rdfs:comment
| - La prorogatio, in diritto, è un istituto giuridico per il quale i titolari degli organi possono continuare ad esercitare le loro funzioni nonostante sia scaduto il loro mandato, in attesa della nomina o dell'elezione dei successori. (it)
- Prorogatio was a Roman practice in which a Roman magistrate's duties were extended beyond its normal annual term. It developed as a response to Roman expansion's demands for more generals and governors to administer conquered territories. By the late Republic, prorogation of provincial assignments had become the norm; by enabling individuals to accumulate disproportionate military power and wealth, the practice contributed to the breakdown of the republican constitution and to the civil wars that led to the Republic's collapse. (en)
- Prorogatio is het verlengen van iemands ambt in Rome. Voor de eerste maal is dit voorgekomen in 326 v.Chr., toen het volk op verzoek van de senaat besloot, dat de consul Quintus Publilius Philo ook na afloop van zijn ambtstijd het imperium zou behouden met de titel pro consule. Sinds die tijd werd door de prorogatio imperii dikwijls in een tekort aan beschikbare ambtenaren voorzien. In het begin werd het imperium verlengd door een plebiscitum (volksbesluit), sinds de Tweede Punische Oorlog, vanaf ca. 250 v.Chr., meestal door de senaat. (nl)
- Пророга́ция (лат. prorogatio) — в Древнем Риме продление ординарного однолетнего срока полномочий магистрата, обычно консула или претора, чтобы он мог продолжить ведущуюся военную кампанию. Появилась в связи с учащёнными военными кампаниями и расширением римских территорий, когда требовалось бо́льшее число людей, занимающих военные и административные должности. Пророгация предоставлялась или простым сенатским решением, или, по инициативе сената, плебисцитом. (ru)
|