| rdfs:comment
| - Gemeinböhmisch oder Gemeintschechisch (tschechisch obecná čeština) ist die mündliche Form der tschechischen Sprache, die in der alltäglichen Kommunikation verwendet wird. Das Gemeinböhmische wird allgemein als Interdialekt definiert, der in Böhmen und Westmähren verbreitet ist. Es unterscheidet sich von der schriftlichen Form der tschechischen Sprache, die in der informellen Kommunikation (in gesprochener Form Hovorová čeština genannt) meist als unnatürlich empfunden wird. Gemeinböhmisch ist nicht kodifiziert, weshalb es sich schneller entwickelt als die Schriftsprache. Einige ihrer Entwicklungen finden mit der Zeit den Weg in die schriftlichen Formen des Tschechischen. (de)
- Le tchèque commun (en tchèque obecná čeština) est la forme quotidienne de la langue tchèque, utilisée dans les situations de communication courantes, par opposition au tchèque écrit (spisovná čeština) qui est la forme normative de la langue mais qui, comme son nom l'indique, est surtout une langue employée à l'écrit, rarement employée à l'oral. (fr)
- Obecná čeština je nespisovná forma českého jazyka používaná obvykle v běžné ústní komunikaci. V lingvistice se definuje jako interdialekt používaný zejména v Čechách a na západní Moravě – původně jde o nářečí Čech. Liší se od spisovné češtiny, která je v neformálním hovoru většinou vnímána jako nepřirozená. Obecná čeština není kodifikována, a vyvíjí se proto rychleji a plynuleji než spisovný jazyk. Některé prvky obecné češtiny mohou časem proniknout do spisovné vrstvy jazyka. Mluvená forma spisovného jazyka, která má nejblíže k obecné češtině, se nazývá hovorová čeština. Slovník spisovné češtiny obsahuje i některé z výrazů obecné češtiny, které podle autorů začínají pronikat do spisovné vrstvy. (cs)
- Interdialekt ogólnoczeski, czeszczyzna potoczna nieliteracka (cz. obecná čeština) – niestandardowa odmiana języka czeskiego, funkcjonująca jako środek codziennej komunikacji na terenie Czech właściwych. W opozycji do niej stoją gwary miejscowe, a także ogólnonarodowy język literacki (standardowy), występujący zarówno w formie pisanej, książkowej (psaná čeština, knižní čeština), jak i w wariancie potocznym (hovorová čeština). Czeska sytuacja językowa, polegająca na współistnieniu w praktyce językowej standardu i interdialektu jako środka komunikacji codziennej, bywa traktowana jako przykład dyglosji. (pl)
|
| has abstract
| - Obecná čeština je nespisovná forma českého jazyka používaná obvykle v běžné ústní komunikaci. V lingvistice se definuje jako interdialekt používaný zejména v Čechách a na západní Moravě – původně jde o nářečí Čech. Liší se od spisovné češtiny, která je v neformálním hovoru většinou vnímána jako nepřirozená. Obecná čeština není kodifikována, a vyvíjí se proto rychleji a plynuleji než spisovný jazyk. Některé prvky obecné češtiny mohou časem proniknout do spisovné vrstvy jazyka. Mluvená forma spisovného jazyka, která má nejblíže k obecné češtině, se nazývá hovorová čeština. Slovník spisovné češtiny obsahuje i některé z výrazů obecné češtiny, které podle autorů začínají pronikat do spisovné vrstvy. Obecně česká nářečí se vyvíjela odchylně od ostatních již od 15. století. Mnohé oblasti Moravy a Slezska byly od českého inovačního centra izolovány, a tak do nich mnohé změny nepronikly. Dlouhou dobu byl za standard spisovné češtiny považován jazyk Bible kralické (1579–1594), který byl přijat i jazykovědci v době národního obrození (konec 18. století – 1. polovina 19. století). Mezitím se obecná čeština vyvíjela v mluvené podobě, zatímco literární jazyk upadal kvůli dominanci němčiny. Tyto snahy byly ukončeny v době národního obrození. Změny, které mezitím v mluveném jazyce v Čechách nastaly, nebyly přijaty, spisovný jazyk setrval v podobě literárního jazyka 15. a 16. století, částečně i proto, že změny nezasáhly všechna území České koruny. Pod vlivem médií postupně pronikají obecně české prvky i do jiných nářečí (kde jsou stále vnímány jako cizí). (cs)
- Gemeinböhmisch oder Gemeintschechisch (tschechisch obecná čeština) ist die mündliche Form der tschechischen Sprache, die in der alltäglichen Kommunikation verwendet wird. Das Gemeinböhmische wird allgemein als Interdialekt definiert, der in Böhmen und Westmähren verbreitet ist. Es unterscheidet sich von der schriftlichen Form der tschechischen Sprache, die in der informellen Kommunikation (in gesprochener Form Hovorová čeština genannt) meist als unnatürlich empfunden wird. Gemeinböhmisch ist nicht kodifiziert, weshalb es sich schneller entwickelt als die Schriftsprache. Einige ihrer Entwicklungen finden mit der Zeit den Weg in die schriftlichen Formen des Tschechischen. (de)
- Le tchèque commun (en tchèque obecná čeština) est la forme quotidienne de la langue tchèque, utilisée dans les situations de communication courantes, par opposition au tchèque écrit (spisovná čeština) qui est la forme normative de la langue mais qui, comme son nom l'indique, est surtout une langue employée à l'écrit, rarement employée à l'oral. (fr)
- Interdialekt ogólnoczeski, czeszczyzna potoczna nieliteracka (cz. obecná čeština) – niestandardowa odmiana języka czeskiego, funkcjonująca jako środek codziennej komunikacji na terenie Czech właściwych. W opozycji do niej stoją gwary miejscowe, a także ogólnonarodowy język literacki (standardowy), występujący zarówno w formie pisanej, książkowej (psaná čeština, knižní čeština), jak i w wariancie potocznym (hovorová čeština). Czeska sytuacja językowa, polegająca na współistnieniu w praktyce językowej standardu i interdialektu jako środka komunikacji codziennej, bywa traktowana jako przykład dyglosji. W ujęciu tradycyjnym, funkcjonującym w pierwszych dziesięcioleciach XX w., „obecną češtinę” definiowano jako interdialekt, jako ponadlokalną odmianę czeszczyzny powstałą na gruncie dialektów środkowoczeskich. Interdialekt ten był ograniczony geograficznie i socjalnie, ale miał szerszy zasięg niż tradycyjne gwary. Takie podejście przyjmował Bohuslav Havránek, stawiając „obecną češtinę” na równi z interdialektem hanackim czy też interdialektem laskim. Współcześnie „obecná čeština” cechuje się dużą ekspansywnością na gruncie czeskim, zwłaszcza w codziennych kontekstach sytuacyjnych, zaś potoczna odmiana czeszczyzny literackiej, najbliższa temu wariantowi, znajduje ograniczone zastosowanie w praktyce komunikacyjnej (według niektórych lingwistów należy ją traktować jako pojęcie teoretyczne). Niektórzy lingwiści obserwują, że czeszczyzna potoczna nieliteracka ma tendencję do rozpowszechniania się nie tylko w Czechach właściwych, ale również na Morawach. Zaczyna ponadto obejmować szersze spektrum domen komunikacyjnych, pełniąc funkcję środka porozumiewawczego nie tylko w sytuacjach swobodnych, a także w kontaktach półoficjalnych i oficjalnych, również wśród wykształconych użytkowników języka czeskiego. Tak pojmowana „obecná čeština” bywa klasyfikowana jako odmiana typu koiné lub jako tzw. „drugi standard” o prestiżu niższym niż język literacki (takie podejście reprezentują m.in. Petr Sgall, František Čermák i Václav Cvrček). Część językoznawców nie zgadza się jednak z tym stwierdzeniem, ponieważ nie w pełni odpowiada ono realiom językowym na Morawach i Śląsku, gdzie w dalszym ciągu funkcjonują tradycyjne gwary terytorialne, preferowane przez ich użytkowników, a „obecná čeština” jest postrzegana jako twór obcy. Termin „obecná čeština” bywa odnoszony do kilku zjawisk: tradycyjnego interdialektu, środka stylizacji językowej, a także szerzej ujmowanego języka obiegowego, niestandardowego (często w postaci mieszanej). Na określenie ostatniej formy egzystencji języka stosuje się przeważnie terminy „běžně mluvený jazyk” i „běžná mluva”. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)