| rdfs:comment
| - Eine Fürbitte ist ein Gebet, in dem ein Beter Gott für jemand anderen bittet. Fürbitten können sowohl im persönlichen Gebet als auch innerhalb der Liturgie gebetet werden. In der katholischen, orthodoxen und anglikanischen Kirche ist es Brauch, Heilige um ihre Fürsprache bei Gott zu bitten. Vor allem in charismatisch geprägten Kreisen wird das Segnungsgebet praktiziert: Ein Hilfesuchender teilt sein Gebetsanliegen einem oder mehreren Betern mit, die dann in seinem Beisein für ihn beten und ihn segnen. In Freikirchen verbreitet sind Gebetsversammlungen, in denen für bestimmte Anliegen Fürbitte gehalten wird. (de)
- The General Intercessions or Universal Prayer or Prayer of the Faithful are a series of prayers which form part of the liturgy in the Catholic, Lutheran, Anglican, Methodist and other Western Liturgical Churches. (en)
- La prière universelle est une prière d'intercession qui a lieu pendant la messe dans la plupart des Églises chrétiennes : catholique, orthodoxe, luthérienne ou anglicane. Par cette prière, l'assemblée fait monter vers Dieu une supplication en faveur de l'Église, de ses pasteurs, de ses fidèles, mais surtout en faveur du monde, de ses dirigeants, et des besoins de tous les êtres humains. Elle est universelle, car les intentions qui s'y trouvent concernent le monde entier et non la seule assemblée. (fr)
- Молитва верных (лат. Oratio fidelium), Всеобщая молитва (лат. Oratio universalis) — в западных литургических обрядах один из элементов литургии, завершающий Литургию Слова. В ординарном чине мессы следует непосредственно за провозглашением Символа веры (Credo) и перед офферторием. В византийских литургиях (Василия Великого, Иоанна Златоуста и Преждеосвященных даров) первой и второй молитвами верных называются фиксированные тайные молитвы епископа или пресвитера, открывающие последование литургии верных. (ru)
- Přímluvy neboli modlitbu věřících (latinsky oratio fidelium) se modlí účastníci mší (na konci bohoslužby slova) nebo nešpor (na jejich konci). Jsou doloženy už ve 2. století. V římské liturgii byly podobné dnešním , avšak koncem 5. století je papež Gelasius I. podle vzoru východních církví přesunul na začátek liturgie a dal jim formu litanie, kterou měly mimo Řím. Za Řehoře Velikého došlo k jejich redukci, respektive přeměně na Kyrie, takže z oficiálních liturgických knih vymizely, avšak fakticky se udržely v Galii a odtud se znovu šířily po celé Evropě. (cs)
- Modlitwa powszechna (łac. Oratio universalis) lub Modlitwa Wiernych (łac. Oratio fidelium) jest w Kościele katolickim obrządku rzymskiego częścią Liturgii Słowa i stanowi jej zakończenie jako odpowiedź zgromadzenia na usłyszane Boże Słowo. Podczas tej modlitwy przedstawia się Bogu w sposób uroczysty prośby ludu Bożego w różnych potrzebach.
* za Kościół;
* za rządzących i o zbawienie całego świata;
* za doświadczonych trudnościami;
* za miejscową wspólnotę. (pl)
|
| has abstract
| - Přímluvy neboli modlitbu věřících (latinsky oratio fidelium) se modlí účastníci mší (na konci bohoslužby slova) nebo nešpor (na jejich konci). Jsou doloženy už ve 2. století. V římské liturgii byly podobné dnešním , avšak koncem 5. století je papež Gelasius I. podle vzoru východních církví přesunul na začátek liturgie a dal jim formu litanie, kterou měly mimo Řím. Za Řehoře Velikého došlo k jejich redukci, respektive přeměně na Kyrie, takže z oficiálních liturgických knih vymizely, avšak fakticky se udržely v Galii a odtud se znovu šířily po celé Evropě. V rámci liturgické reformy po druhém vatikánském koncilu byly přímluvy při mši v římskokatolické církvi opět obnoveny a zařazeny na konec bohoslužby slova, tj. za vyznání víry. Probíhají zpravidla tak, že kněz, jáhen nebo pověřený laik přednese postupně jednotlivé prosby a shromáždění po každé z nich odpovídá „Prosíme tě, vyslyš nás!“. Při pronášení proseb má být zachována stanovená struktura tak, aby postupně zazněly přímluvy
* za církev a její potřeby,
* za svět,
* za trpící,
* za místní společenství. (cs)
- Eine Fürbitte ist ein Gebet, in dem ein Beter Gott für jemand anderen bittet. Fürbitten können sowohl im persönlichen Gebet als auch innerhalb der Liturgie gebetet werden. In der katholischen, orthodoxen und anglikanischen Kirche ist es Brauch, Heilige um ihre Fürsprache bei Gott zu bitten. Vor allem in charismatisch geprägten Kreisen wird das Segnungsgebet praktiziert: Ein Hilfesuchender teilt sein Gebetsanliegen einem oder mehreren Betern mit, die dann in seinem Beisein für ihn beten und ihn segnen. In Freikirchen verbreitet sind Gebetsversammlungen, in denen für bestimmte Anliegen Fürbitte gehalten wird. (de)
- The General Intercessions or Universal Prayer or Prayer of the Faithful are a series of prayers which form part of the liturgy in the Catholic, Lutheran, Anglican, Methodist and other Western Liturgical Churches. (en)
- La prière universelle est une prière d'intercession qui a lieu pendant la messe dans la plupart des Églises chrétiennes : catholique, orthodoxe, luthérienne ou anglicane. Par cette prière, l'assemblée fait monter vers Dieu une supplication en faveur de l'Église, de ses pasteurs, de ses fidèles, mais surtout en faveur du monde, de ses dirigeants, et des besoins de tous les êtres humains. Elle est universelle, car les intentions qui s'y trouvent concernent le monde entier et non la seule assemblée. (fr)
- Modlitwa powszechna (łac. Oratio universalis) lub Modlitwa Wiernych (łac. Oratio fidelium) jest w Kościele katolickim obrządku rzymskiego częścią Liturgii Słowa i stanowi jej zakończenie jako odpowiedź zgromadzenia na usłyszane Boże Słowo. Podczas tej modlitwy przedstawia się Bogu w sposób uroczysty prośby ludu Bożego w różnych potrzebach. Pochodzi od modlitw zanoszonych przez uczestników Eucharystii już w czasach wczesnego chrześcijaństwa. W wielu obrządkach wschodnich zwyczaj modlitwy w różnych intencjach przekształcił się w bardziej lub mniej liczne litanie (zwane często ekteniami) wygłaszane przez diakona w różnych momentach liturgii. W obrządku rzymskim tradycja ta zaniknęła. Powrót modlitwy powszechnej nastąpił za sprawą reformy liturgicznej zleconej przez Sobór watykański II. Przyjęła ona formę bardzo podobną jak ta zachowana na Wschodzie - najczęściej ma właśnie litanijną formę. Cechą charakterystyczną modlitwy powszechnej w obrządku rzymskim jest jej duża zmienność, zwykle na różne dni przewiduje się różne formularze tej modlitwy, podczas gdy w większości tradycji wschodnich ektenie pozostają niezmienne albo wprowadza się do nich tylko niewielkie zmiany zależne od okoliczności. Przebieg modlitwy wiernych jest następujący:Przewodniczący celebracji z miejsca przewodniczenia rozpoczyna i kończy modlitwę powszechną. Odczytywanie wezwań tej modlitwy nie należy do kapłana. Wezwania wygłasza diakon, a gdy jest nieobecny w jego zastępstwie kantor lub lektor, ewentualnie inny wierny świecki. Czyni się to z ambony lub innego odpowiedniego miejsca. Wezwań nie powinno być więcej niż sześć. Wezwania te winny być zwięzłe i wyrażające błagania całej wspólnoty. Nie należy nadawać im charakteru dydaktycznego, ani wprowadzać dodatkowych treści. Wezwania tej modlitwy mają krótko i jasno określać za kogo, za co lub o co należy się modlić. W modlitwie powszechnej należy uwzględnić następujące intencje:
* za Kościół;
* za rządzących i o zbawienie całego świata;
* za doświadczonych trudnościami;
* za miejscową wspólnotę. Na każde wezwanie lud odpowiada wspólną aklamacją, np. "Kyrie eleison" lub "Wysłuchaj nas, Panie".Zamiast wspólnej aklamacji można zachować chwilę ciszy, albo aklamację poprzedzoną dodatkowym wezwaniem wygłaszać po chwili ciszy. W modlitwę powszechną wplata się również intencje okolicznościowe – odnoszące się do okoliczności sprawowania mszy. Podczas ślubu zgromadzenie modli się za nowożeńców, w mszy za zmarłych znajdujemy intencję modlitewną za zmarłych itp. Zasadniczo modlitwa ta winna być śpiewana, o czym w codziennej praktyce często się zapomina. O tym fakcie świadczą zarówno przepisy liturgiczne zawarte we wprowadzeniu do księgi zawierającej formularze modlitwy powszechnej, jak i wymieniona powyżej kolejność osób: gdy nie ma diakona, zastępuje go w pierwszej kolejności kantor. Błędem jest powierzanie odczytywania wezwań modlitwy powszechnej osobom świeckim niepełniącym żadnych szczególnych funkcji, gdy obecny jest diakon, kantor albo lektor. (pl)
- Молитва верных (лат. Oratio fidelium), Всеобщая молитва (лат. Oratio universalis) — в западных литургических обрядах один из элементов литургии, завершающий Литургию Слова. В ординарном чине мессы следует непосредственно за провозглашением Символа веры (Credo) и перед офферторием. В византийских литургиях (Василия Великого, Иоанна Златоуста и Преждеосвященных даров) первой и второй молитвами верных называются фиксированные тайные молитвы епископа или пресвитера, открывающие последование литургии верных. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)