| rdfs:comment
| - Églomisé (französisch: Verre églomisé, eglomisiertes Glas, it: agglomizzato), auch Glasradierung, Goldradierung, Hinterglasradierung genannt, ist eine spezielle Variante der Hinterglasmalerei, bei der sowohl hinterlegte Blattgold- oder andere Metallfolien als auch Radiertechniken eingesetzt werden. (de)
- La technique du verre églomisé remonte à l'Antiquité. Elle consiste à fixer une mince feuille d'or ou d'argent sous le verre ; le dessin est exécuté à la pointe sèche et est maintenu par une deuxième couche ou une plaque de verre. Cependant le procédé est fragile, d'une part parce que le support est le verre et d'autre part parce que l'or a tendance à se déliter avec le temps et en raison de la chaleur, qu'elle vienne du chauffage ou des rayons du soleil. (fr)
- Эгломизе́ (фр. Verre églomisé — стекло эгломизе) — «способ и техника нанесения декора из металлической фольги на стекло». По фамилии французского рисовальщика, гравёра, антиквара и мастера по изготовлению зеркальных рам Жана-Батиста Гломи́ (1720—1786). (ru)
- Verre églomisé [vɛʁ e.ɡlɔ.mi.ze] is a French term referring to the process of applying both a design and gilding onto the rear face of glass to produce a mirror finish. The name is derived from the 18th-century French decorator and art-dealer Jean-Baptiste Glomy (1711–1786), who was responsible for its revival. In recent years, the term Verre Églomisé has also been used to describe gilded and distressed mirrors which have no actual design or pattern applied, but this is taking it a further step away from its source. A better term for these would be "Distressed Hand-Gilded Mirror". (en)
- Eglomizowanie – technika zdobienia szkła płaskiego motywem dekoracyjnym wydrapanym na zaczernionej powierzchni rewersu lub namalowanym (bez tła) ciemnym lakierem. Metoda ta jest tak zwanym malarstwem pod szkłem wykonanym na zimno, czyli bez utrwalenia przez wypalenie. Po podłożeniu złotej lub srebrnej folii po drugiej stronie widoczny jest wzór złoty lub srebrny na ciemnym tle lub ciemny na złotym lub srebrnym. (pl)
|
| has abstract
| - Églomisé (französisch: Verre églomisé, eglomisiertes Glas, it: agglomizzato), auch Glasradierung, Goldradierung, Hinterglasradierung genannt, ist eine spezielle Variante der Hinterglasmalerei, bei der sowohl hinterlegte Blattgold- oder andere Metallfolien als auch Radiertechniken eingesetzt werden. (de)
- La technique du verre églomisé remonte à l'Antiquité. Elle consiste à fixer une mince feuille d'or ou d'argent sous le verre ; le dessin est exécuté à la pointe sèche et est maintenu par une deuxième couche ou une plaque de verre. Cependant le procédé est fragile, d'une part parce que le support est le verre et d'autre part parce que l'or a tendance à se déliter avec le temps et en raison de la chaleur, qu'elle vienne du chauffage ou des rayons du soleil. (fr)
- Verre églomisé [vɛʁ e.ɡlɔ.mi.ze] is a French term referring to the process of applying both a design and gilding onto the rear face of glass to produce a mirror finish. The name is derived from the 18th-century French decorator and art-dealer Jean-Baptiste Glomy (1711–1786), who was responsible for its revival. Glomy's technique was a relatively simple one of applying decorative designs in a combination of plain colour and gilding, usually to glass picture frames. However, over time it has come to be used to describe nearly any process involving back-painted and gilded glass, however elaborate. The technique of back-painting glass actually dates back to pre-Roman eras. One of the key historical periods of the art was in Italy during the 13th to 16th centuries. Small panels of glass with designs formed by engraved gilding were applied to reliquaries and portable altars. The method used is described by Cennino Cennini. Other practitioners include Jonas Zeuner and Hans Jakob Sprungli (1559–1637). It has also been used throughout Europe since the 15th century, appearing in paintings, furniture, drinking glasses and similar vessels, and jewellery. It is also often seen in the form of decorative panels of mirrors, clock faces, and in more recent history, as window signs and advertising mirrors. The technique was explored by the Blue Rider group of artists in the 1920s who turned what had been a folk art into fine art. Indeed, artists of the caliber of Kandinsky, Marc, Klee and Gabriele Münter produced glass paintings. Nowadays, there are very few artists using the technique as a fine art. The Irish artist Yanny Petters is one of them. Examples of her work can be seen at the Shirley Sherwood Gallery, Kew Gardens, London and at the Olivier Cornet Gallery in Dublin, Ireland. In France the Meilleure ouvrière de FranceDelphine Nény also uses this technique. In the gilding process, the silver, gold or other metal leaf is fixed using a gelatin adhesive which, after steaming, results in a mirror-like, reflective finish. The design can be applied by various techniques, often by reverse painting prior to gilding, or by engraving the design into the gilded layer, or even into the glass. When painting an elaborate design such as a flower, the artist's natural methodology is reversed, with highlights applied first and the background applied last. The metal leaf may also be applied using oil-based adhesives (goldsize varnish) to achieve a matte finish. It is to be distinguished from "sandwiched" gold glass where gold leaf is glued to a piece of glass, and often then scraped off to form a design, and a further layer of hot glass is then applied on top and fused to seal the gold inside. In recent years, the term Verre Églomisé has also been used to describe gilded and distressed mirrors which have no actual design or pattern applied, but this is taking it a further step away from its source. A better term for these would be "Distressed Hand-Gilded Mirror". (en)
- Eglomizowanie – technika zdobienia szkła płaskiego motywem dekoracyjnym wydrapanym na zaczernionej powierzchni rewersu lub namalowanym (bez tła) ciemnym lakierem. Metoda ta jest tak zwanym malarstwem pod szkłem wykonanym na zimno, czyli bez utrwalenia przez wypalenie. Po podłożeniu złotej lub srebrnej folii po drugiej stronie widoczny jest wzór złoty lub srebrny na ciemnym tle lub ciemny na złotym lub srebrnym. Istnieje kilka wariantów tej metody. Można grawerować igłą ornament na folii położonej na odwrotnej stronie szyby, a czasem wypełniać ryty barwnym lakierem lub farbą. Eglomizacją nazywano też uzupełnianie złotą lub srebrną folią wolnych powierzchni na obrazie malowanym na szkle. Termin eglomizowanie pochodzi od nazwiska Jeana Baptiste’a Glomy’ego, francuskiego ramiarza z drugiej połowy XVIII wieku, który tą techniką zdobił szklane ramy w oprawach grafik. Stosował on często motyw arabeski. Sama technika i jej odmiany znana była w starożytności. W cesarstwie rzymskim w II–IV wieku popularne były szklane naczynia tak zwane fondi d’oro (wł. złote tła). Dna takich naczyń dekorowane były kompozycjami figuralnymi lub symbolicznymi rysowanymi igłą na złotych płatkach. Tło niebieskie lub zielone zalewano szkliwem. Eglomizację stosowano też w średniowieczu, stała się popularna na przełomie XVI i XVII wieku we Włoszech i w Niemczech. Technikę tę stosowano także do zdobienia naczyń szklanych, tak zwanych zwischengoldglas (niem.). Były to naczynia dwuścienne. Na powierzchnię wewnętrznego naczynia szklanego nakładano folię złotą lub srebrną z narysowanym rylcem wzorem, a następnie umieszczano wewnątrz ściśle dopasowane drugie naczynie, aby zabezpieczyć dekorację. Szkła zdobione w ten sposób wytwarzane były na przełomie XVII i XVIII wieku w Czechach, później przez J.S. Menzla i J.J. Mildnera w końcu XVIII wieku. Warsztat Menzla w Cieplicach uprawiał metodę zdobnictwa polegającą na osadzeniu w ściankach naczyń szklanych medalionów, pod którymi na tle złotej folii widnieją czarne, malowane portrety sylwetkowe. J.J. Mildner był austriackim rytownikiem działającym w latach 80. i 90. XVIII wieku. Mildnerowskie szkła, głównie cylindryczne szklanki z nakrywkami, zdobione były medalionami rytowanymi na złotej lub srebrnej folii umieszczonymi na czerwonym tle między dwiema warstwami szkła. Medaliony te były umieszczane na ściankach bocznych lub na dnie naczyń. Charakterystycznymi motywami stosowanymi do dekoracji były portrety, scenki figuralne, krajobrazy i inskrypcje. Eglomizacja stała się popularna w XVIII i na początku XIX wieku w malarstwie sylwetkowym. W taki sposób dekorowano także wyroby bursztynowe w Gdańsku i Królewcu w czasach renesansu i baroku, stały się one modne w XIX wieku. (pl)
- Эгломизе́ (фр. Verre églomisé — стекло эгломизе) — «способ и техника нанесения декора из металлической фольги на стекло». По фамилии французского рисовальщика, гравёра, антиквара и мастера по изготовлению зеркальных рам Жана-Батиста Гломи́ (1720—1786). (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
