| rdfs:comment
| - خمسة اباطره جيدون "حكموا الإمبراطورية الرومانية من 96 إلى 180. 1.
* نيرفا (96-98) 2.
* تراجان [98-117م] 3.
* هادريان [117-138 م] 4.
* انطونيوس بيوس [138-161 م] 5.
* ماركوس أوريليوس [161-180 م] الخمسة اباطره كانوا من الأباطرة الأنطونيين الرومان. (ar)
- Jako adoptivní císaři se nazývají císaři vládnoucí v letech 96 n. l. (po zavraždění Domitiana) až 192 n. l. Císař si za svého života našel nástupce, kterého adoptoval za svého syna, tito nástupci se nazývají adoptivními císaři. Dělo se tak i proto, že císař neměl potomky nebo zemřeli před tím, než dosedli na trůn. V některých případech to bylo i kvůli tomu, že musel vyhovět armádním velitelům, aby zabránil dalším povstáním (jako např. Nerva a Traianus se stal prvním císařem, který nebyl původem z Říma). (cs)
- Els cinc bons emperadors van ser els governants romans Nerva, Trajà, Adrià, Antoní Pius, i Marc Aureli. El terme, encunyat per Nicolau Maquiavel, es basa en fet que les decisions encertades d'aquests emperadors van donar estabilitat a l'imperi durant els anys que van estar al poder. Després d'aquesta etapa va començar l'anomenada crisi del segle III en què van regnar 26 emperadors en 50 anys. (ca)
- 五賢帝（ごけんてい）は、1世紀末から2世紀後期に在位したローマ帝国の5人の皇帝、またその在位した時代のこと。しばしばネルウァ＝アントニヌス朝とも称される（この場合はマルクス・アウレリウスの共同皇帝ルキウス・ウェルスおよび後継皇帝コンモドゥスも歴代皇帝に含まれる）。共和政時代から続いてきた領土拡大が一種の集大成を迎え、ローマ帝国始まって以来の平和と繁栄が訪れた。パクス・ロマーナと呼ばれる時代の一角をなす。 (ja)
- Pięciu dobrych cesarzy – cesarze rzymscy z dynastii Antoninów, którzy panowali w latach 96–180. Byli to w kolejności chronologicznej:
* Nerwa (96–98)
* Trajan (98–117)
* Hadrian (117–138)
* Antoninus Pius (138–161)
* Marek Aureliusz (161–180, współrządził z Lucjuszem Werusem w latach 161–169) Sukcesja w epoce „pięciu dobrych cesarzy” następowała w sposób pokojowy – każdy cesarz adoptował następcę. Okres ich panowania w I i II wieku uznawano za złoty wiek rzymskiego państwa. (pl)
- Пять хоро́ших импера́торов — пять последовательно правивших римских императоров из династии Антонинов: Нерва, Траян, Адриан, Антонин Пий, Марк Аврелий (первое время его соправителем был Луций Вер). За время их правления (96—180 годы н. э.), которое отличалось стабильностью и отсутствием репрессий, Римская империя достигла своего наивысшего расцвета. (ru)
- Das Adoptivkaisertum umfasst eine Periode der Römischen Kaiserzeit, in der die Nachfolge in der Herrschaft regelmäßig durch Adoption bestimmt wurde (98 bis 180 n. Chr.). Nach der damals offiziell verbreiteten Lesart ging es hierbei um die Auswahl des jeweils geeignetsten Kandidaten als Nachfolger. Die moderne Forschung hat diese idealisierende Sichtweise mittlerweile aber stark relativiert. (de)
- La kvin bonaj imperiestroj — la romiaj imperiestroj de la Antonina dinastio kiuj regis en la jaroj 96–180, nome: 1.
* Nerva (96–98) 2.
* Trajano (98–117) 3.
* Hadriano (117–138) 4.
* Antonino Pia (138–161) 5.
* Marko Aŭrelio (161–180; en la komencaj jaroj kunrege kun Lucio Vero) En tiu periodo la sukcedo okazis pace, ĉiu imperiestro (krom la lasta, Marko Antonio) adaptis sian sukcedonton. Ĉi tiun pacan kaj stabilan periodon en la 2ª jc oni nomas «la orepoko» kaj «la apogeo» de la Imperio. Ĉi tiun esprimon «la kvin bonaj imperiestroj» forĝis Makjavelo kaj poste popularigis E. Gibono.
* (eo)
- Los gobernantes de Roma comúnmente conocidos como los "Cinco emperadores buenos" son Nerva, Trajano, Adriano, Antonino Pio, y Marco Aurelio. La expresión fue acuñada por Nicolás Maquiavelo en su libro póstumo Los Discursos sobre Livio de 1531: Maquiavelo sostiene que estos emperadores adoptivos se ganaron el respeto de quienes los rodeaban a través del buen gobierno: (es)
- All'interno della storia romana si definisce abitualmente età degli Imperatori adottivi (o Imperatori d'adozione) il periodo che va dal 96 (elezione di Nerva) al 180 (morte di Marco Aurelio), caratterizzato da una successione al trono stabilita non per via familiare, ma attraverso l'adozione, da parte dell'imperatore in carica, del proprio successore. Unanimemente considerata una delle età più splendenti della storia romana, l'età degli Imperatori adottivi ha fatto seguito ai travagli degli ultimi anni della Dinastia dei Flavi e ha preceduto il ritorno al principio dinastico con Commodo e la successiva guerra civile romana (193-197). Anche Commodo è incluso idealmente e il suo principato è considerato la conclusione degli Imperatori adottivi. (it)
- De periode van de Adoptiefkeizers, ook Adoptiekeizers genoemd, is een periode tussen 96 en 180 waarin, bij gebrek aan eigen nakomelingen, vijf keizers achter elkaar een of twee zoons als opvolgers adopteerden. Het was een bloeiperiode, ook de Gouden Eeuw van Rome of gouden eeuw van de Antonijnen genoemd, waarin alle keizers het keizerrijk op bekwame wijze regeerden. Deze periode is in het Engels ook bekend als "Five Good Emperors" ("Vijf Goede Keizers"). De keizers, Caesars en keizerinnen in deze periode waren:(bij allen is de titel Caesar toegekend aan de adoptiefzoon, behalve bij Commodus) (nl)
- П'ять добрих імператорів (лат. Quinque imperatores boni) — римські імператори, які правили в 96–180 роках. Інша назва — П'ять хороших імператорів. В хронологічному порядку:
* Нерва (96–98)
* Траян (98–117)
* Адріан (117–138)
* Антонін Пій (138–161)
* Марк Аврелій (161–180, його співправителем був Луцій Вер у 161–169 рр.) Наступність в епоху «п'яти добрих імператорів» відбувалась мирним шляхом — кожен імператор мирно приймав свого наступника. Їхнє правління в першому і другому столітті вважалося золотою добою римської держави.
* Марк Кокцей Нерва
* Марк Ульпій Нерва Траян
*
*
* (uk)
|
| has abstract
| - خمسة اباطره جيدون "حكموا الإمبراطورية الرومانية من 96 إلى 180. 1.
* نيرفا (96-98) 2.
* تراجان [98-117م] 3.
* هادريان [117-138 م] 4.
* انطونيوس بيوس [138-161 م] 5.
* ماركوس أوريليوس [161-180 م] الخمسة اباطره كانوا من الأباطرة الأنطونيين الرومان. (ar)
- Jako adoptivní císaři se nazývají císaři vládnoucí v letech 96 n. l. (po zavraždění Domitiana) až 192 n. l. Císař si za svého života našel nástupce, kterého adoptoval za svého syna, tito nástupci se nazývají adoptivními císaři. Dělo se tak i proto, že císař neměl potomky nebo zemřeli před tím, než dosedli na trůn. V některých případech to bylo i kvůli tomu, že musel vyhovět armádním velitelům, aby zabránil dalším povstáním (jako např. Nerva a Traianus se stal prvním císařem, který nebyl původem z Říma). (cs)
- Els cinc bons emperadors van ser els governants romans Nerva, Trajà, Adrià, Antoní Pius, i Marc Aureli. El terme, encunyat per Nicolau Maquiavel, es basa en fet que les decisions encertades d'aquests emperadors van donar estabilitat a l'imperi durant els anys que van estar al poder. Després d'aquesta etapa va començar l'anomenada crisi del segle III en què van regnar 26 emperadors en 50 anys. (ca)
- Das Adoptivkaisertum umfasst eine Periode der Römischen Kaiserzeit, in der die Nachfolge in der Herrschaft regelmäßig durch Adoption bestimmt wurde (98 bis 180 n. Chr.). Nach der damals offiziell verbreiteten Lesart ging es hierbei um die Auswahl des jeweils geeignetsten Kandidaten als Nachfolger. Die moderne Forschung hat diese idealisierende Sichtweise mittlerweile aber stark relativiert. Adoptivkaiser im Sinne des gängigen historischen Begriffs waren Nerva, der allerdings nicht adoptiert, sondern vom Senat gewählt wurde, Trajan, Hadrian, Antoninus Pius, Mark Aurel und Lucius Verus, die sämtlich nicht als leibliche Söhne ihrer Vorgänger zur Herrschaft gelangten. In anderen Sprachen wird diese kaiserzeitliche Ära – unter Bezug auf Antoninus Pius als Namensgeber – mitunter als Antoninische Dynastie bezeichnet, dann auch mit Einbeziehung von Mark Aurels Sohn Commodus. Der Prinzipat der Kaiser von Nerva bis Mark Aurel gilt auch heute noch oft als Glanzzeit des Römischen Reiches und als Sinnbild für gute monarchische Herrschaft, weshalb diese Kaiser (unter Auslassung des Mitkaisers Verus) besonders im englischsprachigen Raum auch als „die fünf guten Kaiser“ bezeichnet werden. In ihren Herrschaftszeitraum fällt mit Trajan zunächst die Phase der größten Ausdehnung des Römischen Reiches sowie in der Folge eine militärisch vergleichsweise entspannte Epoche äußerer und innerer Konsolidierung, infrastrukturellen Ausbaus und wirtschaftlicher Prosperität. Das Ende dieser von Autoren wie Cassius Dio und Herodian rückblickend als „goldenes Zeitalter“ verklärten Ära scheint auf in den Selbstbetrachtungen des „Philosophenkaisers“ Mark Aurel aus dessen letzten Regierungsjahren. (de)
- La kvin bonaj imperiestroj — la romiaj imperiestroj de la Antonina dinastio kiuj regis en la jaroj 96–180, nome: 1.
* Nerva (96–98) 2.
* Trajano (98–117) 3.
* Hadriano (117–138) 4.
* Antonino Pia (138–161) 5.
* Marko Aŭrelio (161–180; en la komencaj jaroj kunrege kun Lucio Vero) En tiu periodo la sukcedo okazis pace, ĉiu imperiestro (krom la lasta, Marko Antonio) adaptis sian sukcedonton. Ĉi tiun pacan kaj stabilan periodon en la 2ª jc oni nomas «la orepoko» kaj «la apogeo» de la Imperio. Ĉi tiun esprimon «la kvin bonaj imperiestroj» forĝis Makjavelo kaj poste popularigis E. Gibono.
* Nerva
* Trajano
* Hadriano
* Antonino Pia
* Marko Aŭrelio (eo)
- Los gobernantes de Roma comúnmente conocidos como los "Cinco emperadores buenos" son Nerva, Trajano, Adriano, Antonino Pio, y Marco Aurelio. La expresión fue acuñada por Nicolás Maquiavelo en su libro póstumo Los Discursos sobre Livio de 1531: Del estudio de esta historia también podemos aprender cómo se ha de establecer un buen gobierno; porque mientras todos los emperadores que sucedieron al trono por nacimiento, excepto Titus, fueron malos, todos fueron buenos los que sucedieron por adopción, como en el caso de los cinco desde Nerva hasta Marcus. Pero tan pronto como el imperio cayó una vez más en manos de los herederos por nacimiento, su ruina recomenzó. Maquiavelo sostiene que estos emperadores adoptivos se ganaron el respeto de quienes los rodeaban a través del buen gobierno: Tito, Nerva, Trajano, Adriano, Antonino y Marco no tenían necesidad de cohortes pretorianas ni de innumerables legiones para protegerlos, sino que estaban defendidos por su propia buena vida, la buena voluntad de sus súbditos y el apego del Senado. Edward Gibbon escribió en Historia de la decadencia y caída del Imperio romano que su gobierno fue una época en que "el Imperio Romano estaba gobernado por el poder absoluto, bajo la guía de la sabiduría y la virtud". Gibbon creía que estos monarcas benévolos y sus políticas moderadas eran inusuales y contrastaban con sus sucesores más tiránicos y opresivos. (es)
- All'interno della storia romana si definisce abitualmente età degli Imperatori adottivi (o Imperatori d'adozione) il periodo che va dal 96 (elezione di Nerva) al 180 (morte di Marco Aurelio), caratterizzato da una successione al trono stabilita non per via familiare, ma attraverso l'adozione, da parte dell'imperatore in carica, del proprio successore. Unanimemente considerata una delle età più splendenti della storia romana, l'età degli Imperatori adottivi ha fatto seguito ai travagli degli ultimi anni della Dinastia dei Flavi e ha preceduto il ritorno al principio dinastico con Commodo e la successiva guerra civile romana (193-197). Anche Commodo è incluso idealmente e il suo principato è considerato la conclusione degli Imperatori adottivi. A volte, due dei cinque "buoni imperatori" del II secolo (Antonino Pio e Marco Aurelio, escludendo nei computi Lucio Vero, co-imperatore nei primi anni di Marco) vengono raccolti, assieme a Commodo, in una dinastia degli Antonini, che tuttavia non è una dinastia in senso stretto: gli imperatori infatti salivano al trono non in seguito alla loro parentela, ma in quanto scelti come successori dal loro predecessore, dal quale venivano formalmente adottati, poiché gli adottanti erano quasi tutti privi di eredi maschi. Gli imperatori erano comunque imparentati tra loro più o meno alla lontana e questi legami familiari includono anche le famiglie di Traiano (della gens Ulpia) e di Adriano (della gens Elia). Questi ultimi erano parenti, rispettivamente zio e nipote, tanto da esser raccolti spesso in una prima dinastia denominata dinastia dei Nerva-Traiani, successivamente diventata Nerva-Antonini con l'adozione di Antonino Pio, il quale aveva una parentela lontana con Adriano. Marco Aurelio era il nipote di Antonino (Faustina maggiore, moglie di Antonino, era sorella del padre di Marco), che sposerà la cugina, figlia di Antonino stesso, Faustina minore. Lucio Vero, adottato con Marco da Antonino, sposò la figlia di Marco stesso, Annia Aurelia Galeria Lucilla, divenendone il genero. Commodo, infine, era il figlio naturale di Marco Aurelio. Grande importanza ebbero le figure femminili: ascoltate consigliere di Traiano erano la moglie Plotina, la sorella Marciana (che alla sua morte venne divinizzata) e la figlia di costei, Matidia. Anche i legami familiari passarono spesso per la linea femminile, come nel caso del citato legame di Marco Aurelio con Antonino. (it)
- De periode van de Adoptiefkeizers, ook Adoptiekeizers genoemd, is een periode tussen 96 en 180 waarin, bij gebrek aan eigen nakomelingen, vijf keizers achter elkaar een of twee zoons als opvolgers adopteerden. Het was een bloeiperiode, ook de Gouden Eeuw van Rome of gouden eeuw van de Antonijnen genoemd, waarin alle keizers het keizerrijk op bekwame wijze regeerden. Deze periode is in het Engels ook bekend als "Five Good Emperors" ("Vijf Goede Keizers"). De Adoptiefkeizers overlappen voor een groot gedeelte met de keizers van het Antonijnse huis en deze twee groepen worden vaak gecombineerd tot de groep Adoptiefkeizers & Antonijnse huis. Deze groep wordt ook wel aangeduid met de term Nervische & Antonijnse Huis. Het Nervische Huis, waartoe Nerva, Trajanus en Hadrianus worden gerekend, is echter kunstmatig aangezien er tussen Nerva, en de twee volgende keizers geen enkele familieband bestaat (een familieband bestaat echter wel tussen Trajanus en Hadrianus onderling). De bloeiperiode van de Adoptiefkeizers eindigde toen Marcus Aurelius een zoon kreeg, Commodus, die hij als zijn opvolger benoemde. Het wanbestuur van Commodus zou de dagen van terreur die het keizerrijk onder Gaius ("Caligula") en Nero gekend had, doen herleven. De keizers, Caesars en keizerinnen in deze periode waren:(bij allen is de titel Caesar toegekend aan de adoptiefzoon, behalve bij Commodus)
* Nerva (96-98)
* Caesar: Trajanus (97-98)
* Trajanus (98-117)
* geadopteerd: Hadrianus
* Augusta: Plotina (gemalin) 105-~122
* Augusta: Marciana (zuster) 105-~112
* Augusta: Matidia (nicht) ~112-117
* Hadrianus (117-138)
* Caesar: Aelius (136-138)
* Caesar: Antoninus Pius 138
* Augusta: Matidia (schoonmoeder) 117-119
* Augusta: Sabina (gemalin) 128-136
* Antoninus Pius (138-161)
* Caesar: Marcus Aurelius (138-161)
* geadopteerd: Lucius Verus
* Augusta: Faustina de Oudere (gemalin) 138-140/141
* Augusta: Faustina de Jongere (dochter) 146-161
* Marcus Aurelius (161-180)
* medekeizer: Lucius Verus (161-169)
* Augusta: Lucilla (gemalin) 164-182/183
* Caesar: Commodus (161-180)
* Augusta: Faustina de Jongere (gemalin) 161-175 (nl)
- 五賢帝（ごけんてい）は、1世紀末から2世紀後期に在位したローマ帝国の5人の皇帝、またその在位した時代のこと。しばしばネルウァ＝アントニヌス朝とも称される（この場合はマルクス・アウレリウスの共同皇帝ルキウス・ウェルスおよび後継皇帝コンモドゥスも歴代皇帝に含まれる）。共和政時代から続いてきた領土拡大が一種の集大成を迎え、ローマ帝国始まって以来の平和と繁栄が訪れた。パクス・ロマーナと呼ばれる時代の一角をなす。 (ja)
- Pięciu dobrych cesarzy – cesarze rzymscy z dynastii Antoninów, którzy panowali w latach 96–180. Byli to w kolejności chronologicznej:
* Nerwa (96–98)
* Trajan (98–117)
* Hadrian (117–138)
* Antoninus Pius (138–161)
* Marek Aureliusz (161–180, współrządził z Lucjuszem Werusem w latach 161–169) Sukcesja w epoce „pięciu dobrych cesarzy” następowała w sposób pokojowy – każdy cesarz adoptował następcę. Okres ich panowania w I i II wieku uznawano za złoty wiek rzymskiego państwa. (pl)
- Пять хоро́ших импера́торов — пять последовательно правивших римских императоров из династии Антонинов: Нерва, Траян, Адриан, Антонин Пий, Марк Аврелий (первое время его соправителем был Луций Вер). За время их правления (96—180 годы н. э.), которое отличалось стабильностью и отсутствием репрессий, Римская империя достигла своего наивысшего расцвета. (ru)
- П'ять добрих імператорів (лат. Quinque imperatores boni) — римські імператори, які правили в 96–180 роках. Інша назва — П'ять хороших імператорів. В хронологічному порядку:
* Нерва (96–98)
* Траян (98–117)
* Адріан (117–138)
* Антонін Пій (138–161)
* Марк Аврелій (161–180, його співправителем був Луцій Вер у 161–169 рр.) Наступність в епоху «п'яти добрих імператорів» відбувалась мирним шляхом — кожен імператор мирно приймав свого наступника. Їхнє правління в першому і другому столітті вважалося золотою добою римської держави.
* Марк Кокцей Нерва
* Марк Ульпій Нерва Траян
* Пу́блій Е́лій Трая́н Адріан
* Тіт Елій Цезар Антонін (Антонін Пій)
* Марк Аврелій Антонін (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)