| rdfs:comment
| - Political Red Cross est le nom de plusieurs organisations qui apportent de l'aide aux prisonniers politiques pendant l'Empire russe puis en URSS. (fr)
- Con Croce Rossa Politica (in russo: Политический Красный Крест?, traslitterato: Političeskij Krasnyj Krest) s'intende il nome assunto da numerose organizzazioni che hanno assistito i prigionieri politici nell'Impero russo e durante i primi anni regime sovietico. (it)
- Политический Красный Крест — общее название ряда организаций, оказывавших помощь политзаключённым в Российской империи, Советской России и СССР. (ru)
- Political Red Cross was the name borne by several organizations that provided aid to political prisoners in the Russian Empire and later in Soviet Russia and the Soviet Union. The first organization using this name was founded in St. Petersburg in 1870 by L. I. Kornilova, Serdyukov, L. V. Sinegubov, and Vera Figner, and aided arrested Narodniki. In 1881 the Red Cross Society of the People's Will was founded by Yuri Bogdanovich of the People's Will movement. Formally the Political Red Cross continued to exist until 15 July 1938. (en)
- Polityczny Czerwony Krzyż ros. Политический Красный Крест, od 1922 Pomoc Więźniom Politycznym ros. Помощь политическим заключенным – rosyjska, a później radziecka organizacja humanitarna. Od lat 80. XIX wieku w carskiej Rosji działały różne organizacje organizujące pomoc dla więźniów i zesłańców politycznych. Funkcjonowały one pod nazwą Politycznego Czerwonego Krzyża. Zaktywizowały one swoją działalność po rewolucji lutowej 1917 roku, ale przejęcie władzy przez bolszewików w wyniku wybuchu rewolucji październikowej doprowadziło do ich likwidacji. W tej sytuacji w 1918 roku w Moskwie powstała kolejna organizacja pod nazwą Politycznego Czerwonego Krzyża. W skład jej kierownictwa weszli Jekatierina Pieszkowa, obejmując funkcję przewodniczącego, Michaił Winawer, który został zastępcą, , . Hono (pl)
|
| has abstract
| - Political Red Cross was the name borne by several organizations that provided aid to political prisoners in the Russian Empire and later in Soviet Russia and the Soviet Union. The first organization using this name was founded in St. Petersburg in 1870 by L. I. Kornilova, Serdyukov, L. V. Sinegubov, and Vera Figner, and aided arrested Narodniki. In 1881 the Red Cross Society of the People's Will was founded by Yuri Bogdanovich of the People's Will movement. In the late 1890s the Society for Political Exiles and Prisoners was active in St. Petersburg. The society received funding for its activities from charity concerts, literary readings, fundraising events, and voluntary donations from the intelligentsia. After the defeat of the 1905 Russian Revolution, assistance to prisoners was offered through a political prisoner's bureau of the St. Petersburg organization of the Political Red Cross, chaired by T. A. Bogdanovich with E. Benoit as treasurer. The Prisoner's Commission was manned by prisoners, deportees, and their families, who also organized escapes. One of the most active organization in the 1910s was a group assisting political prisoners held in the Shlisselburg Fortress, directed by M. L. Lihtenshtadt, A. A. Aristov, A. Y. Brushteyn, E. V. Pozner, and others. After the February Revolution, the Political Red Cross aided in the release and repatriation of prisoners and political exiles and created the Society for Released Politicals. In 1918 the Moscow Committee of the Political Red Cross was created by , Catherine Peshkova, and M. L. Vinaver. This organization was legitimized by I. Steinberg, People's Commissar of Justice of the Russian Soviet Republic. After 1922 the organization was named Political Prisoner's Relief (with shortened versions of this name in common use - "PomPolit" and "PolitPomosch"). This organization aided relatives of those arrested by making inquiries about where the prisoners were held, providing them with material assistance, and petitioning the authorities for their release. The organization was located on Kuznetsky Most Street near the OGPU headquarters. The Leningrad section of the Political Red Cross existed until 1937, when V. P. Gartman was arrested and shot and the section ceased to exist. Formally the Political Red Cross continued to exist until 15 July 1938. (en)
- Political Red Cross est le nom de plusieurs organisations qui apportent de l'aide aux prisonniers politiques pendant l'Empire russe puis en URSS. (fr)
- Con Croce Rossa Politica (in russo: Политический Красный Крест?, traslitterato: Političeskij Krasnyj Krest) s'intende il nome assunto da numerose organizzazioni che hanno assistito i prigionieri politici nell'Impero russo e durante i primi anni regime sovietico. (it)
- Polityczny Czerwony Krzyż ros. Политический Красный Крест, od 1922 Pomoc Więźniom Politycznym ros. Помощь политическим заключенным – rosyjska, a później radziecka organizacja humanitarna. Od lat 80. XIX wieku w carskiej Rosji działały różne organizacje organizujące pomoc dla więźniów i zesłańców politycznych. Funkcjonowały one pod nazwą Politycznego Czerwonego Krzyża. Zaktywizowały one swoją działalność po rewolucji lutowej 1917 roku, ale przejęcie władzy przez bolszewików w wyniku wybuchu rewolucji październikowej doprowadziło do ich likwidacji. W tej sytuacji w 1918 roku w Moskwie powstała kolejna organizacja pod nazwą Politycznego Czerwonego Krzyża. W skład jej kierownictwa weszli Jekatierina Pieszkowa, obejmując funkcję przewodniczącego, Michaił Winawer, który został zastępcą, , . Honorowym przewodniczącym została Wiera Figner. Siedziba organizacji została umiejscowiona w budynku obok siedziby CzeKa, której szef Feliks Dzierżyński udzielił zgody na działalność Politycznego Czerwonego Krzyża. Jekatierina Pieszkowa objeżdżała więzienia bolszewickie w różnych miastach rosyjskich, udzielając pomocy osadzonym z powodów politycznych. Z kolei Michaił Winawer specjalizował się w pomocy prawnej. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pod koniec 1920 roku, Polityczny Czerwony Krzyż uczestniczył w repatriacji obywateli polskich z Rosji Sowieckiej do Polski, co wynikało z pełnienia przez Jekatierinę Pieszkową funkcji pełnomocnika Polskiego Czerwonego Krzyża. Pomoc udzielana aresztowanym ze względów politycznych była szeroka, dotycząc każdego etapu kary: od śledztwa, przez rozprawę aż do miejsca osadzenia danej osoby. Działacze organizacji występowali o rewizję wyroku, skrócenie okresu orzeczonej kary, zmianę miejsca lub charakter zsyłki na swobodną czy dołączenie rodziny do zesłańca. W stosunku do Polaków lub Żydów domagano się anulowania kary zsyłki, w zamian proponując wysłanie takiej osoby do Polski lub Palestyny. Pojawiały się też propozycje wyjazdu za granicę dla niektórych aresztowanych. Tego typu działania wymagały utrzymywania bliskich związków z radzieckimi organami bezpieczeństwa państwowego. Wiele z nich realizowano za pomocą nieformalnych kontaktów osobistych z poszczególnymi funkcjonariuszami CzeKa, OGPU, a następnie NKWD. Organizacja była finansowana z prywatnych pieniędzy, ale też otrzymywała środki finansowe od krajowych filii Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Czasami organizowane były wieczorki literackie i koncerty, z których pieniądze były przeznaczane na Pomoc Więźniom Politycznym. Sytuacja organizacji pogorszyła się po objęciu funkcji szefa OGPU przez Gienricha Jagodę. Działalność pomocowa została ograniczona do minimum. Wiosną 1937 roku całkowicie się zakończyła. W sierpniu tego roku został aresztowany Michaił Winawer, otrzymując karę 10 lat łagrów. Formalnie organizacja została zlikwidowana latem 1938 roku. (pl)
- Политический Красный Крест — общее название ряда организаций, оказывавших помощь политзаключённым в Российской империи, Советской России и СССР. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)