Antoine Édouard Ducpétiaux (29 June 1804, Brussels – 21 July 1868, Brussels) was a Belgian journalist and social reformer. In 1827 he obtained his doctorate from the University of Ghent, being admitted to the bar in Brussels during the following year. He quickly became known as an opponent of the death penalty and fervent defender of freedom of the press. Ducpétiaux was a member of the masonic lodge "Les Vrais Amis de l'union et du progrès réunis" in Brussels. It has also been claimed that he was a member of the elite twelve-member dining club known as the "Société des douze".
| Attributes | Values |
|---|
| rdf:type
| |
| rdfs:label
| - Édouard Ducpétiaux (fr)
- Edouard Ducpétiaux (nl)
- Édouard Ducpétiaux (en)
|
| rdfs:comment
| - Édouard Antoine Ducpétiaux, né à Bruxelles le 29 juin 1804 et mort dans cette même ville le 21 juillet 1868, est un journaliste belge. Il fut aussi un réformateur du système pénitentiaire belge. (fr)
- Antoine Édouard Ducpétiaux (29 June 1804, Brussels – 21 July 1868, Brussels) was a Belgian journalist and social reformer. In 1827 he obtained his doctorate from the University of Ghent, being admitted to the bar in Brussels during the following year. He quickly became known as an opponent of the death penalty and fervent defender of freedom of the press. Ducpétiaux was a member of the masonic lodge "Les Vrais Amis de l'union et du progrès réunis" in Brussels. It has also been claimed that he was a member of the elite twelve-member dining club known as the "Société des douze". (en)
- Edouard Antoine Ducpétiaux (Brussel, 29 juni 1804 - aldaar, 21 juli 1868) was een Belgisch journalist en hervormer van het Belgische gevangenissysteem. Ducpétiaux behaalde een diploma in de rechten, maar hij hield zich meer bezig met het schrijven van sociaal bewogen pamfletten voor de Courrier des Pays-Bas in Brussel. In 1827 publiceerde hij een dik boek tegen de doodstraf. Zijn campagne voor twee uitgewezen Franse journalisten bracht hem in conflict met de autoriteiten en hij belandde een jaar in de gevangenis. Daar maakte hij van binnenuit kennis met de harde omstandigheden. (nl)
|
| foaf:depiction
| |
| dcterms:subject
| |
| Wikipage page ID
| |
| Wikipage revision ID
| |
| Link from a Wikipage to another Wikipage
| |
| sameAs
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| thumbnail
| |
| has abstract
| - Édouard Antoine Ducpétiaux, né à Bruxelles le 29 juin 1804 et mort dans cette même ville le 21 juillet 1868, est un journaliste belge. Il fut aussi un réformateur du système pénitentiaire belge. (fr)
- Antoine Édouard Ducpétiaux (29 June 1804, Brussels – 21 July 1868, Brussels) was a Belgian journalist and social reformer. In 1827 he obtained his doctorate from the University of Ghent, being admitted to the bar in Brussels during the following year. He quickly became known as an opponent of the death penalty and fervent defender of freedom of the press. He played a significant role in the events of autumn 1830 during the Belgian Revolution. Ducpétiaux was a leading figure in regards to demands made for an immediate break from the Netherlands along with the creation of a provisional government. He served as president of the "Réunion centrale" (Central Assembly), and for a period of time was imprisoned in Antwerp by Dutch authorities (being released on 11 October 1830). Following his release, he resigned from "Réunion centrale" due to differences with other assembly members. Afterwards he was appointed inspector-general of prisons by the provisional government. Among his numerous publications was a three-volume work on penitentiary reform. In the 1840s he introduced projects for eradication of slums (1844, 1846). Later in his career he was involved with Catholic charity projects. He took the lead in organising the first International Statistical Congress (1853) and International Philanthropic Congress (1856) in Brussels, and the Malines Congresses of 1863, 1864 and 1867. Ducpétiaux was a member of the masonic lodge "Les Vrais Amis de l'union et du progrès réunis" in Brussels. It has also been claimed that he was a member of the elite twelve-member dining club known as the "Société des douze". (en)
- Edouard Antoine Ducpétiaux (Brussel, 29 juni 1804 - aldaar, 21 juli 1868) was een Belgisch journalist en hervormer van het Belgische gevangenissysteem. Ducpétiaux behaalde een diploma in de rechten, maar hij hield zich meer bezig met het schrijven van sociaal bewogen pamfletten voor de Courrier des Pays-Bas in Brussel. In 1827 publiceerde hij een dik boek tegen de doodstraf. Zijn campagne voor twee uitgewezen Franse journalisten bracht hem in conflict met de autoriteiten en hij belandde een jaar in de gevangenis. Daar maakte hij van binnenuit kennis met de harde omstandigheden. Hij kwam in 1830 op tijd vrij om deel te nemen aan de Belgische Revolutie. Op 26 augustus 1830 hielp hij de Belgische driekleur ontwerpen samen met Lucien Jottrand. De vlag had nog horizontale banden. Hij liet het eerste exemplaar maken in de naaiwinkel van Marie Abts-Ermens en plantte het op het Stadhuis van Brussel. In september werd Ducpétiaux de eerste voorzitter van de Réunion centrale, een republikeinse club die de macht in het revolutionaire Brussel overnam. Hij ging naar prins Frederik in Vilvoorde om te onderhandelen, maar werd gevangen gezet in Antwerpen. Na zijn vrijlating op 11 oktober nam hij ontslag uit de Réunion centrale. In het jonge België kreeg Ducpétiaux de post van Algemeen Inspecteur van de Gevangenissen. Hij kon zijn radicale ideeën nu eindelijk verwezenlijken. Hij verbeterde de omstandigheden voor de vrouwelijke gevangenen, introduceerde speciale programma's voor jeugdige delinquenten en verplaatste de oudere gevangenen uit de overbevolkte barakken naar individuele cellen. De eerste gevangenis die volgens dit principe werd gebouwd, was de gevangenis van Tongeren. Deze werd op 1 januari 1844 officieel in gebruik genomen. Ze bevond zich niet op de huidige locatie, maar als extra vleugel van de toenmalige kazerne. Dit was meteen de eerste celgevangenis van België. Toen 'zijn' nieuwe Leuvense gevangenis in 1860 geopend was, werd die door de internationale humanitaire gemeenschap geprezen als triomf van menselijke vernieuwing. Als fulltime filantroop bereikte Ducpétiaux gelijkaardige resultaten voor zieken, wezen en mentaal gehandicapten. Hij ijverde voor de werkende klasse, riep op tot de oprichting van vakbonden naar Brits voorbeeld en hij ijverde voor de 'ongehoorde' post van een 'minister van arbeidszaken'. Op 57-jarige leeftijd maakte hij een pelgrimstocht naar Rome (zijn vrouw was naar Moskou vertrokken om te gaan dansen in een circus). Bij zijn terugkeer in Brussel begon hij La Revue Générale in 1856. De Revue bestaat nog steeds. In Brussel is de Avenue Ducpétiaux naar hem genoemd, niet toevallig de straat waar sinds 1884 de Gevangenis van Sint-Gillis ligt. (nl)
|
| gold:hypernym
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| page length (characters) of wiki page
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is Link from a Wikipage to another Wikipage
of | |
| is Wikipage redirect
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
