| rdfs:comment
| - Supinum (latinsky supinus – „obrácený vzhůru“; motivace názvu je nejasná), někdy též apokapát neboli způsob zkrácený, je slovesný způsob slovesa v některých jazycích. Využití se v různých jazycích liší, zpravidla následuje po slovesech pohybu. Významově je blízké konjunktivu, formou však připomíná infinitiv a vyjadřuje účel, smysl, cíl pohybu, záměr, jako „jít spat“. Ve většině jazyků je vždy nahraditelný konjunktivem; na rozdíl od konjunktivu však není vázán ke konkrétnímu podmětu. (cs)
- Στη γραμματική, σουπίνο ονομάζεται ρηματικό ουσιαστικό αρσενικού γένους που χρησιμοποιείται σε ορισμένες γλώσσες. Ο όρος απαντάται συχνότερα στα Λατινικά, όπου είναι ένα από τους τέσσερεις ρηματικούς τύπους. Υπάρχουν δύο σουπίνο, το I (πρώτο) και το II (δεύτερο). Αρχικά ήταν σε πτώση Αιτιατική αλλά υπάρχει και στην Αφαιρετική. Το πρώτο έχει κατάληξη -tum και εξαρτάται από ρήματα κίνησης. (el)
- Vidu ankaŭ artikolon Supino (Italio) pri komunumo en Italio. Supino estas speciala formo de verbo de kelkaj lingvoj por indiki celecon. En la latina lingvo, ĝi ĝenerale finiĝas per -tum: amatum (amenda), deletum (viŝenda), auditum (aŭdenda). Oni povas rigardi la formojn en -end de Esperanto kiel formo de supino. (eo)
- Das Supinum (lat. „[an das Verb] zurückgelehntes [Wort]“, zu supinare „zurücklehnen“), auch Supin oder deutsch Lagewort, ist eine infinite Verbform. Es kommt in verhältnismäßig wenigen Sprachen vor und drückt zumeist eine Absicht oder einen Zweck aus. In der Regel wird das Supinum mit einem Bewegungsverb verwendet. Sprachen, die kein Supinum haben, verwenden stattdessen oft den Infinitiv. Das Supinum gab es vermutlich im Proto-Indogermanischen. (de)
- In grammar, a supine is a form of verbal noun used in some languages. The term is most often used for Latin, where it is one of the four principal parts of a verb. The word refers to a position of lying on one's back (as opposed to 'prone', lying face downward), but there exists no widely accepted etymology that explains why or how the term came to be used to also describe this form of a verb. (en)
- In grammatica latina, il supino è un nome verbale appartenente alla quarta declinazione, di cui sono rimasti in vigore solamente due casi: l'accusativo (auditum) in -um e l'ablativo in -ū (auditu); le forme hanno un uso piuttosto raro e limitato e possono essere sostituite da altre costruzioni. In italiano, il supino non è presente. (it)
- スピーヌム（ラテン語: supinum）は、準動詞の一種。主にラテン語の文法で使われる用語だが、他の言語の同様の機能をさすこともある。運動をあらわす動詞を修飾して「……するために」という副詞的な意味を表し、目的分詞と呼ばれることもある。 (ja)
- Em gramática, supino é uma forma verbo-nominal usada em alguns idiomas. (pt)
- Supinum är en böjningsform för verb. Den förekommer i latin, sanskrit och ett antal moderna indoeuropeiska språk. (sv)
- Супі́н (лат. supinum — «відкинуте назад», «те, що лежить», «похилене»), також досягальний спосіб — форма , одна з форм дієслова, використовувана в деяких мовах. Супін позначає мету й уживають його звичайно з дієсловами руху. (uk)
- Supino (latinez: supinum) latinari dagokionez, aditzaren forma nominaletako bat da. Izena bere zehaztasun faltagatik datorkio (supinus euskaraz alfer izan nahi du), izan ere supinoz egindako esaldi guztiak beste eratan ere esan ditzakegu, adibidez: discedo lecturus, discedo ad legendum, discedo ut legam, discedo lectum. Azkenak baino ez du supino forma erabiltzen baina denek 'irakurtzeko baztertzen naiz' esan nahi dute. Latinez bi supino daude: I (lehenengoa, akusatiboa, -um) eta II (bigarrena, datibo edo ablatiboa, -ū). (eu)
- El supino (en latín: supinum) es una forma no personal del verbo latino (la cuarta junto al infinitivo, gerundio y participio), que conserva los casos acusativo, dativo y ablativo. Obtuvo este nombre (supinus en latín significa perezoso, indiferente) por su vaguedad o inutilidad ya que casi todas las oraciones construidas con él frecuentemente tienen otras formas de decirse, por ejemplo: discedo lecturus, discedo ad legendum, discedo ut legam, discedo lectum, de las cuales la última utiliza el supino y todas significan 'me retiro a leer'. También se utiliza en el idioma sueco. (es)
- Le supin est une catégorie grammaticale intermédiaire entre le nom et le verbe, défini soit comme une « forme nominale » ou « d'origine nominale » du verbe, soit comme l'une des formes « infinitives » du verbe, au même titre que l'infinitif, le participe ou le gérondif (ou : « participe adverbial »). Il est présent dans relativement peu de langues et exprime généralement une intention. En règle générale, il est utilisé avec un verbe de mouvement. Dans les langues qui ne possèdent pas de supin, on utilise souvent l'infinitif à la place. (fr)
- Het supinum is een tak uit de Latijnse grammatica, een niet-finiete vorm van het werkwoord. Van het supinum is het participium perfecti passivi afgeleid: het supinum I is altijd gelijk aan de onzijdige vorm van het participium perfecti passivi. Het supinum komt ook in andere talen voor. Er bestaan twee supina: het supinum I eindigt op -um en het supinum II op -u.Het supinum I treft men aan achter werkwoorden die beweging uitdrukken (venire, ire, mittere, currere, ambulare...). Het supinum I drukt het doel van de handeling uit. (nl)
- Supinum – forma czasownika występująca w stosunkowo niewielu językach, która wyraża pewną celowość, zwykle w połączeniu z czasownikami ruchu (w prasłowiańskim i staro-cerkiewno-słowiańskim tylko po nich). Języki słowiańskie utraciły w zasadzie konstrukcję supinum poza nielicznymi (wspomnianymi niżej) wyjątkami, w języku polskim w podobnej konstrukcji celowej używa się bezokolicznika: przyjechałem (przybyłem, przyszedłem itp.) na wieś odpocząć, tzn. „aby odpocząć, dla odpoczynku, w celu odpoczynku, na odpoczynek”. (pl)
- Супи́н — индоевропейская форма отглагольного имени (в винительном падеже; она была и в праславянском, сейчас есть в лужицких и словенском языках, реликтово — в чешском, из романских языков сохранилась только в румынском языке). Супин означает цель, употребляется обычно при глаголе движения. В латинском языке, помимо общеиндоевропейского супина, был также supinum II на -tu (по происхождению аблатив от имени на -tu-), употреблявшийся только в некоторых устойчивых выражениях: horribile dictu «страшно сказать», а также на -tui (датив): aqua potui jucunda «вода, пригодная для питья». (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)