| rdfs:comment
| - Sultan Muhammad ibn Baysonghor fou un príncep timúrida, fill de Ghiyath al-Din Baysonghor (+1433). Com que Sultan Muhammad (Sultan Muhammad Mirza) no apareix a la llista de fills de Mihran Shah, la majoria de les fonts parlen de la revolta de "Sultan Muhammad" entenent que es tracta de Sultan Muhammad ibn Baysonghor. En aquesta revolta s'hauria apoderat de Hamadan i Isfahan i hauria assetjat Xiraz Una possibilitat és que el rebel "Sultan Muhammad" fos en realitat Sultan Muhammad Mirza ibn Mihran Shah i pare d'Abu Saïd (vegeu la seva biografia). Sultan Muhammad ibn Baysonghor va rebre una pensió a la mort del seu pare (1433) i com a tal no torna a ser esmentat. (ca)
- Sultan Muhammad (... – 1451) è stato un re persiano della dinastia timuride che regnò su quello che è oggi l'Iraq e l'odierna provincia di Fars in Iran, da circa il 1447 alla sua morte.Era figlio di Baysonqor, a sua volta figlio di Shah Rukh. (it)
- 蘇丹·穆罕默德·本·拜宋豁兒（?－1451年）是帖木兒帝國君主，祖父是沙哈魯，父親是拜宋豁兒，1447年至1451年期间統治伊朗的法爾斯。 沙哈魯統治末期，蘇丹·穆罕默德在帝國的西方省发动叛亂，沙哈魯在1446年平定叛亂，但蘇丹·穆罕默德逃往并在沙哈魯死後返回伊朗中部登基，与他控制呼羅珊的異母兄长阿布勒－卡西姆·巴布爾·本·拜宋豁兒以及控制河中的伯父兀魯伯呈三足鼎立之势。 蘇丹·穆罕默德即位後急於擴大自己的疆域，入侵阿布勒-卡西姆的領土并于1450年在馬什哈德击败了他，蘇丹·穆罕默德向阿布勒-卡西姆提出割一些土地给他，但當蘇丹·穆罕默德向南前進時被阿布勒-卡西姆抓住並處死，阿布勒-卡西姆合併他的疆土，但不久被黑羊王朝所奪。 他的兒子雅迪格爾·穆罕默德曾在1470年时短暂統治呼羅珊六个星期。 (zh)
- Султан Мухаммад (ок. 1418—1452) — принц из династии Тимуридов, правитель Фарса в Персии (1447—1452), второй сынБайсонкура-мирзы и правнук среднеазиатского завоевателя Тамерлана. (ru)
- محمد بن بايسنقر (توفي 1451) كان حاكم لبلاد فارس و مقاطعة فارس من حوالي 1447 حتى وفاته. كان ابن بايسنقر بن شاه رخ بن تيمورلنك. خلال السنوات الأخيرة من حكم شاه رخ، أثار سلطان محمد تمردًا في المقاطعات الغربية للدولة التيمورية. تمكن شاه رخ من وقف الثورة واعتقال العديد من مؤيديه في عام 1446، لكن السلطان محمد لجأ إلى مقاطعة لورستان. بعد وفاة شاه رخ، عاد السلطان محمد من لورستان ومن هناك سيطر على وسط بلاد فارس. مع أخيه غير الشقيق أبو القاسم بابر ميرزا حاكم خراسان وعمه أولوغ بيك حاكم بلاد ما وراء النهر، الذي أصبح واحدا من أقوى ثلاثة حكام للإمبراطورية المنقسمة. (ar)
- Sultán Muhammad (1418- ca. 1451) fue el gobernante timúrida de Persia y Fars desde alrededor de 1447 hasta su muerte. Era el hijo de Baysonqor, hijo a su vez de Shahruj Mirza. Durante los últimos años del reinado de Shahruj, Muhammad condujo una revuelta en las provincias occidentales del imperio timúrida. Shahruj pudo detener la revuelta y capturar a muchos de sus partidarios en 1446, pero Muhammad se refugió en Luristán. Después de la muerte de Shahruj, Muhammad regresó de Luristán y asumió el control del centro de Persia. Junto con su medio hermano Mirza Abul-Qasim Babur bin Baysonqor de Jorasán y su tío Ulugh Beg de Transoxiana, se convirtió en uno de los tres gobernantes más poderosos del fragmentado imperio. (es)
- Sultan Muhammad (c.1418 – 1452) was the Timurid ruler of Persia and Fars from around 1447 until his death. He was the son of Baysunghur son of Shah Rukh. During the last years of Shah Rukh's reign, Sultan Muhammad raised a revolt in the western provinces of the Timurid Empire. Shah Rukh was able to stop the revolt and capture many of its supporters in 1446, but Sultan Muhammad took refuge in Luristan. Following his grandfather's death, Sultan Muhammad returned from Luristan and from there assumed control of central Persia. Together with his half-brother Abul-Qasim Babur Mirza of Khurasan and uncle Ulugh Beg of Transoxiana, he became one of the three most powerful rulers of the splintering empire. (en)
- Sultan Muhammad (w formie perskiej Soltan Mohammad, سلطان محمد; ur. 1418 w Heracie, zm. 9 stycznia 1452 roku w pobliżu Astarabadu) – władca z dynastii Timurydów panujący w zachodnim Iranie w latach 1447-1452. (pl)
|
| has abstract
| - Sultan Muhammad ibn Baysonghor fou un príncep timúrida, fill de Ghiyath al-Din Baysonghor (+1433). Com que Sultan Muhammad (Sultan Muhammad Mirza) no apareix a la llista de fills de Mihran Shah, la majoria de les fonts parlen de la revolta de "Sultan Muhammad" entenent que es tracta de Sultan Muhammad ibn Baysonghor. En aquesta revolta s'hauria apoderat de Hamadan i Isfahan i hauria assetjat Xiraz Una possibilitat és que el rebel "Sultan Muhammad" fos en realitat Sultan Muhammad Mirza ibn Mihran Shah i pare d'Abu Saïd (vegeu la seva biografia). Sultan Muhammad ibn Baysonghor va rebre una pensió a la mort del seu pare (1433) i com a tal no torna a ser esmentat. (ca)
- محمد بن بايسنقر (توفي 1451) كان حاكم لبلاد فارس و مقاطعة فارس من حوالي 1447 حتى وفاته. كان ابن بايسنقر بن شاه رخ بن تيمورلنك. خلال السنوات الأخيرة من حكم شاه رخ، أثار سلطان محمد تمردًا في المقاطعات الغربية للدولة التيمورية. تمكن شاه رخ من وقف الثورة واعتقال العديد من مؤيديه في عام 1446، لكن السلطان محمد لجأ إلى مقاطعة لورستان. بعد وفاة شاه رخ، عاد السلطان محمد من لورستان ومن هناك سيطر على وسط بلاد فارس. مع أخيه غير الشقيق أبو القاسم بابر ميرزا حاكم خراسان وعمه أولوغ بيك حاكم بلاد ما وراء النهر، الذي أصبح واحدا من أقوى ثلاثة حكام للإمبراطورية المنقسمة. سرعان ما بدأ سلطان محمد -المتلهف على توسيع نطاقه- حربًا مع أبو القاسم بابر ميرزا وغزا خراسان. في البداية كانت الحملة تسير على ما يرام. في 1450 هزم أبو القاسم بابر في مشهد، وبعد ذلك قدم هذا الأخير بعض أراضيه له. لكن الأمور سرعان ما تحولت إلى الجنوب، وتم القبض عليه من قبل أبو القاسم بابر، الذي أعدمه. بعد ذلك استولى أبو القاسم بابر بن بايسنقر على أراضي السلطان محمد، لكنه سرعان ما خسرها أمام قراقويونلو التركمانية تحت قيادة . وكان ابنه يادجار محمد ميرزا، الذي أصبح حاكمًا على خراسان لمدة 6 أسابيع. (ar)
- Sultán Muhammad (1418- ca. 1451) fue el gobernante timúrida de Persia y Fars desde alrededor de 1447 hasta su muerte. Era el hijo de Baysonqor, hijo a su vez de Shahruj Mirza. Durante los últimos años del reinado de Shahruj, Muhammad condujo una revuelta en las provincias occidentales del imperio timúrida. Shahruj pudo detener la revuelta y capturar a muchos de sus partidarios en 1446, pero Muhammad se refugió en Luristán. Después de la muerte de Shahruj, Muhammad regresó de Luristán y asumió el control del centro de Persia. Junto con su medio hermano Mirza Abul-Qasim Babur bin Baysonqor de Jorasán y su tío Ulugh Beg de Transoxiana, se convirtió en uno de los tres gobernantes más poderosos del fragmentado imperio. El sultán Muhammad, ansioso por expandir su dominio, pronto comenzó una guerra con Mirza Abul-Qasim Babur e invadió Jorasán. Al principio, la campaña fue bien; en 1450 derrotó a Mirza Abul-Qasim Babur en Mashhad, tras lo cual este último le entregó algunas de sus tierras. Sin embargo, las cosas pronto se volvieron contra el y fue capturado por Mirza Abul-Qasim Babur, quien lo ejecutó. Mirza Abul-Qasim Babur bin Baysonqor luego se hizo cargo de los territorios del Muhammad, pero pronto los perdió ante los turcomanos Qara Qoyunlu bajo Jahan Shah. De entre sus hijos destacó Yadigar Muhammad Mirza, que se convertiría en gobernante de Jorasán durante 6 semanas. (es)
- Sultan Muhammad (c.1418 – 1452) was the Timurid ruler of Persia and Fars from around 1447 until his death. He was the son of Baysunghur son of Shah Rukh. During the last years of Shah Rukh's reign, Sultan Muhammad raised a revolt in the western provinces of the Timurid Empire. Shah Rukh was able to stop the revolt and capture many of its supporters in 1446, but Sultan Muhammad took refuge in Luristan. Following his grandfather's death, Sultan Muhammad returned from Luristan and from there assumed control of central Persia. Together with his half-brother Abul-Qasim Babur Mirza of Khurasan and uncle Ulugh Beg of Transoxiana, he became one of the three most powerful rulers of the splintering empire. Sultan Muhammad, eager to expand his domain, soon started a war with Mirza Abul-Qasim Babur and invaded Khurasan. At first the campaign went well; in 1450 he defeated his brother at Mashhad, following which the latter yielded some of his lands to him. Things soon turned south, however, and he was captured by Mirza Abul-Qasim Babur, who had him executed. Mirza Abul-Qasim Babur then took over Sultan Muhammad's territories, but soon lost them to the Qara Qoyunlu Turkmen under Jahan Shah. His son was Yadgar Muhammad Mirza, who would become ruler of Khorasan for 6 weeks. (en)
- Sultan Muhammad (w formie perskiej Soltan Mohammad, سلطان محمد; ur. 1418 w Heracie, zm. 9 stycznia 1452 roku w pobliżu Astarabadu) – władca z dynastii Timurydów panujący w zachodnim Iranie w latach 1447-1452. Był drugim synem Bajsunkura. Jego matką była jedna z konkubin jego ojca. Po śmierci Bajsunkura w roku 1433 jego stanowiska przejął jego najstarszy syn, Ala ad-Daula (1447-1448), zaś Sultan Muhammad i jego drugi przyrodni brat, Babur (1447-1457), musieli zadowolić się jedynie częścią majątku ojca. Sultan Muhammad mieszkał w Heracie i w kronikach zachowały się informacje o pijackich wybrykach jego młodości. W roku 1442/1443 jego dziadek, Szahruch (1405-1447), ustanowił go zarządcą Soltanije, Kazwinu, Reju i Komu. Szybko przybyły do niego delegacje z trybutem, także spoza obszaru jego władzy, Sultan Muhammad zaś, zamiast zatrzymać go w skarbie, zaczął go rozdawać celem zdobycia popularności. W odpowiedzi Szahruch zabrał Kazwin i Soltanije spod jego zarządu, a namiestnikiem Jazdu mianował doświadczonego Dżalad ad-Dina Czakmaka, któremu kazał fortyfikować miasto. Wiosną roku 1445 Sultan Muhammad pokonał i zabił miejscowego władcę Hamadanu, Hadżdżi Hosejna, który odmówił uznania jego władzy. To zwycięstwo bardzo podniosło prestiż Sultana Muhammada w regionie. Powiadomiony o nim Szahruch zrugał swojego wnuka za samowolne zabicie przedstawiciela rodu, który dotąd wiernie służył Timurydom. Wkrótce potem bez konsultacji z Sultanem Muhammadem Szahruch ustanowił nowym namiestnikiem Isfahanu Sa’adata-e Firuzszaha, jego dotychczasowego podwładnego. Wrogość pomiędzy Szahruchem a Sultanem Muhammadem była już wówczas faktem powszechnie znanym, toteż kiedy mieszkańcy Isfahanu nie mogli spłacić długu wobec rządu centralnego, zwrócili się o pomoc do syna Bajsunkura. Ten zajął Isfahan 2 maja 1446 roku, a Sa’adat uciekł. Większość opisów postępowania Sultana Muhammada wiąże moment rozpoczęcia jego otwartego buntu właśnie z tym faktem, ponieważ zajął on terytorium znajdujące się w sposób niewątpliwy poza jego domeną. Następnie wezwał on wielu regionalnych władców i namiestników, także poza swoją pierwotną domeną, do okazania mu lojalności. Wezwanie to spotkało się z entuzjastycznym poparciem, co najłatwiej wytłumaczyć oczekiwaniem przez większość poddanych schorowanego Szahrucha jego śmierci i wybuchu wojny o dziedzictwo po nim. Mieszkańcy regionu widzieli w Sultanie Muhammadzie naturalnego kandydata do roli obrońcy ich życia i mienia podczas nadciągającego zamętu. Podporządkowania się mu odmówił Fars, którego nominalnym władcą był inny wnuk Szahrucha, trzynastoletni Abdallah (1450 - 1451) i Sultan Muhammad wkrótce wyruszył ze swoją armią przeciwko Szirazowi. W międzyczasie Szahruch wyruszył osobiście stłumić rebelię i na wieść o jego pochodzie Sultan Muhammad odstąpił od oblężenia Szirazu, pozwolił odejść tym swoim żołnierzom, którzy nie chcieli z nim pozostać, i udał się w kierunku Lorestanu. Szahruch zajął Isfahan, jednak zmarł 13 marca 1447 roku na kwaterze zimowej w Reju i jego armia zawróciła do Heratu pod tymczasowym dowództwem jego kolejnego wnuka, Abd al-Latifa (1449-1450). Ala ad-Daula, którego Szahruch pozostawił w Heracie, wkrótce ogłosił się w nim sułtanem, podczas gdy drugi brat Sultana Muhammada, Babur, zajął dla siebie Mazandaran. Sultan Muhammad dowiedział się o śmierci Szahrucha w Hamadanie i wkrótce zawrócił do Komu, dokąd szybko pośpieszyło wielu lokalnych władców by ponownie uznać jego zwierzchność. Wśród nich byli między innymi wspomniany już Dżalad ad-Din Czakmak z Jazdu oraz rządzący w Kermanie Hadżdżi Muhammad. Jesienią Sultan Muhammad wyruszył na podbój Farsu i 5 października 1447 roku zdobył Sziraz. Małoletni Abdallah został wysłany do Chorasanu. Kiedy Sultan Muhammad przebywał w Szirazie Kara Kojunlu zajęli większość północnego Iranu aż po Sawe. Jednocześnie wczesną wiosną 1448 roku Uług Beg (1409-1449), jedyny żyjący syn Szahrucha, zaatakował Ala ad-Daulę i zajął Herat. Wkrótce Ala ad-Daula wraz z babką synów Bajsunkura, Gouharszad, znaleźli się na dworze Sultana Muhammada. Sultan Muhammad wykorzystał bliskie relacje łączące Gouharszad i władcę Kara Kojunlu, Dżahanszaha (1438 - 1467), by ta w jego imieniu wynegocjowała rozejm. Ustalono że Sultan Muhammad otrzyma córkę Dżahanszaha za żonę ten zaś przyjmie Hamadan, Kazwin i Soltanije jako swoistą zapłatę za jej rękę. W ten sposób Sultan Muhammad uzyskał spokój ze strony Kara Kojunlu, tak potrzebny w sytuacji gdy wrogi synom Bajsunkura Uług Beg zajął Chorasan. Na początku 1449 roku Babur odbił Herat z rąk Uług Bega i ogłosił się sułtanem, przy czym chcąc zabezpieczyć się ze strony Sultana Muhammada uznał jego zwierzchność w kwietniu/maju tego samego roku. Niemniej Sultan Muhammad zmierzał do bezpośredniego zajęcia Heratu, do czego prawdopodobnie zachęcali go Ala ad-Daula i Gouharszad. Wyruszył on na północny wschód jesienią 1449 roku i kiedy Babur odrzucił jego wezwanie podporządkowania się pokonał go nieopodal Dżamu 30 października 1449 roku, po czym zajął Herat. Podobnie jak Babur Sultan Muhammad obawiał się popularności Ala ad-Dauli w regionie i wysłał go jako swojego namiestnika do Kabulu. Tymczasem niekompetentne rządy głównego emira Sultana Muhammada, Hadżdżi Muhammada, sprawiły iż niezadowolenie mieszkańców z nowych rządów zaczęło narastać. Na wiosnę 1450 roku Sultan Muhammad wyruszył przeciwko Baburowi, który jednak pokonał jego straż przednią 16 maja 1450 roku, w bitwie w której zginął dowodzący nią Hadżdżi Muhammad. Kiedy Sultan Muhammad zaatakował go z resztą swojej armii Babur zarządził odwrót. Pomimo to Sultan Muhammad był niechętny ściganiu przeciwnika, szczególnie kiedy dowiedział się iż wykorzystując jego nieobecność Ala ad-Daula zajął Herat. Kiedy dodatkowo ujawnił się spisek krewnych Gouharszad w jego armii zmierzający do wydania go jego przeciwnikom Sultan Muhammad opuścił swoje wojsko i z grupą zwolenników uciekł do Jazdu. Po powrocie do Jazdu Sultan Muhammad ponownie zdobył Sziraz, w międzyczasie zajęty przez prawnuka Timura (1370-1405) Chalila Sultana, by następnie w lutym/marcu 1451 roku udać się do Kermanu i skonfiskować majątek rodu Hadżdżi Muhammada. Ten ostatni czyn można uznać za część jego kampanii wymuszeń i nadużyć w celu ściągnięcia jak największych podatków. Po tym jak ponownie umocnił swoją władzę w podległych mu prowincjach Sultan Muhammad jeszcze raz wyruszył przeciwko Baburowi, jednak 9 stycznia 1452 roku został pokonany w bitwie nieopodal Astarabadu. Według jego emirowie przyrzekli mu lojalność przed bitwą jednak większość przeszła na drugą stronę w jej trakcie. Sultan Muhammad dostał się do niewoli i postawiony przed swoim bratem, który zdecydował o jego śmierci. Sultan Muhammad pozostawił po sobie syna, Jadgara Muhammada (1470), który w roku 1470 miał przez krótki czas panować w Heracie. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)