| rdfs:comment
| - Слов'янські Веди, «Веда словена» названі на зразок Вед. Саме так називаються стародавні санскритські тексти, що належать до індуїстської філософсько-релігійної традиції і є збірниками богословських гімнів, міфологічних сюжетів, молитов, заклинань. «Слов'янська Веда: болгарські народні пісні з доісторичної та дохристиянської епох» — суперечливий збірник народних пісень, виданий боснійським хорватом Стефаном Верковичем у двох томах 1874 і 1881 роках. Збірка вперше представлена в травні 1867 року на Першій Всеросійській етнографічній виставці в Москві, де викликала сенсацію. (uk)
- Veda Slovena (Веда Словена in Modern Bulgarian, originally written as Веда Словенахъ) is an ethnographic collection of folk songs and legends of the Muslim Bulgarians; the subtitle of the book indicated that they were collected from the regions of Thrace and Macedonia (see image right). The first volume of which was printed in 1874 in Belgrade and the second in 1881 in Saint Petersburg under the authorship of Bosnian Croat Stjepan Verković. The collection was assembled by Bulgarian teacher Ivan Gologanov for 12 years and is famous for containing numerous elements of ancient Slavic mythology notwithstanding the conversions first to Christianity and then to Islam. (en)
- Veda Slovena – zbiór rzekomych starożytnych południowosłowiańskich pieśni epickich, zebranych jakoby pośród zamieszkujących na pograniczu macedońsko-bułgarskim Pomaków i wydany w 1874 i 1881 roku przez Stefana Verkovicia, mający dowodzić zamierzchłej historii Słowian. Veda Slovena wskazywana jest jako typowy wytwór piśmiennictwa ideologicznego związanego z okresem przebudzenia narodowego, analogiczny np. do czeskich rękopisów królowodworskiego i zielonogórskiego. (pl)
- «Веда Славян» (часто также «Веда Словена» как в болгарском оригинале: болг. «Веда словена: Български народни песни от предисторическата и предхристиянската епоха»; рус. «Веда Славян: Болгарские народные песни от доисторической и дохристианской эпохи») — сборник песенного творчества и легенд, опубликованных фольклористом, археологом и историком боснийским сербом Стефаном Верковичем во второй половине XIX века, в котором утверждается, что это песни и предания языческих времён, сохранившиеся в устной традиции помаков (мусульманской этнической группы из юго-западной Болгарии) и собранные болгарским учителем . Вопрос о подлинности содержания этого сборника возник со времени его первой публикации. Содержание «Веды Славян» соответствует псевдоисторическим идеям Верковича о славянах как наиболее ч (ru)
|
| has abstract
| - Veda Slovena (Веда Словена in Modern Bulgarian, originally written as Веда Словенахъ) is an ethnographic collection of folk songs and legends of the Muslim Bulgarians; the subtitle of the book indicated that they were collected from the regions of Thrace and Macedonia (see image right). The first volume of which was printed in 1874 in Belgrade and the second in 1881 in Saint Petersburg under the authorship of Bosnian Croat Stjepan Verković. The collection was assembled by Bulgarian teacher Ivan Gologanov for 12 years and is famous for containing numerous elements of ancient Slavic mythology notwithstanding the conversions first to Christianity and then to Islam. Veda Slovena has been alleged to have been partly or fully forged by Gologanov ever since its publication, dividing scholarly circles into two groups, the one considering the texts to be forged, the other defending their genuineness. Recently editions like "Bulgarian Encyclopaedia" consider Veda Slovena to be a mystification. (en)
- Veda Slovena – zbiór rzekomych starożytnych południowosłowiańskich pieśni epickich, zebranych jakoby pośród zamieszkujących na pograniczu macedońsko-bułgarskim Pomaków i wydany w 1874 i 1881 roku przez Stefana Verkovicia, mający dowodzić zamierzchłej historii Słowian. Wydawcą Vedy Sloveny był (1821–1893), bośniacki Serb pochodzący z Ugljary, zajmujący się amatorsko kolekcjonowaniem pieśni ludowych, autor wydanego w 1860 roku zbioru Narodne pesme makedonski Bugara. Verković głosił teorię, zgodnie z którą Słowianie bałkańscy mogą poszczycić się znacznie dłuższą niż starożytna Grecja historią, zaś Aleksander Wielki i Filip II byli Słowianami. Twierdził, że ślady chwalebnej przeszłości słowiańskiej przetrwały w ustnej twórczości ludowej i poświęcił wiele lat na ich poszukiwanie. Wśród informatorów terenowych Verkovicia znalazł się wiejski nauczyciel (1839–1895), który w zamian za sowite wynagrodzenie finansowe podsyłał mu listownie zebrane jakoby wśród ludu pieśni z epoki „prehistorycznej i przedchrześcijańskiej”, pokrywające się treściowo z poglądami historycznymi Verkovicia. Otrzymany od Gologanova materiał, liczący w sumie ponad 300 tysięcy wersów, Verković ogłosił drukiem w dwóch tomach. Tom pierwszy pod tytułem Pesme Slovena Rodopa planine iz predistorične dobe w wersji serbskiej z jednoczesnym przekładem na język francuski ukazał się w Belgradzie w 1874 roku i składa się nań 15 pieśni o tematyce mityczno-bohaterskiej. Tom drugi, który ukazał się w 1881 roku w Petersburgu, zawiera 21 pieśni obrzędowych związanych z domniemanym kalendarzem słowiańskim. W pieśniach tych pojawiają się imiona rzekomych słowiańskich bóstw takich jak Vitna, Koleda, Vodna, Rosna czy Snigna, przemieszane z imionami bóstw hinduskich: Wisznu i Śiwą, a także rzekomi władcy słowiańscy typu Sada, Sindze, Talatina, Brahil, Brava, Sit czy uważany przez Verkovicia za Słowianina mityczny Orfeusz. Publikacja Vedy Sloveny wywołała ożywienie w środowisku slawistycznym, rozpętując debatę na temat jej autentyczności. Czołowi badacze ówczesnych czasów, tacy jak Josef Jireček, Vatroslav Jagić, czy , jednoznacznie uznali ją za mistyfikację i uważali, że naiwny Verković został wykorzystany przez Gologanova. Sam Verković początkowo odrzucał zarzuty, twierdząc że za próbą dyskredytacji jego epokowego odkrycia stoją wymierzone w prawosławnych Bułgarów machinacje Kościoła katolickiego, protestantów i Cerkwi greckiej. W obronie autentyczności Vedy Sloveny wspierali go m.in. i Aleksander Chodźko. Gologanov pomimo ponawianych próśb nie potrafił jednak wskazać żadnego z rzekomych ludowych pieśniarzy, od których miał pozyskać zebrane przez siebie utwory, odmawiał także osobistego spotkania się z wydawcą. Ostatecznie Verković uznał się za oszukanego i zrezygnował z publikacji dalszego materiału. W 1903 roku na łamach ukazał się krytyczny artykuł bułgarskiego historyka Iwana Szismanowa z podsumowaniem dotychczasowego stanu badań nad Vedą Sloveną i podający dowody na jej nieautentyczność. Veda Slovena wskazywana jest jako typowy wytwór piśmiennictwa ideologicznego związanego z okresem przebudzenia narodowego, analogiczny np. do czeskich rękopisów królowodworskiego i zielonogórskiego. (pl)
- «Веда Славян» (часто также «Веда Словена» как в болгарском оригинале: болг. «Веда словена: Български народни песни от предисторическата и предхристиянската епоха»; рус. «Веда Славян: Болгарские народные песни от доисторической и дохристианской эпохи») — сборник песенного творчества и легенд, опубликованных фольклористом, археологом и историком боснийским сербом Стефаном Верковичем во второй половине XIX века, в котором утверждается, что это песни и предания языческих времён, сохранившиеся в устной традиции помаков (мусульманской этнической группы из юго-западной Болгарии) и собранные болгарским учителем . Вопрос о подлинности содержания этого сборника возник со времени его первой публикации. Содержание «Веды Славян» соответствует псевдоисторическим идеям Верковича о славянах как наиболее чистых потомках ариев и, предположительно, является мистификацией Гологанова, призванной доказать древность истории славян. Первый том «Веды Славян» славян был издан в Белграде в 1874 году, второй том — в Санкт-Петербурге в 1881 году. (ru)
- Слов'янські Веди, «Веда словена» названі на зразок Вед. Саме так називаються стародавні санскритські тексти, що належать до індуїстської філософсько-релігійної традиції і є збірниками богословських гімнів, міфологічних сюжетів, молитов, заклинань. «Слов'янська Веда: болгарські народні пісні з доісторичної та дохристиянської епох» — суперечливий збірник народних пісень, виданий боснійським хорватом Стефаном Верковичем у двох томах 1874 і 1881 роках. Збірка вперше представлена в травні 1867 року на Першій Всеросійській етнографічній виставці в Москві, де викликала сенсацію. (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
