| rdfs:comment
| - Το γερμανικό ναυτικό σχεδίασε και ενέταξε σε υπηρεσία αριθμό βαρέων καταδρομικών. Η ανάπτυξη τέτοιων σκαφών ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920 και συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδιάστηκαν τέσσερις διαφορετικές κλάσεις πλοίων Παρόλο που σύμφωνα με τα σχέδια που καταρτίστηκαν θα είχαν ναυπηγηθεί συνολικά 22 πλοία, τελικά ολοκληρώθηκαν μόνο τρία καταδρομικά κλάσης Deutschland και τρία από τα πέντε της κλάσης Admiral Hipper. (el)
- The German navies of the 1920s through 1945—the Reichsmarine and later Kriegsmarine—built or planned a series of heavy cruisers starting in the late 1920s, initially classified as Panzerschiffe (armored ships). Four different designs—the Deutschland, D, P, and Admiral Hipper classes, comprising twenty-two ships in total—were prepared in the period, though only the three Deutschland-class ships and three of the five Admiral Hipper-class cruisers were ever built. (en)
- A Reichsmarine e a Kriegsmarine construíram ou planejaram uma série de cruzadores pesados nas décadas de 1930 e 1940. Os termos do Tratado de Versalhes de 1919, que encerrou a Primeira Guerra Mundial, tinham limitado os navios de guerra alemães a no máximo 10,1 mil toneladas de deslocamento padrão. A primeira classe projetada sob essas restrições foi a Classe Deutschland, cujos navios foram comumente referidos como "couraçados de bolso". Uma versão melhorada, chamada de Classe D, foi planejada para 1934, porém exigências de projeto cada vez maiores para responder aos couraçados franceses da Classe Dunkerque fez com que ela fosse cancelada em favor dos couraçados da Classe Scharnhorst. (pt)
- 德国重巡洋舰列表记录德国海军从1920年代至1945年间建造、计划的一系列重巡洋舰。德国海军——魏玛德国海军和后来的納粹德國海軍——从1920年代末开始建造或计划一系列重巡洋舰，最初被归类为“装甲舰”（Panzerschiffe）。在此期间，德国海军先后推出四种不同的设计方案——德国级、D级、P级和希佩尔将军级，总共有22艘舰只。然而最终只建造完成3艘德国级和5艘希佩尔将军级中的3艘。 终结第一次世界大战的《凡尔赛条约》，其条款将德国战舰的排水量限制在10,000長噸（10,160公噸）。而战后依照这一限制设计的第一批舰只——德国级，设计于1920年代后期，通常被称为“袖珍战列舰”。设计部门采用一系列的创新方案来减轻重量，包括大量使用焊接结构和采用柴油发动机。1934年，“德国”级的改进版本D级也被提上日程。然而在不断升级设计要求以响应法国敦刻尔克级战列舰的情况下，D级方案最终被替换为两艘沙恩霍斯特级战列舰。 (zh)
|
| has abstract
| - Το γερμανικό ναυτικό σχεδίασε και ενέταξε σε υπηρεσία αριθμό βαρέων καταδρομικών. Η ανάπτυξη τέτοιων σκαφών ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920 και συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδιάστηκαν τέσσερις διαφορετικές κλάσεις πλοίων Παρόλο που σύμφωνα με τα σχέδια που καταρτίστηκαν θα είχαν ναυπηγηθεί συνολικά 22 πλοία, τελικά ολοκληρώθηκαν μόνο τρία καταδρομικά κλάσης Deutschland και τρία από τα πέντε της κλάσης Admiral Hipper. Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία μπορούσε να κατασκευάσει πλοία με εκτόπισμα το πολύ 10.000 τόνων. Τα βαρέα καταδρομικά κλάσης Deutschland υλοποιήθηκαν βάσει του περιορισμού αυτού. Αποκαλούνταν συχνά "θωρηκτά τσέπης" και ενσωμάτωναν πολλές καινοτομίες προκειμένου να εξοικονομηθεί βάρος, συμπεριλαμβανομένης της συγκόλλησης τμημάτων και της χρήσης μηχανών diesel. Στα 1934 σχεδιάζονταν η έναρξη ναυπήγησης των σκαφών της κλάσης D, όμως αντί αυτών κατασκευάστηκαν τελικά τα δύο πολύ μεγαλύτερα της κλάσης . Στα 1937 ξεκίνησαν οι εργασίες για την υλοποίηση των καταδρομικών της σειράς P, η οποία θα αποτελούνταν από δώδεκα σκάφη. Η ναυπήγηση των πλοίων αυτών ήταν κομβικό στοιχείο του ευρύτερου προγράμματος επέκτασης του στόλου (Σχέδιο Ζ) που είχε αναπτύξει ο Μέγας Ναύαρχος Έριχ Ραίντερ. Το σχέδιο στόχευε στον κατάλληλο εξοπλισμό του Kriegsmarine προκειμένου να μπορεί να διεξάγει επιχειρήσεις ενάντια στις βρετανικές νηοπομπές. Έγιναν διάφορες αλλαγές στα σχέδια τα επόμενα χρόνια, ενώ τελικά δεν ναυπηγήθηκε κανένα σκάφος αυτής της κλάσης. Η επόμενη γενιά βαρέων καταδρομικών ήταν και η τελευταία: από τα πέντε σκάφη κλάσης Admiral Hipper που προβλέπονταν στα πλαίσια του του 1935, ολοκληρώθηκαν τελικά μόνο τρία, ενώ με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διεκόπησαν οι εργασίες ναυπήγησης των άλλων δύο. Τα έξι πλοία που ολοκληρώθηκαν γνώρισαν σημαντική επιχειρησιακή δράση πριν και κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου. Όταν ξέσπασε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, το Deutschland και τα αδελφά πλοία του συμμετείχαν στη ναυτική δύναμη για την επιβολή της ουδετερότητας. Σχεδόν όλα τα βαρέα καταδρομικά έλαβαν μέρος σε επιχειρήσεις ενάντια στις συμμαχικές νηοπομπές όταν ξέσπασε ο παγκόσμιος πόλεμος. Το πιο επιτυχημένο ήταν το Admiral Graf Spee, το οποίο αναγκάστηκε να αυτοβυθιστεί στα ανοιχτά του Μοντεβίδεο. Το Blücher βυθίστηκε από νορβηγικές επάκτιες πυροβολαρχίες κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Weserübung, το Seydlitz (που προορίζονταν να μετατραπεί σε αεροπλανοφόρο) παρέμεινε ημιτελές ενώ το Lützow πωλήθηκε στην ΕΣΣΔ. Από τα έξι σκάφη, μόνο το Prinz Eugen επιβίωσε του πολέμου, για να δοθεί στις ΗΠΑ ως πολεμική αποζημίωση. Βυθίστηκε σε πυρηνική δοκιμή στην . (el)
- The German navies of the 1920s through 1945—the Reichsmarine and later Kriegsmarine—built or planned a series of heavy cruisers starting in the late 1920s, initially classified as Panzerschiffe (armored ships). Four different designs—the Deutschland, D, P, and Admiral Hipper classes, comprising twenty-two ships in total—were prepared in the period, though only the three Deutschland-class ships and three of the five Admiral Hipper-class cruisers were ever built. The terms of the Treaty of Versailles, which ended World War I, limited German warships to a displacement of 10,000 long tons (10,160 t). The first class of ships designed under these restrictions was the Deutschland class, designed in the late 1920s, and commonly referred to as "pocket battleships". They incorporated a series of radical innovations to save weight, including extensive use of welded construction and diesel engines. An improved version, the D class, was planned for 1934, but escalating design requirements in response to the French Dunkerque-class battleships resulted in the replacement of the D class with the two Scharnhorst-class battleships. Plans for an improved Panzerschiff were renewed in 1937 with the P class. Initially intended to comprise twelve ships, the P class was a central component of Grand Admiral Erich Raeder's Plan Z fleet, which was designed for a commerce war against Great Britain. Subsequent versions of Plan Z reduced the number of ships to eight and then removed them altogether, replacing them with the O-class battlecruisers by 1939. The five ships of the Admiral Hipper class were authorized under the terms of the Anglo-German Naval Agreement, signed in 1935, which permitted Germany 50,000 long tons (51,000 t) of heavy cruisers. Of these ships, only three were completed; the outbreak of World War II in September 1939 caused work to be halted on the last two ships. In total, Germany completed six heavy cruisers, all of which saw extensive service with the fleet. The three Deutschland-class ships served on several non-intervention patrols during the Spanish Civil War in 1936–1938. Most of the heavy cruisers were used as commerce raiders during World War II, of which Admiral Scheer was the most successful; Admiral Graf Spee was scuttled after the Battle of the River Plate. Blücher was sunk by Norwegian coastal batteries during Operation Weserübung, the German invasion of Denmark and Norway, just four days after the ship joined the fleet. Seydlitz, one of the two incomplete Admiral Hipper-class ships, was intended to be converted into an aircraft carrier, though the work was never completed. Lützow, the second unfinished ship, was sold to the Soviet Union, and subsequently shelled German soldiers advancing on Leningrad until German bombers sank her. Deutschland—by now renamed Lützow—Admiral Scheer, and Admiral Hipper were all destroyed by British bombers at the end of the war; only Prinz Eugen survived the conflict. She was ceded to the US Navy as a war prize and used in nuclear testing in the Bikini Atoll. (en)
- A Reichsmarine e a Kriegsmarine construíram ou planejaram uma série de cruzadores pesados nas décadas de 1930 e 1940. Os termos do Tratado de Versalhes de 1919, que encerrou a Primeira Guerra Mundial, tinham limitado os navios de guerra alemães a no máximo 10,1 mil toneladas de deslocamento padrão. A primeira classe projetada sob essas restrições foi a Classe Deutschland, cujos navios foram comumente referidos como "couraçados de bolso". Uma versão melhorada, chamada de Classe D, foi planejada para 1934, porém exigências de projeto cada vez maiores para responder aos couraçados franceses da Classe Dunkerque fez com que ela fosse cancelada em favor dos couraçados da Classe Scharnhorst. Cinco cruzadores pesados da Classe Admiral Hipper foram autorizados sob os termos do Acordo Naval Anglo-Germânico de 1935. Dessas embarcações, apenas três foram finalizadas, pois o início da Segunda Guerra Mundial em setembro de 1939 paralisou as obras nos dois navios restantes. Planos para uma versão melhorada da Classe Deutschland foram renovados em 1937 na forma da Classe P. Foi inicialmente planejado construir doze navios para atuarem como o componente central da frota do Plano Z, que tinha a intenção de atacar embarcações mercantes seguindo em direção do Reino Unido. Versões posteriores do Plano Z reduziram o número de navios para oito até que eles acabaram sendo abandonados em 1939 em favor dos cruzadores de batalha da Classe O. Os navios da Classe Deutschland participaram de patrulhas de não-intervenção durante a Guerra Civil Espanhola. Na Segunda Guerra Mundial, os cruzadores alemães atuaram principalmente em ataques contra comboios de suprimentos seguindo para o Reino Unido e para a União Soviética. O Admiral Graf Spee foi afundado em dezembro de 1939 na Batalha do Rio da Prata, enquanto o Blücher foi afundado em abril de 1940 durante a invasão da Noruega. O Seydlitz, um dos cruzadores incompletos da Classe Admiral Hipper, foi planejado para ser convertido em um porta-aviões, porém as obras nunca terminaram e ele foi desmontado depois da guerra. O Lützow, o outro inacabado, foi vendido para a União Soviética e permaneceu sem ser finalizado até ser desmontado na década de 1950. O Deutschland, Admiral Scheer e Admiral Hipper foram destruídos por bombardeios britânicos no final da guerra, já o Prinz Eugen foi tomado pelos Estados Unidos como prêmio de guerra e afundado em dezembro de 1946 na Operação Crossroads. (pt)
- 德国重巡洋舰列表记录德国海军从1920年代至1945年间建造、计划的一系列重巡洋舰。德国海军——魏玛德国海军和后来的納粹德國海軍——从1920年代末开始建造或计划一系列重巡洋舰，最初被归类为“装甲舰”（Panzerschiffe）。在此期间，德国海军先后推出四种不同的设计方案——德国级、D级、P级和希佩尔将军级，总共有22艘舰只。然而最终只建造完成3艘德国级和5艘希佩尔将军级中的3艘。 终结第一次世界大战的《凡尔赛条约》，其条款将德国战舰的排水量限制在10,000長噸（10,160公噸）。而战后依照这一限制设计的第一批舰只——德国级，设计于1920年代后期，通常被称为“袖珍战列舰”。设计部门采用一系列的创新方案来减轻重量，包括大量使用焊接结构和采用柴油发动机。1934年，“德国”级的改进版本D级也被提上日程。然而在不断升级设计要求以响应法国敦刻尔克级战列舰的情况下，D级方案最终被替换为两艘沙恩霍斯特级战列舰。 1937年，德国海军又提出一个改进的装甲舰的计划——P级。最初打算包括12艘舰只，P级是埃里希·雷德尔海军元帅的Z计划舰队的核心组成部分，而Z计划则是为了对抗英国的破交作战而拟定的。Z计划后续版本重新将P级舰只的规划数量减少到8艘，并最终将她们全部删除，进而于1939年以新设计的O级战列巡洋舰取而代之。希佩尔将军级的5艘舰只是根据1935年签署的《英德海军协定》条款授权开建的，该条款允许德国建造的重巡洋舰总吨位不超过50,000長噸（51,000公噸）。1939年9月第二次世界大战爆发时该级舰艇只有3艘完工，最后两艘的建造工程就此搁置。 德国海军总共建成6艘重巡洋舰，所有这些舰只都在各个舰队任务中有着广泛的活跃。在1936年至1938年的西班牙内战期间，3艘德国级舰只参与几次不干涉巡逻任务。第二次世界大战期间，大多数重巡洋舰被用作商业航线侵袭活动，其中舍尔将军号无疑是最成功的。施佩伯爵将军号在拉普拉塔河口海战后自沉。在德国入侵丹麦和挪威的威悉演习行动中，也就是加入舰队仅仅四天后，布吕歇尔号就被挪威海岸的炮兵击沉。塞得利茨号是两艘尚未完工的希佩尔将军级舰只中的一艘，军方曾打算将其改造成一艘航空母舰，不过改建工程一直没有完成。另一艘未完工的舰只吕佐夫号被卖给苏联，并参与保卫列宁格勒的作战。德国号（后改名为吕佐夫号）、舍尔将军号和希佩尔将军号都在战争末期被英国轰炸机摧毁，只有欧根亲王号幸存。欧根亲王号最终被割让给美国海军作为战利舰，并被用于比基尼环礁的核试验。 (zh)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
