| rdfs:comment
| - Τραγικές ιστορίες (γαλλικά: Histoires tragiques) ήταν ένα είδος γαλλικής μυθοπλασίας του 16ου-17ου αιώνα, μια μπαρόκ απόδοση του τύπου διηγημάτων του Βοκάκιου, με επίκεντρο τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, πρόδρομος του γοτθικού μυθιστορήματος. Ο Φρανσουά ντε Ροσέ άρχισε να δανείζεται πλοκές για τις τραγικές ιστορίες του από τα σύγχρονα χρονικά εγκλημάτων (Οι Τραγικές ιστορίες της εποχής μας, 1615) και αυτή η καινοτομία αποδείχθηκε εξαιρετικά δημοφιλής. (el)
- Histoires tragiques ('tragic stories') were a genre of French fiction in 16th-17th centuries, a Baroque rendering of Boccaccio's type of short stories, concentrating on the dark side of human nature. The progenitor of this kind of a story was Pierre Boaistuau with his translation of Matteo Bandello's Novelli published in French as Histoires tragiques (1559). Boaistuau selected from Bandello six most dark and gorey stories and changed them for his means. He was followed by François de Belleforest who adapted 12 more stories for the new edition in 1570. (en)
- L'histoire tragique est un genre de fiction dans la littérature française des XVIe et XVIIe siècles, un rendu baroque de nouvelles du style de Boccace, se concentrant sur le côté sombre de la nature humaine. Il s'agit d'une forme narrative brève, proche de la nouvelle sauf par l’esthétique hyperbolique de la violence qui le caractérise. (fr)
- Траги́ческие исто́рии (фр. histoires tragiques) — жанр французской литературы XVI—XVII веков, новеллистика в стиле нуар эпохи барокко. Основоположником жанра был Пьер Боэтюо (Boaistuau), издавший свой перевод нескольких новелл Маттео Банделло под названием «Трагические истории» (1559). В 1570 году его последователь Франсуа де Бельфоре (François de Belleforest) дополнил новое издание своими переводами. Из английского перевода «Трагических историй» заимствован сюжет «Гамлета» У. Шекспира. (ru)
|
| has abstract
| - Τραγικές ιστορίες (γαλλικά: Histoires tragiques) ήταν ένα είδος γαλλικής μυθοπλασίας του 16ου-17ου αιώνα, μια μπαρόκ απόδοση του τύπου διηγημάτων του Βοκάκιου, με επίκεντρο τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, πρόδρομος του γοτθικού μυθιστορήματος. Εισηγητής αυτού του είδους διηγημάτων ήταν ο Πιέρ Μποεστυώ με τη μετάφραση των Διηγημάτων του Ματέο Μπαντέλο που δημοσιεύτηκε στα γαλλικά ως Τραγικές ιστορίες (1559). Ο Μποεστυώ επέλεξε από τον Μπαντέλο έξι από τις πιο σκοτεινές και αιματηρές ιστορίες και τις διασκεύασε. Η μεγάλη επιτυχία τους οδήγησε τον Φρανσουά ντε Μπελφορέ να διασκευάσει 12 ακόμη ιστορίες για τη νέα έκδοση το 1570. Από αυτές τις ιστορίες σκοτεινής αισθητικής επηρεάστηκαν σύντομα συγγραφείς όπως οι Ζακ Υβέρ (Jacques Yver, Το Φθινόπωρο του Υβέρ, 1572), Βεριτέ Αμπάν (Vérité Habanc, Nέες ιστορίες τραγικές και κωμικές, 1585), Μπενίν Πουασενό ( Bénigne Poissenot, Nέες Τραγικές Ιστορίες, 1586), Αλεξάντρ Συλβαίν (Alexandre Sylvain, Επιτομή εκατό τραγικών ιστοριών, 1581) και Μπρυνώ ντε Ριβεντού ( Bruneau de Rivedoux, Αληθινή ιστορία ορισμένων επικίνδυνων και παράτολμων ταξιδιών στη θάλασσα, 1599). Ο Φρανσουά ντε Ροσέ άρχισε να δανείζεται πλοκές για τις τραγικές ιστορίες του από τα σύγχρονα χρονικά εγκλημάτων (Οι Τραγικές ιστορίες της εποχής μας, 1615) και αυτή η καινοτομία αποδείχθηκε εξαιρετικά δημοφιλής. Ένας άλλος σημαντικός συγγραφέας είναι ο κληρικός Ζαν-Πιέρ Καμύ, ο οποίος στις τραγικές ιστορίες του πρόσθεσε κολασμένα και διαβολικά θέματα. (el)
- Histoires tragiques ('tragic stories') were a genre of French fiction in 16th-17th centuries, a Baroque rendering of Boccaccio's type of short stories, concentrating on the dark side of human nature. The progenitor of this kind of a story was Pierre Boaistuau with his translation of Matteo Bandello's Novelli published in French as Histoires tragiques (1559). Boaistuau selected from Bandello six most dark and gorey stories and changed them for his means. He was followed by François de Belleforest who adapted 12 more stories for the new edition in 1570. Those dark mood stories were imitated by writers like Jacques Yver (Le Printemps d’Yver, 1572), (Nouvelles Histoires tant tragiques que comiques, 1585), Bénigne Poissenot (Nouvelles Histoires Tragiques, 1586), (Epitomes de cent histoires tragicques, 1581), and (Histoire véritable de certains voyages périlleux et hasardeux sur la mer, 1599). began to borrow plots for his tragic stories from contemporary crime chronicle (Les Histoires tragiques de nostre temps, 1615), and this innovation proved to be extremely popular. Another important author is Jean-Pierre Camus who adds infernal and diabolical themes. (en)
- L'histoire tragique est un genre de fiction dans la littérature française des XVIe et XVIIe siècles, un rendu baroque de nouvelles du style de Boccace, se concentrant sur le côté sombre de la nature humaine. Il s'agit d'une forme narrative brève, proche de la nouvelle sauf par l’esthétique hyperbolique de la violence qui le caractérise. Dès sa naissance en 1559, l'histoire tragique ne se conçoit qu'au pluriel. Ses origines sont italiennes. L'ancêtre de ce genre d'histoire est l'érudit Pierre Boaistuau avec sa traduction des Novelli de Matteo Bandello publiée en français sous le titre Histoires tragiques (1559). Boaistuau a sélectionné parmi Bandello les six histoires les plus sombres et les plus sanglantes et les a modifiées pour ses moyens. Il a été suivi par l'historiographe royale François de Belleforest qui a adapté 12 autres histoires pour la nouvelle édition en 1570. Le succès de l'ouvrage encourage une foule d'imitateurs tels Jacques Yver, Vérité Habanc ou Bénigne Poissenot puis au XVIIe siècle François de Rosset. (fr)
- Траги́ческие исто́рии (фр. histoires tragiques) — жанр французской литературы XVI—XVII веков, новеллистика в стиле нуар эпохи барокко. Основоположником жанра был Пьер Боэтюо (Boaistuau), издавший свой перевод нескольких новелл Маттео Банделло под названием «Трагические истории» (1559). В 1570 году его последователь Франсуа де Бельфоре (François de Belleforest) дополнил новое издание своими переводами. Из английского перевода «Трагических историй» заимствован сюжет «Гамлета» У. Шекспира. Основные представители в конце XVI века — Верите Абан (Vérité Habanc), Бенинь Пуассено (Bénigne Poissenot), Александр Сильвэн (Alexandre Sylvain). Наиболее важные писатели в XVII веке — Франсуа де Россе (François de Rosset) и Жан-Пьер Камю, черпающие сюжеты из современной криминальной хроники. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
