| rdfs:comment
| - Henri Peyre (* 21. Februar 1901 in Paris; † 9. Dezember 1988 in Norwalk (Connecticut)) war ein US-amerikanischer Romanist und Literaturwissenschaftler französischer Herkunft. (de)
- Henri-Maurice Peyre, né le 21 février 1901 à Paris et mort le 9 décembre 1988 à Norwalk, Connecticut (États-Unis), est un universitaire français, historien de la littérature, qui enseigna à l'université Yale. (fr)
- Henri Maurice Peyre (21 February 1901 – 9 December 1988) was a French-born American linguist, literary scholar and Sterling Professor of French Emeritus at Yale University. Peyre graduated from the École Normale Superieure and the Sorbonne and received his PhD from the Universite de Paris. In 1925 he started teaching at the Bryn Mawr College, ten miles west of Philadelphia. From 1933 to 1938 he was professor of French literature at the Egyptian University in Cairo, and from 1938 to 1969 he was Sterling Professor of French at Yale University. Upon mandatory retirement at age 68 from Yale in 1969 to his retirement in 1980, he was Distinguished Professor at the City University of New York Graduate Center. (en)
- Henri Peyre (ur. 21 lutego 1901, zm. 9 grudnia 1988) – francuski teoretyk i historyk literatury, romanista. Po ukończeniu École normale supérieure wykładał, od 1925, na różnych uniwersytetach amerykańskich, przede wszystkim na Uniwersytecie Yale’a. Cechowało go szerokie spektrum zainteresowań badawczych. Jest autorem około 40 publikacji książkowych. Odświeżył znajomość i rozumienie literatury francuskiej w świecie anglosaskim. Pisał po francusku i po angielsku. Tłumaczył także na angielski utwory poetów francuskich z XIX i XX wieku, w tym Nervala, Baudelaire’a i innych symbolistów, Claudela, Valéry’ego, Éluarda i Chara. (pl)
|
| has abstract
| - Henri Peyre (* 21. Februar 1901 in Paris; † 9. Dezember 1988 in Norwalk (Connecticut)) war ein US-amerikanischer Romanist und Literaturwissenschaftler französischer Herkunft. (de)
- Henri Maurice Peyre (21 February 1901 – 9 December 1988) was a French-born American linguist, literary scholar and Sterling Professor of French Emeritus at Yale University. Peyre graduated from the École Normale Superieure and the Sorbonne and received his PhD from the Universite de Paris. In 1925 he started teaching at the Bryn Mawr College, ten miles west of Philadelphia. From 1933 to 1938 he was professor of French literature at the Egyptian University in Cairo, and from 1938 to 1969 he was Sterling Professor of French at Yale University. Upon mandatory retirement at age 68 from Yale in 1969 to his retirement in 1980, he was Distinguished Professor at the City University of New York Graduate Center. In 1930 Peyre was awarded a Guggenheim Fellowship. In 1954 he was received a grant from the American Council of Learned Societies in 1954 to do research for his next book, and in 1963, he was a member of the National Commission on the Humanities. In France he was made officer of the Légion d'Honneur. (en)
- Henri-Maurice Peyre, né le 21 février 1901 à Paris et mort le 9 décembre 1988 à Norwalk, Connecticut (États-Unis), est un universitaire français, historien de la littérature, qui enseigna à l'université Yale. (fr)
- Henri Peyre (ur. 21 lutego 1901, zm. 9 grudnia 1988) – francuski teoretyk i historyk literatury, romanista. Po ukończeniu École normale supérieure wykładał, od 1925, na różnych uniwersytetach amerykańskich, przede wszystkim na Uniwersytecie Yale’a. Cechowało go szerokie spektrum zainteresowań badawczych. Jest autorem około 40 publikacji książkowych. Odświeżył znajomość i rozumienie literatury francuskiej w świecie anglosaskim. Pisał po francusku i po angielsku. Tłumaczył także na angielski utwory poetów francuskich z XIX i XX wieku, w tym Nervala, Baudelaire’a i innych symbolistów, Claudela, Valéry’ego, Éluarda i Chara. Pracę doktorską Louis Menard z 1932, w której zmierzał w stronę klasycyzmu, poświęcił jednemu z najważniejszych francuskich parnasistów. Tezą uzupełniającą do pracy doktorskiej była powstała w tym samym roku Bibliographie critique de l'hellénisme en France de 1843 à 1870. Głównym polem jego zainteresowań badawczych stała się literatura XIX wieku - napisał m.in. Shelley et la France. Lyrisme anglais et lyrisme français au XIXe siècle (1935), Connaisance de Baudelaire (1951) i tłumaczone na język polski Qu'est-ce que la classicisme? (1964) (Co to jest klasycyzm?), Qu'est-ce que le romantisme (1971) (Co to jest romantyzm?), Qu'est-ce que le symbolisme? (1974) (Co to jest symbolizm?). Poświęcił też wiele książek i artykułów literaturze XX wieku – do ważniejszych należą Hommes et ouevres du vingtième siècle (1938) i opisującą powieść francuską od Martina du Garde'a do Sartre’a The Contemprary French Novel (1955). W refleksji teoretycznoliterackiej Henri Peyre był uczniem , w swoich pracach i poglądach nawiązującym do poglądów mistrza. Dlatego wdał się w konflikt z głównym anglosaskim kierunkiem badań literackich, ukształtowanym przez Eliota New Criticism, zwłaszcza z jego rozumieniem klasycyzmu. Zwalczając XX-wieczny klasycyzm anglosaski, nawiązywał zarazem do klasycyzmu francuskiego, zwłaszcza do poglądów wyrażanych przez Paula Valéry’ego. Poglądy Lansona, dla których nowa krytyka ukuła obelżywy epitet „lansonizm”, zakładały , podkreślały potrzebę interpretacji utworu literackiego za pomocą metod historycznoliterackich, socjologicznych, psychologicznych, przeciw czemu protestowała nowa krytyka i inne kierunki formalistyczne, uznając, że metody te odwodzą od „czysto literackich” metod badawczych, że ignorują one samoistność i wewnętrzną specyfikę utworu. W niektórych dziedzinach badań teoretycznoliterackich Peyre uniezależnił się jednak od Lansona, rozwijając własne poglądy. W Writers and Their Critics. A Study of Misunderstanding (1944) zastanawiał się nad względnością oceny dzieła literackiego. Z innych zagadnień teoretycznoliterackich, które poruszał, można wymienić kwestię tak zwanych generacji literackich, w Les générations littéraires (1948), i jego analizę pojęcia szczerości, w Litterature and Sincerity (1963). Pozostawił także bogatą spuściznę epistolograficzną. Należy do niej korespondencja ze znaczącymi powojennymi pisarzami i literaturoznawcami powojennymi, jak Robert Penn Warren, André Gide czy André Malraux. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)