| rdfs:comment
| - العامل المدني (بالألمانية: Zivilarbeiter) في المقام الأول إلى السكان من أصل بولندي في الحكومة العامة (وسط بولندا الذي كان يحتله النازيون)، والذين في الرايخ الثالث. (ar)
- Zivilarbeiter waren nach nationalsozialistischem Sprachgebrauch männliche und weibliche Arbeitskräfte, häufig noch Jugendliche, aus den von deutschen Truppen während des Zweiten Weltkrieges besetzten Ländern, die in ihrer Heimat weitgehend unter Druck oder falschen Versprechungen angeworben wurden und in Deutschland oder den besetzten Gebieten rechtlos und überwiegend unter menschenunwürdigen Bedingungen als Zwangsarbeiter eingesetzt wurden, um die Wirtschaft im nationalsozialistischen Deutschen Reich aufrechtzuerhalten. Sie waren keine Kriegsgefangenen, Militärinternierte oder KZ-Häftlinge von Wehrmacht bzw. SS. (de)
- Zivilarbeiter (en alemán: trabajadores civiles) hacía referencia principalmente a los residentes étnicos polacos del Gobierno General (la Polonia central ocupada por los nazis), utilizados durante la Segunda Guerra Mundial como trabajadores forzados en el Tercer Reich. (es)
- Zivilarbeiter (« travailleur civil » en allemand) fait principalement référence aux résidents polonais de souche du gouvernement général (Pologne centrale occupée par les nazis), utilisés pendant la Seconde Guerre mondiale comme travailleurs forcés dans le Troisième Reich. (fr)
- Zivilarbeiter (German for civilian worker) refers primarily to ethnic Polish residents from the General Government (Nazi-occupied central Poland), used during World War II as forced laborers in the Third Reich. (en)
- Zivilarbeiter (dosłownie „Robotnicy cywilni”) – robotnicy przymusowi (niem. Zwangsarbeiter) w III Rzeszy, werbowani do robót przymusowych w okupowanej Polsce na podstawie tak zwanych dekretów polskich (niem. Polenerlasse). Pracujący w Niemczech polscy robotnicy nosili naszywkę „P”. Zivilarbeiterzy byli traktowani o wiele gorzej niż tak zwani robotnicy-goście (niem. Gastarbeitnehmer) z krajów Europy Zachodniej. Z robotnikami przymusowymi nie zawierano umów pisemnych, a o czasie ich pracy decydował pracodawca, często nie respektując prawa do niedziel i świąt. Robotnicy przymusowi: (pl)
- «Цивильарбайтер» (нем. Zivilarbeiter — «гражданский работник») — термин, относящийся к полякам, проживавшим на территории Генерал-губернаторства (оккупированной нацистами центральной Польши) и использовавшимся Третьим рейхом в качестве . Жители оккупированной Польши были угнаны на принудительные работы в Германию на основании так называемых (нем. Polenerlasse), подвергаясь там дискриминационным правилам.
* Нашивка принудительных польских рабочих.
*
* (ru)
|
| has abstract
| - العامل المدني (بالألمانية: Zivilarbeiter) في المقام الأول إلى السكان من أصل بولندي في الحكومة العامة (وسط بولندا الذي كان يحتله النازيون)، والذين في الرايخ الثالث. (ar)
- Zivilarbeiter waren nach nationalsozialistischem Sprachgebrauch männliche und weibliche Arbeitskräfte, häufig noch Jugendliche, aus den von deutschen Truppen während des Zweiten Weltkrieges besetzten Ländern, die in ihrer Heimat weitgehend unter Druck oder falschen Versprechungen angeworben wurden und in Deutschland oder den besetzten Gebieten rechtlos und überwiegend unter menschenunwürdigen Bedingungen als Zwangsarbeiter eingesetzt wurden, um die Wirtschaft im nationalsozialistischen Deutschen Reich aufrechtzuerhalten. Sie waren keine Kriegsgefangenen, Militärinternierte oder KZ-Häftlinge von Wehrmacht bzw. SS. (de)
- Zivilarbeiter (en alemán: trabajadores civiles) hacía referencia principalmente a los residentes étnicos polacos del Gobierno General (la Polonia central ocupada por los nazis), utilizados durante la Segunda Guerra Mundial como trabajadores forzados en el Tercer Reich. (es)
- Zivilarbeiter (« travailleur civil » en allemand) fait principalement référence aux résidents polonais de souche du gouvernement général (Pologne centrale occupée par les nazis), utilisés pendant la Seconde Guerre mondiale comme travailleurs forcés dans le Troisième Reich. (fr)
- Zivilarbeiter (German for civilian worker) refers primarily to ethnic Polish residents from the General Government (Nazi-occupied central Poland), used during World War II as forced laborers in the Third Reich. (en)
- Zivilarbeiter (dosłownie „Robotnicy cywilni”) – robotnicy przymusowi (niem. Zwangsarbeiter) w III Rzeszy, werbowani do robót przymusowych w okupowanej Polsce na podstawie tak zwanych dekretów polskich (niem. Polenerlasse). Pracujący w Niemczech polscy robotnicy nosili naszywkę „P”. Zivilarbeiterzy byli traktowani o wiele gorzej niż tak zwani robotnicy-goście (niem. Gastarbeitnehmer) z krajów Europy Zachodniej. Na ziemiach polskich, w nowo utworzonym Generalnym Gubernatorstwie, w październiku 1939 wprowadzono przymus pracy dla wszystkich mieszkańców od 18. do 60. roku życia, a w grudniu rozciągnięto ten obowiązek także na młodzież powyżej 14. roku życia. Niedopełnienie obowiązku pracy groziło surowymi sankcjami – do wywiezienia do obozu koncentracyjnego włącznie. Właściciele koni mieszkający na terenach podbitych mieli między innymi obowiązek świadczenia usług transportowych na rzecz władz okupacyjnych, a także na przykład pracy przy zrywce i wywózce drewna z lasu. Chłopi mieli obowiązek pracy przy remontach dróg, linii kolejowych i tym podobnych. Osoby niepracujące wzywano najpierw imiennie do stawiennictwa na wyjazd do pracy w Niemczech pod groźbą wywózki najbliższej rodziny, konfiskaty mienia lub nawet śmierci. Wobec nieustannego niedoboru rąk do pracy w Niemczech wezwania zaczęto wysyłać później także do osób mających zatrudnienie, ale uznanych przez urzędników za zbędne w swoich miejscach pracy w GG – czy to w przedsiębiorstwach, czy to w rolnictwie. Stosowano także metodę pozyskiwania pracowników przymusowych przy pomocy ulicznych łapanek: spośród grupy przypadkowo zatrzymanych osób w pierwszej kolejności poszukiwano tych, którzy nie mieli aktualnego świadectwa zatrudnienia (niem. Ausweis). Do robót przymusowych skierowano też niemal wszystkich jeńców szeregowców, w łącznej liczbie sięgającej 300 tysięcy osób (niem. Militärinternierte). Łącznie, do jesieni 1944 na roboty przymusowe trafiło 2,8 miliona Polaków, w tym prawie połowę stanowili mieszkańcy GG, czyli co dziesiąty obywatel GG pracował w Rzeszy. Deportowanych na roboty przymusowe zatrudniano najczęściej w rolnictwie, leśnictwie, ogrodnictwie i rybołówstwie, nieco rzadziej w przemyśle i transporcie. Pewna część pracowała w innych gałęziach niemieckiej gospodarki, a także na przykład w gospodarstwach domowych (jako służący). Z robotnikami przymusowymi nie zawierano umów pisemnych, a o czasie ich pracy decydował pracodawca, często nie respektując prawa do niedziel i świąt. Robotnicy przymusowi:
* nie mieli praw urlopowych,
* nie mogli bez przepustki oddalać się poza miejscowość, gdzie byli zatrudnieni,
* musieli przestrzegać godziny policyjnej,
* nie wolno im było uczestniczyć w imprezach kulturalnych, w nabożeństwach, ani przebywać w lokalach publicznych (basenach, restauracjach i tym podobnych) razem z Niemcami,
* nie mogli korzystać z transportu publicznego,
* nie wolno im było bez zezwolenia zawierać związków małżeńskich. Mieli zakaz posiadania przedmiotów uznanych za niebezpieczne (aparaty fotograficzne, rowery, nawet zapalniczki). Mieli obowiązek nosić na ubraniu wyróżniającą ich naszywkę (Polacy – trójkąt z literą „P”). Młodociani zobowiązani byli do pracy w wymiarze identycznym jak dorośli, ale za mniejsze wynagrodzenie. Polacy z terenów wschodnich zajętych przez Niemcy w 1941 i niewłączonych do GG byli traktowani jako tak zwani Ostarbeiterzy. Od 1943 powstawały zakłady dla dzieci robotnic zagranicznych w III Rzeszy, w których panowała wysoka śmiertelność. Długo po zakończeniu II wojny światowej w latach 90. XX wieku żyjący wtedy Polacy będący jedną z najliczniejszych grup ofiar pracy niewolniczej w III Rzeszy Niemieckiej otrzymali finansowe odszkodowanie od Niemiec za pracę przymusową w czasie wojny dzięki umowie zawartej pomiędzy rządami Polski i Niemiec w 1991 r. Wypłatami świadczeń finansowych ze środków niemieckich i austriackich zajmowała się Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. Wypłaty dla Polaków rozpoczęto dnia 30 września 1992 r. Wypłaty objęły także osoby, które nie były na robotach, ale przeżyły pobyt w nazistowskich obozach, więzieniach i gettach. (pl)
- «Цивильарбайтер» (нем. Zivilarbeiter — «гражданский работник») — термин, относящийся к полякам, проживавшим на территории Генерал-губернаторства (оккупированной нацистами центральной Польши) и использовавшимся Третьим рейхом в качестве . Жители оккупированной Польши были угнаны на принудительные работы в Германию на основании так называемых (нем. Polenerlasse), подвергаясь там дискриминационным правилам. В сравнении с немецкими или иностранными рабочими из нейтральных и союзных немцам стран («гастарбайтнеймерами», нем. Gastarbeitnehmer), польские цивильарбайтеры получали меньшую зарплату и не могли пользоваться общественными удобствами (например, общественным транспортом) и посещать многие публичные места и частные предприятия (им не было позволено появляться на немецких церковных службах, посещать бассейны или рестораны); им приходилось работать дольше, чем немцам; их норма питания была меньше; для них действовал комендантский час; им часто отказывалось в отпусках и им приходилось работать 7 дней в неделю; им нельзя было жениться без разрешения и обладать деньгами или ценными предметами. Было запрещено иметь велосипеды, фотоаппараты и даже зажигалки. Работникам приходилось носить знак — «польскую P» — на своей одежде. В конце 1939 года было около 300 000 заключённых из Польши, работающих в Германии. К осени 1944 года их число увеличилось до около 2,8 миллионов (примерно 10 % рабочей силы в Генерал-губернаторстве). Поляки с территорий, захваченных во время немецкого вторжения в Советский Союз и не включённых в состав Генерал-губернаторства (Восточные кресы), считались остарбайтерами. История польских цивильарбайтеров началась в октябре 1939 года, когда немецкие власти выпустили указ, который ввёл систему обязательных работ для всех жителей в возрасте от 18 до 60 лет. В декабре 1939 года в систему также были включены жители в возрасте от 14 до 18 лет вместе с суровыми наказаниями для нарушителей указа. Люди, которые не работали, вызывались местными властями и высылались работать в Германию. Так как Третий рейх испытывал недостаток рабочих, со временем и те поляки, что имели постоянное место работы, но не считались важными для экономики, высылались в Германию. Использовались и другие методы, такие как знаменитые облавы, прозванные . Те, кто не могли предоставить свидетельство о трудоустройстве, автоматически высылались в Германию. Большинство польских цивильарбайтеров работало в сферах сельского, лесного хозяйства, садоводства, рыболовства, а также в транспорте и промышленности. Некоторые были домработниками. Никто из них не подписывал трудовых контрактов, а их рабочие часы определялись их нанимателями.
* Нашивка принудительных польских рабочих.
* Немецкое объявление от 30 сентября 1939 года в оккупированной Польше с предупреждением о смертном приговоре отказывающимся работать во время сбора урожая.
* Немецко-польский плакат, описывающий «Обязанности польских работников в Германии», включая смертный приговор любым мужчине или женщине из Польши за половую связь с немцем. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
