dépossédés de leurs fiefs et de leurs terres lors de la croisade des albigeois.Ils furent partie prenante dans la résistance occitane menée contre l'occupation et l'établissement des croisés venus du nord. Le devenir de ces chevaliers fut très différent. En effet, on ne reste pas nécessairement faydit à vie. Certains moururent pour leurs terres ou s'exilèrent à la cour du roi d'Aragon, comme Géraud de Niort un temps. (fr)
- I Cavalieri Faiditi (o semplicemente i Faiditi o Faydit), erano cavalieri occitani che, avendo combattuto conto i crociati della Crociata albigese, persero i loro feudi e possedimenti. Il rifiuto di unirsi alle truppe crociate assoggettandosi al loro capo Simone di Montfort o, ancor peggio, l'ammissione di essere seguaci dell'eresia càtara, comportava nella maggior parte dei casi la perdita dei propri possedimenti. Il conte Raimondo VI di Tolosa ebbe con sé nella battaglia di Muret una gran quantità di Faiditi. (it)
- Файдиты (Los faidits, от окс. faidits, faydiz — изгнанник) — участники национально-освободительного сопротивления Окситании в течение Альбигойского крестового похода против крестоносцев, католической церкви и короля Франции. Файдиты были рыцарями и сеньорами Лангедока, которые были лишены своих земель и вотчин во время Альбигойского крестового похода. Они принимали активное участие в окситанском сопротивлении против оккупации крестоносцами с севера и оказывались вне закона в силу сопротивления оккупационной администрации. Дворяне Лагендока становились файдитами по нескольким причинам. (ru)
|
| has abstract
| - Els faïdits eren els cavallers i senyors del Llenguadoc que es trobaren desposseïts dels seus feus i terres durant la croada albigesa. Van prendre part activa en la resistència occitana contra l'ocupació i l'establiment dels croats vinguts del nord. Els senyors llenguadocians podien esdevenir culpables de faidiment per diverses raons.
* Podien ser creients càtars i, per tant, culpables directes d'heretgia.
* Refús de prestar servei als dirigents de la croada, cosa que els convertia a ulls dels croats en protectors dels herètics. Per altra banda, un senyor o cavaller esdevingut culpable de faidiment veia les seves terres posades en presa i podien, doncs, ser confiscades pels croats. Molts faïdits perseguits van formar una activa resistència a l'ocupació pels croats. El destí d'aquests cavallers va ser variat. El faidiment no era necessàriament de per vida. Molts moriren per les seves terres o s'exiliaren a la Corona d'Aragó, com és el cas de Geraud de Niòrt. D'altres van cercar la pau amb l'Església per tal de recobrar les terres i drets, a canvi de la promesa de combatre l'heretgia o de prendre la creu per anar a Terra Santa com va ser el cas, per exemple, d'Oliver de Tèrme o de Bernat Otó de Niòrt (que anà fins a Roma per fer-se absoldre pel mateix papa...). Entre els faïdits més cèlebres hi trobem: Ramon VI de Tolosa i el seu fill Raimon VII, Raimon de Trencavel o Pere-Roger de Mirapeis, defensor de Montsegur. (ca)
- Οι Φαϊδίτες (faydits ή faidits) ήταν οι ιππότες και άρχοντες της περιοχής του Λανγκντόκ των οποίων τα φέουδα και τα εδάφη κατασχέθηκαν στη διάρκεια της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών.Έλαβαν ενεργά μέρος στην οξιτανική αντίσταση απέναντι στην κατοχή και εγκατάσταση Σταυροφόρων ερχόμενων από τα βόρεια της Γαλλίας. Οι άρχοντες του Λανγκντόκ που τιμωρήθηκαν με faidiment μπορούσαν να είναι για δύο διαφορετικούς λόγους. Είτε επρόκειτο για Καθαρούς στο θρήσκευμα και, συνεπώς, άμεσα ένοχους με την κατηγορία της αίρεσης, είτε αρνούνταν να ορκιστούν πίστη στους ηγέτες της Σταυροφορίας, κάτι που τους καθιστούσε (στα μάτια των Σταυροφόρων) ως προστάτες των αιρετικών (κάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν αληθινό, με ορισμένους parfaits και parfaites να είναι μερικές φορές μέλη των ίδιων των οικογενειών τους). Ένας άρχοντας ή ιππότης που τιμωρούνταν με faidiment έβλεπε να του αφαιρείται η κυριότητα επί των εδαφών του και ήταν, συνεπώς, δυνατό για τους Σταυροφόρους να τα κατασχέσουν. Αρκετοί faydits που ήταν κυνηγημένοι με αυτόν τον τρόπο προσχώρησαν στην αντίσταση και πήραν ενεργό ρόλο στην αντίσταση απέναντι στην κατοχή της Οξιτανίας από τους Σταυροφόρους. Η μοίρα των ιπποτών αυτών ποίκιλλε. Πράγματι, δεν ήταν απαραίτητο για κάποιον να παραμείνει faydit δια βίου.Ορισμένοι πέθαναν για τα εδάφη τους ή επέλεξαν να αυτοεξοριστούν στην αυλή του βασιλιά της Αραγωνίας, όπως ο Ζερώ ντε Νιόρ για ορισμένο χρονικό διάστημα.Άλλοι επέλεξαν, πάλι, να επιχειρήσουν ειρηνική συμφωνία με την Εκκλησία ώστε να λάβουν πίσω τα εδάφη, καθώς και τα δικαιώματά τους, με αντάλλαγμα υποσχέσεις πολέμου κατά των αιρετικών ή ακόμη και την συμμετοχή σε Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους όπως υπήρξε η περίπτωση, για παράδειγμα, του , του Μπερνάρ-Οτόν ντε Νιόρ (ο οποίος πήγε μέχρι την Ρώμη προκειμένου να πετύχει την συγχώρεσή του από τον Πάπα...). Μεταξύ των πλέον γνωστών Φαϊδιτών συγκαταλέγονταν ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης και ο γιος του Ραϋμόνδος Ζ΄, ο , ο , υπερασπιστής του Μονσεγκύρ και ο . (el)
- Chevaliers Faydits (oder Faidits) waren die okzitanischen Ritter, die während und nach dem Albigenserkreuzzug (1209–1229) gegen die Kreuzfahrer und die französische Herrschaft kämpften. Die Weigerung, sich den Kreuzfahrern unter der Führung des Simon IV. de Montfort zu unterwerfen und sich ihnen anzuschließen, oder das Bekenntnis zur Häresie der Katharer bedeutete in den meisten Fällen auch den Verlust des Besitzes.Graf Raimund VI. von Toulouse führte 1213 in der Schlacht bei Muret eine große Anzahl von Faydits in den Kampf. Die Niederlage von Simons Sohn, Amaury, (1224) ermöglichte es einigen von ihnen, ihren Besitz kurzzeitig zurückzugewinnen, den sie jedoch während des Kreuzzuges König Ludwigs VIII. von Frankreich im Jahre 1226 wieder aufgeben mussten. Die neuen Machtverhältnisse wurden im Vertrag von Meaux-Paris schließlich neu geregelt, und in den enteigneten Lehen wurden neue, der französischen Krone treu ergebene Vasallen eingesetzt. Eine große Zahl von Adligen des Languedoc fand ein Exil am Hof König Jakobs I. von Aragón, der der oberste Lehnsherr des größten Teils des Languedocs war. Hauptsächlich vom Roussillon ausgehend, kämpften die Faydits aus dem Untergrund heraus gegen die Etablierung der französischen Herrschaft in Okzitanien und gegen die einsetzende Inquisition. Der Guerillakampf fand 1240 im gescheiterten Aufstand des Raimund II. Trencavels seinen Höhepunkt. In der Folge unterwarfen sich nach und nach die meisten Faydits der Krone Frankreichs und stellten sich in deren Dienst – so zum Beispiel Olivier de Termes, der 1255 seinen ehemaligen Kampfgefährten Xacbert de Barbaira auf der Katharerfeste Quéribus belagerte und gefangen nahm. (de)
- Faidit is an Occitan word meaning 'banished' or 'proscribed'; it is used to denote a lord dispossessed of his land and title. In historical works it is commonly used in reference to lords in the Languedoc who ran afoul of the Catholic Church during the Albigensian Crusade, who were accused of heresy and had their properties confiscated by the church. Some faidit abandoned their property of their own accord to avoid the crusaders, and it may have been confiscated in absentia later. Many of the lords took up arms against the crusaders and effectively became outlaws, ambushing crusaders whenever the opportunity presented itself. (en)
- Un faidit era el nombre con el que se conocía a los caballeros y señores del Languedoc francés que se encontraron desposeídos de sus feudos y tierras durante la cruzada albigense del siglo XIII. Tomaron parte activa en la resistencia occitana contra la ocupación y establecimiento de los cruzados venidos del norte de Francia e iban de castillo en castillo defendiendo a los nobles que todavía los conservaban. Los señores languedocianos podían ser culpables de faidismo por diversas razones:
* Podían ser creyentes cátaros, y por tanto, culpables directos de herejía.
* Acusados de no prestar servicio a los dirigentes de la cruzada, se les acusaba de protectores de los herejes. También, un señor o caballero reconocido culpable de faidismo veía como sus tierras podían ser confiscadas por los cruzados. Muchos faidits perseguidos tomaron una activa resistencia a la ocupación de los cruzados. El destino de estos caballeros fue variado. El faidismo no era necesariamente de por vida. Muchos murieron defendiendo sus tierras, otros se exiliaron en el reino de Aragón, como es el caso de Geraud de Niort. Otros firmaron la paz con la Iglesia con tal de recobrar sus tierras y derechos, a cambio de combatir la herejía o de tomar parte en las cruzadas a Tierra Santa, como fue el caso de Olivier de Termes o Bernard-Oto de Niort, que fue hasta Roma para ser absuelto por el mismísimo Papa. Entre los faidits más célebres se encuentra Ramón VI de Tolosa, su hijo Ramón VII, Raimon de Trencavel o Pierre-Roger de Mirepoix, defensor de Montsegur. (es)
- Les faydits ou faidits sont les chevaliers et les seigneurs languedociens qui se sont retrouvés dépossédés de leurs fiefs et de leurs terres lors de la croisade des albigeois.Ils furent partie prenante dans la résistance occitane menée contre l'occupation et l'établissement des croisés venus du nord. Les seigneurs languedociens qui étaient punis de faidiment pouvaient l'être pour deux raisons différentes. Soit ils étaient des croyants cathares et donc coupables directement d'hérésie, soit ils refusaient de prêter allégeance aux meneurs de la croisade, ce qui faisait d'eux (aux yeux des croisés) des protecteurs des hérétiques (ce qui était dans certains cas vrai, certains parfaits et parfaites étant parfois des membres de leur famille). Un seigneur ou chevalier punis de faidiment voyait ses terres mises en proie et pouvait donc se les faire confisquer par les croisés. De nombreux faydits ainsi pourchassés rejoignirent le maquis et prirent une part active dans la résistance à l'occupation de l'Occitanie par les croisés. Le devenir de ces chevaliers fut très différent. En effet, on ne reste pas nécessairement faydit à vie. Certains moururent pour leurs terres ou s'exilèrent à la cour du roi d'Aragon, comme Géraud de Niort un temps. D'autres cherchèrent aussi à faire la paix avec l'Église afin de recouvrer leurs terres et leurs droits en échange de promesses de combattre les hérétiques à leur tour ou alors de prendre la croix pour aller en Terre sainte comme ce fut le cas, par exemple, d'Olivier de Termes, de Bernard-Othon de Niort (qui alla jusqu'à Rome se faire absoudre par le pape). Parmi les faydits célèbres, on compte : Raymond VI de Toulouse et son fils Raymond VII, Raimond Trencavel, Pierre-Roger de Mirepoix, le défenseur de Montségur et Olivier de Termes. (fr)
- I Cavalieri Faiditi (o semplicemente i Faiditi o Faydit), erano cavalieri occitani che, avendo combattuto conto i crociati della Crociata albigese, persero i loro feudi e possedimenti. Il rifiuto di unirsi alle truppe crociate assoggettandosi al loro capo Simone di Montfort o, ancor peggio, l'ammissione di essere seguaci dell'eresia càtara, comportava nella maggior parte dei casi la perdita dei propri possedimenti. Il conte Raimondo VI di Tolosa ebbe con sé nella battaglia di Muret una gran quantità di Faiditi. La sconfitta del figlio primogenito di Simone IV di Montfort nel 1224 rese possibile ad alcuni Faiditi di rientrare nel possesso dei beni perduti, che però persero nuovamente dopo breve tempo (1226), in occasione della crociata condotta dal re di Francia Luigi VIII. I nuovi rapporti di forza furono definitivamente regolati con il Trattato di Meax-Parigi ed i feudi espropriati furono assegnati a nuovi vassalli fedeli alla corona di Francia. Un gran numero di nobili della Linguadoca trovò accoglienza nel loro esilio presso la corte di Giacomo I, re d'Aragona, che era sovrano di molti feudi della Linguadoca. Principalmente furono i Faiditi fuoriusciti dal Rossiglione che combatterono contro lo stabilirsi della signoria francese in Occitania e contro l'insorgente Inquisizione. La guerriglia trovò il suo apice con la fallita insurrezione di nel 1240. In seguito un sempre maggior numero di Faiditi si sottomisero alla corona di Francia ponendosi al suo servizio, fra i quali , che nel 1255 assediò la fortezza càtara di Quéribus e mise in prigione il suo ex compagno di battaglia Chabert di Barbaira. (it)
- Файдиты (Los faidits, от окс. faidits, faydiz — изгнанник) — участники национально-освободительного сопротивления Окситании в течение Альбигойского крестового похода против крестоносцев, католической церкви и короля Франции. Файдиты были рыцарями и сеньорами Лангедока, которые были лишены своих земель и вотчин во время Альбигойского крестового похода. Они принимали активное участие в окситанском сопротивлении против оккупации крестоносцами с севера и оказывались вне закона в силу сопротивления оккупационной администрации. Дворяне Лагендока становились файдитами по нескольким причинам. Они исповедовали религию катаров и следовательно объявлялись виновными в ереси. Либо отказались присоединиться к крестовому походу против своей страны, и следовательно также обвинялись в помощи еретикам. Кроме того, рыцарь становился файдитом, если его земля была захвачена крестоносцами. Файдиты оказывали активное сопротивление оккупации крестоносцев, однако добивались успеха лишь на короткий отрезок времени.Их судьбы складывались по-разному. Многие из них были убиты вместе с членами своей семьи, как это было с Аймери де Монреалем, или изгнаны из своих земель и скрывались в Арагоне, как в случае с Геродом Ниором. Другие искали мира с Церковью, чтобы восстановить земли и права в обмен на обещание бороться с ересью или взять крест и идти на Святую Землю, как это имело место, например, с Оливье де Термом. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)