| rdfs:comment
| - Teopaskismoa Jainkoak sufritu egiten dezakeela baieztatzen duen sinesmen eta teoria da. , adibidez, "Jesusen gurutzilketa Jainkoaren gurutzilketa izan al zen?" galdera teopaskismoaren eremuan sartzen da. (eu)
- Il teopaschismo (dal greco θεός = Dio e πάσχειν = soffrire) è una dottrina cristologica secondo la quale Gesù avrebbe sofferto sulla croce come Dio (unus de trinitate passus). (it)
- Theopaschism is the belief that a god can suffer. Owing to controversies about the passion of Jesus and his divinity, this doctrine was a subject of ecumenical councils which affirmed the theopaschite formula. (en)
- Теопасхи́зм, или феопасхи́зм (от др.-греч. θεός — «Бог, Божество» + др.-греч. πάσχω — «претерпевать, страдать»; буквально: «богостражничество», или «богострадание») — учение монофизитов, согласно которому Христос страдал на Кресте божественной природой. Другое название этой ереси, употреблённое безымянным автором трактата «Предестинат» (лат. Praedestinatus — «предопределённые») — феопонита́рум (лат. theoponitarum от др.-греч. θεός — «Бог, Божество» + др.-греч. πονέω — «страдать, мучиться, болеть»). Соответственно те, кто являются приверженцами данного учения, называются: теопасхи́ты (феопасхи́ты) (др.-греч. θεοπασχίται) или феопони́ты (лат. theoponitæ). (ru)
- Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με τον χαρακτηρισμό θεοπασχίτες αποκαλούνταν οι οπαδοί του μονοφυσίτη ο οποίος πρώτος εισήγαγε στον τρισάγιο ύμνο τη περιβόητη πασχιτική φράση «ο σταυρωθείς δι΄ ημάς» η οποία είχε προκαλέσει στο βυζαντινό κράτος μια σειρά εκκλησιαστικών ταραχών που διήρκεσαν περίπου ένα ολόκληρο αιώνα. Τελικά η οξύτητα εκείνη κατευνάστηκε με τη τελική εμβόλιμη φράση «εις (ένας) εκ της Τριάδος έπαθε» που έγινε αποδεκτή από τους αμφότερους διισταμένους χριστιανούς. (el)
- Teopaskismo estas vorto grekdevena el θεός theos, «Dio», kaj πάσχω, «submetiĝi», «elteni», «suferi», kiu konkrete signifas «Dio esta tuŝata», aŭ «Dio estas submetita al provoj, al ŝanĝoj», aŭ pli simple «Dio suferas». La vorto do indikas la paradoksan konsekvencan eltiritan de iuj teologoj de la kristana doktrino de Enkarniĝo de Dio: Ĉu Dio, homfarita, suferas la modifojn kaj ŝanĝojn, suferojn tiajn kiajn kuntrenas la homa sorto? La problemo estiĝas se oni allasas ke Jesuo Kristo, la Hom-Dio, havas unusolan «naturon» (difinitan “dia” aŭ “homa-dia”): estas la kazo de Monofizitismo; tio okazas ankaŭ se oni, eĉ konfesante la du naturojn en Jesuo, distingitajn kaj ne konfuzitajn (tiun homan kaj tiun dian), allasas ankaŭ la «Communicatio idiomatum» (eo)
- Theopaschitismus (aus griechisch: Θεός theos „Gott“ und πάσχειν paschein „leiden“) bezeichnet eine (vor allem von Nichtchalcedonikern vertretene) theologische Vorstellung des 5. und 6. Jahrhunderts, welche Jesu Tod und Leiden gemeinsam betrachtete und Gott hieraus eine Leidensfähigkeit zusprach. Dabei handelt es sich um eine Fremdzuschreibung, die erstmals 519 mit der Bezeichnung sogenannter skythischer Mönche als Theopaschiten erscheint. Diese behaupteten, dass alles, was die menschliche Natur Christi erfahren hat, auch die göttliche Natur betraf. Als Versuch die Grenzen zwischen Chalcedonikern und Monophysiten zu überwinden, wurde der Theopaschitismus auch von Justin I. und später Johannes II. unterstützt, erhielt anfangs aber nicht die gewünschten Zustimmungen beider Seiten. Gegner ware (de)
- « Théopaschisme » est un mot d'origine grecque venant de theos, « dieu », et paskhein, « subir », « endurer », « souffrir ». Il vient en fait de la phrase « Theos paskhei » qui signifie « Dieu est affecté », ou « subit des épreuves, des altérations », ou plus précisément « Dieu souffre ». Il a désigné la conséquence paradoxale tirée par certains théologiens de la doctrine chrétienne de l'Incarnation de Dieu : Dieu fait homme subit-il, comme tel, toutes les épreuves de la condition humaine (souffrance, mort, etc.) ? Si l'anthropopaschisme (affirmation que l'homme Jésus a souffert) n'a jamais soulevé de question théologique, le théopaschisme qui s'est développé dans le contexte des controverses christologiques pré-chalcédoniennes (avec notamment doctrine christologique non orthodoxe du monop (fr)
|
| has abstract
| - Theopaschitismus (aus griechisch: Θεός theos „Gott“ und πάσχειν paschein „leiden“) bezeichnet eine (vor allem von Nichtchalcedonikern vertretene) theologische Vorstellung des 5. und 6. Jahrhunderts, welche Jesu Tod und Leiden gemeinsam betrachtete und Gott hieraus eine Leidensfähigkeit zusprach. Dabei handelt es sich um eine Fremdzuschreibung, die erstmals 519 mit der Bezeichnung sogenannter skythischer Mönche als Theopaschiten erscheint. Diese behaupteten, dass alles, was die menschliche Natur Christi erfahren hat, auch die göttliche Natur betraf. Als Versuch die Grenzen zwischen Chalcedonikern und Monophysiten zu überwinden, wurde der Theopaschitismus auch von Justin I. und später Johannes II. unterstützt, erhielt anfangs aber nicht die gewünschten Zustimmungen beider Seiten. Gegner waren beispielsweise der Patriarch von Konstantinopel und Papst Hormisdas. Es handelte sich um eine Diskussion über den communicatio idiomatum, zu welchem Alexandriner, Antiochener und Lateiner unterschiedliche Vorstellungen hatten. Der Theopaschitismus ist nicht zu verwechseln mit patripassianistischen Vorstellungen, welche das Mitleiden der zweiten Person der Dreifaltigkeit (des inkarnierten Logos) in hypostatischer Union mit der menschlichen Natur Christi (jedoch ohne Leiden der göttlichen Natur), das die Theopaschiten vertraten, auf Gottvater ausweiten. Somit ist der Theopaschitismus keine im engeren Sinne theologische, sondern eine christologische Thematik. (de)
- Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με τον χαρακτηρισμό θεοπασχίτες αποκαλούνταν οι οπαδοί του μονοφυσίτη ο οποίος πρώτος εισήγαγε στον τρισάγιο ύμνο τη περιβόητη πασχιτική φράση «ο σταυρωθείς δι΄ ημάς» η οποία είχε προκαλέσει στο βυζαντινό κράτος μια σειρά εκκλησιαστικών ταραχών που διήρκεσαν περίπου ένα ολόκληρο αιώνα. Τη φράση αυτή καταπολεμούσαν οι ορθόδοξοι, αν και οι περισσότεροι εξ αυτών την καταπολεμούσαν περισσότερο παρεξηγημένα επειδή προερχόταν μόνο και μόνο από του μονοφυσίτες αποκαλώντας αυτούς «θεοπασχίτες».Η έριδα εξ αυτής της αιτίας είχε λάβει ιδιαίτερη οξύτητα με την ανάμειξη σ΄ αυτή, αφενός μεν, των μοναχών των λεγομένων «ακοιμήτων», οι οποίοι προσπαθώντας να καταπολεμήσουν αυτήν τη φράση περιέπεσαν στο νεστοριανισμό φθάνοντας μάλιστα στο σημείο ν΄ απορρίπτουν στη συνέχεια και το όνομα Θεοτόκος, αφετέρου δε και με οξύτητα ταραχών με την ανάμιξη του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού, που ενεπλάκη στη προσπάθειά του να δώσει τέλος στη διαμάχη αυτή των διισταμένων, υποστηρίζοντας τη φράση, θεωρώντας ότι είναι ορθή. Τελικά η οξύτητα εκείνη κατευνάστηκε με τη τελική εμβόλιμη φράση «εις (ένας) εκ της Τριάδος έπαθε» που έγινε αποδεκτή από τους αμφότερους διισταμένους χριστιανούς. (el)
- Teopaskismo estas vorto grekdevena el θεός theos, «Dio», kaj πάσχω, «submetiĝi», «elteni», «suferi», kiu konkrete signifas «Dio esta tuŝata», aŭ «Dio estas submetita al provoj, al ŝanĝoj», aŭ pli simple «Dio suferas». La vorto do indikas la paradoksan konsekvencan eltiritan de iuj teologoj de la kristana doktrino de Enkarniĝo de Dio: Ĉu Dio, homfarita, suferas la modifojn kaj ŝanĝojn, suferojn tiajn kiajn kuntrenas la homa sorto? La problemo estiĝas se oni allasas ke Jesuo Kristo, la Hom-Dio, havas unusolan «naturon» (difinitan “dia” aŭ “homa-dia”): estas la kazo de Monofizitismo; tio okazas ankaŭ se oni, eĉ konfesante la du naturojn en Jesuo, distingitajn kaj ne konfuzitajn (tiun homan kaj tiun dian), allasas ankaŭ la «Communicatio idiomatum» : tio videblas, sed en alia teologia kampo, kiam la Koncilio de Efeso (431) proklamis la Virgulinon Marian Patrino de Dio (Theotokos). Oni komprenas ke en tiu dua kazo ne temas pri miksaĵo de la atributoj, sed pri metaforaj piaj esprimoj ĉar Dio ne povas suferi kaj ŝanĝi estante la posedanto de la tuta perfekteco de la esto. (eo)
- Teopaskismoa Jainkoak sufritu egiten dezakeela baieztatzen duen sinesmen eta teoria da. , adibidez, "Jesusen gurutzilketa Jainkoaren gurutzilketa izan al zen?" galdera teopaskismoaren eremuan sartzen da. (eu)
- « Théopaschisme » est un mot d'origine grecque venant de theos, « dieu », et paskhein, « subir », « endurer », « souffrir ». Il vient en fait de la phrase « Theos paskhei » qui signifie « Dieu est affecté », ou « subit des épreuves, des altérations », ou plus précisément « Dieu souffre ». Il a désigné la conséquence paradoxale tirée par certains théologiens de la doctrine chrétienne de l'Incarnation de Dieu : Dieu fait homme subit-il, comme tel, toutes les épreuves de la condition humaine (souffrance, mort, etc.) ? Si l'anthropopaschisme (affirmation que l'homme Jésus a souffert) n'a jamais soulevé de question théologique, le théopaschisme qui s'est développé dans le contexte des controverses christologiques pré-chalcédoniennes (avec notamment doctrine christologique non orthodoxe du monophysisme qui privilégie la seule nature divine du Christ) a dû livrer bataille pour s'imposer en se démarquant du patripassianisme. La question s'est posée aussi si, tout en professant qu'il y a en Jésus-Christ deux « natures » distinctes et non confondues (la nature divine et la nature humaine), on admet la « communication des idiomes » (c'est-à-dire le fait que, Jésus étant néanmoins une seule « personne », on peut attribuer les particularités, idiomata, de chaque « nature » à l'autre « nature ») : c'est en ce sens que, sur un autre terrain théologique, le concile d'Éphèse (431) proclama la Vierge Marie Mère de Dieu (Théotokos). Le théopaschisme est imputé par erreur à Cyrille d'Alexandrie, dont se réclament, en exagérant parfois certaines données de sa christologie, à la fois les monophysites et les dyophysites partisans de la « communication des idiomes ». Le nom de « théopaschites » fut d'abord attribué à des moines de la ville de Tomes (actuelle Constanţa, en Roumanie), appelés les « moines scythes », qui reprirent à partir de 513 la définition suivante de la crucifixion du Christ, déjà traditionnelle chez les monophysites de Syrie : « Unus ex Trinitate crucifixus est » (ou « passus est »), c'est-à-dire « Un de la Trinité (divine) a été crucifié » (ou « a subi la Passion »). Cette formule fut reprise dès 520 dans une profession de foi officielle adoptée par l'empereur Justin Ier (et son neveu Justinien). Déjà auparavant le patriarche d'Antioche Pierre le Foulon (471-488), fervent cyrillien, avait ajouté dans la prière du Trisagion l'interpolation « [Dieu], qui a été crucifié pour nous » ; cette addition fut adoptée officiellement dans la basilique Sainte-Sophie en 512, sous l'empereur Anastase qui était à titre personnel monophysite. Ainsi, suivant les « théopaschites », le dogme de l'Incarnation signifie que tout ce que Jésus-Christ a subi en tant qu'homme (notamment sa « passion » et sa mort sur la croix) peut être attribué aussi à sa nature divine, qui n'est donc plus immuable et « impassible » selon la conception traditionnelle de la Divinité. Cette compréhension du dogme a été dénoncée par d'autres théologiens chrétiens dyophysites, qui professent la distinction nette et la non-confusion des « natures » en Jésus-Christ : c'était notamment le cas des nestoriens. Certains courants de la philosophie moderne sont d'un certain point de vue « théopaschistes » (Hegel, Friedrich Nietzsche, Simone Weil, ...). (fr)
- Il teopaschismo (dal greco θεός = Dio e πάσχειν = soffrire) è una dottrina cristologica secondo la quale Gesù avrebbe sofferto sulla croce come Dio (unus de trinitate passus). (it)
- Theopaschism is the belief that a god can suffer. Owing to controversies about the passion of Jesus and his divinity, this doctrine was a subject of ecumenical councils which affirmed the theopaschite formula. (en)
- Теопасхи́зм, или феопасхи́зм (от др.-греч. θεός — «Бог, Божество» + др.-греч. πάσχω — «претерпевать, страдать»; буквально: «богостражничество», или «богострадание») — учение монофизитов, согласно которому Христос страдал на Кресте божественной природой. Другое название этой ереси, употреблённое безымянным автором трактата «Предестинат» (лат. Praedestinatus — «предопределённые») — феопонита́рум (лат. theoponitarum от др.-греч. θεός — «Бог, Божество» + др.-греч. πονέω — «страдать, мучиться, болеть»). Соответственно те, кто являются приверженцами данного учения, называются: теопасхи́ты (феопасхи́ты) (др.-греч. θεοπασχίται) или феопони́ты (лат. theoponitæ). (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)