| rdfs:comment
| - The Imperial Japanese Navy (大日本帝国海軍) built four battlecruisers, with plans for an additional four, during the first decades of the 20th century. The battlecruiser was an outgrowth of the armoured cruiser concept, which had proved highly successful against the Russian Baltic Fleet in the Battle of Tsushima at the end of the Russo-Japanese War. In the aftermath, the Japanese immediately turned their focus to the two remaining rivals for imperial dominance in the Pacific Ocean: Britain and the United States. Japanese naval planners calculated that in any conflict with the U.S. Navy, Japan would need a fleet at least 70 percent as strong as the United States' in order to emerge victorious. To that end, the concept of the Eight-Eight fleet was developed, where eight battleships and eight battle (en)
- Nippon Kaigun zbudowała łącznie cztery krążowniki liniowe, stworzyła także plany budowy kolejnych czterech, w czasie pierwszych dekad XX wieku. Koncepcja krążowników liniowych wyrosła z projektów krążowników pancernych, które okazały się być bardzo przydatne przeciw okrętom rosyjskiej Drugiej Eskadry Pacyfiku w czasie bitwy pod Cuszimą. Po zakończeniu wojny rosyjsko-japońskiej uwaga dowództwa Cesarskiej Marynarki zwróciła się na dwóch pozostałych rywali do dominacji nad regionem Pacyfiku: Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone. Japońscy planiści przewidywali, że w jakimkolwiek konflikcie z US Navy ich marynarka wojenna musiałaby reprezentować siłę przynajmniej 70% floty amerykańskiej, by osiągnąć zwycięstwo. W ramach tych rozważań stworzono koncepcję , w skład której miałoby wchodzić osiem pa (pl)
- A Marinha Imperial Japonesa construiu quatro cruzadores de batalha e planejou outros quatro durante as primeiras décadas do século XX. O cruzador de batalha cresceu a partir do conceito do cruzador blindado, que tinha se mostrado muito bem sucedido durante a Batalha de Tsushima ao final da Guerra Russo-Japonesa. O Império do Japão imediatamente se voltou para seus dois rivais restantes na dominação do Oceano Pacífico: os Estados Unidos e o Reino Unido. Os planejadores navais calcularam que seu país precisaria de uma frota pelo menos setenta por cento tão forte quanto da Marinha dos Estados Unidos para o Japão poder se sair vitorioso. Para esse fim, foi desenvolvido o conceito da frota "Oito-Oito", em que oito couraçados e oito cruzadores de batalha formariam uma linha de batalha coesa. A M (pt)
- 日本战列巡洋舰列表包含了所有大日本帝國海军于20世纪初建造的战列巡洋舰。历史上，日本海军在20世纪第一个十年期间曾计划并建造8艘战列巡洋舰，最终建成4艘。这些战列巡洋舰都是装甲巡洋舰概念的衍生产物。在日俄战争末期的对马海峡海战中，日本海军的装甲巡洋舰成功歼灭俄羅斯帝國海軍第二太平洋舰队。在此之后，日本人立即将注意力转向另外两个在太平洋上争夺霸权地位的对手：英国和美国。日本海军的规划者们估计，在与美国海军发生的任何冲突中，日本方面都需要一支至少有美国70%实力的舰队，才有获胜的把握。为此发展出由8艘战列舰和8艘战列巡洋舰组成一条紧密战列线的八八艦隊构想。日本人设想并设计能够与重装甲的战列舰并肩作战的战列巡洋舰以抵消美军在舰只数量上的优势。这一思路与德意志帝国海军相似，而与英国皇家海军则不同。 (zh)
|
| has abstract
| - The Imperial Japanese Navy (大日本帝国海軍) built four battlecruisers, with plans for an additional four, during the first decades of the 20th century. The battlecruiser was an outgrowth of the armoured cruiser concept, which had proved highly successful against the Russian Baltic Fleet in the Battle of Tsushima at the end of the Russo-Japanese War. In the aftermath, the Japanese immediately turned their focus to the two remaining rivals for imperial dominance in the Pacific Ocean: Britain and the United States. Japanese naval planners calculated that in any conflict with the U.S. Navy, Japan would need a fleet at least 70 percent as strong as the United States' in order to emerge victorious. To that end, the concept of the Eight-Eight fleet was developed, where eight battleships and eight battlecruisers would form a cohesive battle line. Similar to the German Imperial Navy (Kaiserliche Marine) and in contrast to the Royal Navy, the Japanese envisioned and designed battlecruisers that could operate alongside more heavily armoured battleships to counter numerical superiority. The first phase of the Eight-Eight plan began in 1910, when the Diet of Japan authorised the construction of one battleship (Fusō) and four battlecruisers of the Kongō class. Designed by British naval architect George Thurston, the first of these battlecruisers (Kongō) was constructed in Britain by Vickers, while the remaining three were constructed in Japan. Armed with eight 14-inch (360 mm) guns and with a top speed of 30 knots (35 mph; 56 km/h), they were the most advanced capital ships of their time. At the height of the First World War, an additional four battlecruisers of the Amagi class were ordered. The ships would have had a main battery of ten 16-inch (410 mm) guns, but none were ever completed as battlecruisers, as the Washington Naval Treaty limited the size of the navies of Japan, Britain and the United States. Before the Second World War, a further class of two battlecruisers were planned (Design B-65), but more pressing naval priorities and a faltering war effort ensured these ships never reached the construction phase. Of the eight battlecruiser hulls laid down by Japan (the four Kongō and four Amagi class), none survived the Second World War. Amagi was being converted to an aircraft carrier when its hull was catastrophically damaged by the Great Kantō earthquake in 1923 and subsequently broken up, while the last two of the Amagi class were scrapped in 1924 according to the terms of the Washington Treaty. Akagi was converted to an aircraft carrier in the 1920s, but was scuttled after suffering severe damage from air attacks during the Battle of Midway on 5 June 1942. The four Kongō-class ships were lost in action as well: two during the Naval Battle of Guadalcanal in November 1942, one by American submarine in November 1944, and one by American aircraft at Kure Naval Base in July 1945. (en)
- Nippon Kaigun zbudowała łącznie cztery krążowniki liniowe, stworzyła także plany budowy kolejnych czterech, w czasie pierwszych dekad XX wieku. Koncepcja krążowników liniowych wyrosła z projektów krążowników pancernych, które okazały się być bardzo przydatne przeciw okrętom rosyjskiej Drugiej Eskadry Pacyfiku w czasie bitwy pod Cuszimą. Po zakończeniu wojny rosyjsko-japońskiej uwaga dowództwa Cesarskiej Marynarki zwróciła się na dwóch pozostałych rywali do dominacji nad regionem Pacyfiku: Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone. Japońscy planiści przewidywali, że w jakimkolwiek konflikcie z US Navy ich marynarka wojenna musiałaby reprezentować siłę przynajmniej 70% floty amerykańskiej, by osiągnąć zwycięstwo. W ramach tych rozważań stworzono koncepcję , w skład której miałoby wchodzić osiem pancerników i osiem krążowników liniowych, które mogłyby stworzyć spójny szyk liniowy. Podobnie jak niemiecka Kaiserliche Marine i w przeciwieństwie do brytyjskiej Royal Navy, Japończycy opracowali i zaprojektowali krążowniki liniowe tak, by mogły działać razem z ciężej opancerzonymi pancernikami. Pierwsza faza realizacji planu 8-8 rozpoczęła się w 1910 roku, gdy parlament japoński zatwierdził budowę jednego pancernika („Fusō”) i czterech krążowników liniowych typu Kongō. Zaprojektowane przez brytyjskiego konstruktora były budowane w Wielkiej Brytanii (pierwsza jednostka w stoczni Vickersa) i w Japonii (trzy pozostałe). Uzbrojone w osiem dział kal. 356 mm mogły osiągnąć prędkość maksymalną 27 (później 30) węzłów. Były najbardziej zaawansowanymi okrętami liniowymi w tym czasie. W apogeum walk I wojny światowej zamówiono kolejne cztery krążowniki liniowe typu Amagi. Okręty miały być uzbrojone w dziesięć dział kal. 406 mm, ale żaden z nich nie został ukończony jako krążownik liniowy, gdyż ustalenia traktatu waszyngtońskiego ograniczyły rozmiary marynarek wojennych Japonii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Przed zaangażowaniem się Japonii w walki ze Stanami Zjednoczonymi w czasie II wojny światowej planowano także zbudowanie kolejnego typu krążowników liniowych (projekt B-65 składający się z dwóch jednostek), ale zmiana priorytetów i przebieg działań wojennych sprawiły, że okręty nigdy nie osiągnęły fazy budowy. Z ośmiu krążowników liniowych, które Japonia zaczęła budować (cztery typu Kongō i cztery typu Amagi), żaden nie przetrwał II wojny światowej. „Amagi” miał być przerobiony na lotniskowiec zanim jego kadłub został katastrofalnie uszkodzony na pochylni przez wielkie trzęsienie ziemi w 1923 roku. Został on później rozebrany, tak jak i dwa ostatnie okręty typu Amagi, które spotkał ten los w 1924 roku zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego. „Akagi” został przerobiony na lotniskowiec w latach 20. XX wieku i zatopiony w czasie bitwy pod Midway 5 czerwca 1942. Cztery okręty typu Kongō zostały także zatopione w boju: dwa podczas bitew toczonych w czasie walk o Guadalcanal w listopadzie 1942 roku, jeden przez amerykański okręt podwodny w listopadzie 1944 roku, a ostatni przez amerykański samolot w bazie morskiej w Kure w lipcu 1945 roku. (pl)
- A Marinha Imperial Japonesa construiu quatro cruzadores de batalha e planejou outros quatro durante as primeiras décadas do século XX. O cruzador de batalha cresceu a partir do conceito do cruzador blindado, que tinha se mostrado muito bem sucedido durante a Batalha de Tsushima ao final da Guerra Russo-Japonesa. O Império do Japão imediatamente se voltou para seus dois rivais restantes na dominação do Oceano Pacífico: os Estados Unidos e o Reino Unido. Os planejadores navais calcularam que seu país precisaria de uma frota pelo menos setenta por cento tão forte quanto da Marinha dos Estados Unidos para o Japão poder se sair vitorioso. Para esse fim, foi desenvolvido o conceito da frota "Oito-Oito", em que oito couraçados e oito cruzadores de batalha formariam uma linha de batalha coesa. A Marinha Imperial Japonesa, assim como a Marinha Imperial Alemã e diferente da Marinha Real Britânica, planejou e projetou cruzadores de batalha que poderiam operar junto com os mais bem protegidos couraçados a fim de combater uma inferioridade numérica. A primeira fase do plano Oito-Oito começou em 1910, quando a Dieta Nacional autorizou a construção de quatro cruzadores de batalha da Classe Kongō. Estes foram projetados pelo engenheiro britânico George Thurston, com o primeiro navio sendo construído nos estaleiros britânicos da Vickers e os três restantes no Japão. Eram armados com oito canhões de 356 milímetros e tinham velocidade máxima de 27 nós (cinquenta quilômetros por hora), sendo os navios capitais mais avançados do mundo na época. Mais quatro cruzadores de batalha da Classe Amagi foram encomendados depois da Primeira Guerra Mundial. Estes teriam dez canhões de 410 milímetros, porém nenhum foi completado como planejado devido ao Tratado Naval de Washington de 1922, que limitou o tamanho da Marinha Imperial. Mais dois cruzadores de batalha do Projeto B-65 foram planejados pouco antes da Segunda Guerra Mundial, mas outras prioridades navais e o rumo negativo da guerra fizeram com que nenhum tivesse sua construção iniciada. Dos oito cruzadores de batalha que tiveram suas construções iniciadas pelo Japão, nenhum sobreviveu além da Segunda Guerra Mundial. O Amagi estava no meio de um processo de conversão para porta-aviões quando seu casco sofreu danos estruturais gravíssimos durante o Grande Sismo de Kantō em 1923, sendo depois desmontado. Os dois últimos navios da Classe Amagi foram cancelados e desmontados seguindo os termos do Tratado Naval de Washington. O Akagi foi convertido em porta-aviões na década de 1920 e serviu durante a Segunda Guerra Mundial, sendo afundado na Batalha de Midway em junho de 1942 depois de sofrer danos graves de ataques aéreos norte-americanos. As quatro embarcações da Classe Kongō também foram afundadas durante a guerra: duas na Batalha Naval de Guadalcanal em novembro de 1942, uma depois de ser torpedeada por um submarino norte-americano em novembro de 1944 e a última por ataques aéreos norte-americanos no Distrito Naval de Kure em julho de 1945. (pt)
- 日本战列巡洋舰列表包含了所有大日本帝國海军于20世纪初建造的战列巡洋舰。历史上，日本海军在20世纪第一个十年期间曾计划并建造8艘战列巡洋舰，最终建成4艘。这些战列巡洋舰都是装甲巡洋舰概念的衍生产物。在日俄战争末期的对马海峡海战中，日本海军的装甲巡洋舰成功歼灭俄羅斯帝國海軍第二太平洋舰队。在此之后，日本人立即将注意力转向另外两个在太平洋上争夺霸权地位的对手：英国和美国。日本海军的规划者们估计，在与美国海军发生的任何冲突中，日本方面都需要一支至少有美国70%实力的舰队，才有获胜的把握。为此发展出由8艘战列舰和8艘战列巡洋舰组成一条紧密战列线的八八艦隊构想。日本人设想并设计能够与重装甲的战列舰并肩作战的战列巡洋舰以抵消美军在舰只数量上的优势。这一思路与德意志帝国海军相似，而与英国皇家海军则不同。 八八舰队计划的第一阶段始于1910年，当时日本国会授权拨款建造一艘战列舰（扶桑号）和4艘金刚级战列巡洋舰。由英国船舶设计师设计的金刚级战列巡洋舰，其首舰由在英国建造，其余3艘则在日本建造。建成时，她们都装备有8门14英寸（356毫米）主炮，最高航速达27.5節（31.6英里每小時；50.9公里每小時），是当时最先进的主力舰。第一次世界大战最激烈的时期，日本海军又订购4艘天城级战列巡洋舰。这一级战列巡洋舰计划装备10门16英寸（406毫米）主炮，但是由于《华盛顿海军条约》限制日本、英国和美国海军的规模，她们最终都没能作为战列巡洋舰完工。第二次世界大战开战前，海军省又规划两艘战列巡洋舰（B-65级设计案），但是更紧迫的海军造舰任务和不稳定的战争局势使得这些舰只从未进入到实际建造阶段。 日本8艘战列巡洋舰（4艘金刚级和4艘天城级），最终没有一艘在第二次世界大战后幸存下来。1923年，天城号在建造中途遭遇关东大地震，舰体严重损坏，不得不拆解。而根据《华盛顿海军条约》，爱宕号和高雄号也在1924年中止建造并拆解。赤城号在1920年代被改建为航空母舰，但在1942年6月5日的中途岛海战中遭到美军舰载机轰炸而严重损毁，其后被凿沉。4艘金刚级舰只也全部在战斗中沉没。其中比叡号和雾岛号在1942年11月的瓜达尔卡纳尔海战中沉没，金刚号在1944年11月被美国潜艇击沉，榛名号于1945年7月在吴港被美军轰炸机击沉。 (zh)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
