| rdfs:comment
| - Les Tristia ("dolors" o "lamentacions") són una col·lecció de cartes escrites en dístics elegíacs pel poeta Ovidi durant el seu exili de Roma. Malgrat els cinc llibres on es lamenta de la seva sort per la seva destinació, la causa per la qual August va exiliar l'any 8 al Pont un dels poetes llatins més ben considerats segueix essent un misteri. A part de les Tristia, Ovidi va escriure una altra col·lecció de cartes elegíaques durant el seu exili, les Epistulae ex Ponto. Va estar-se durant molts anys a Tomis i va morir sense haver tornat mai a Roma. (ca)
- Die Tristia (dt.: Trauriges oder Klagelieder) sind in fünf Büchern überlieferte poetische Briefe in elegischer Form, die der Dichter Ovid aus seinem Verbannungsort Tomis am Schwarzen Meer ungefähr in den Jahren 8 bis 12 n. Chr. an verschiedene Adressaten richtete. Sie werden fortgesetzt in vier Büchern Epistulae ex Ponto (Briefe vom Schwarzen Meer), die er in den Jahren 12 bis 17 verfasste. (de)
- Les Tristes (en latin Tristia) est un recueil de lettres en distiques élégiaques composé par le poète latin Ovide entre 9 et 12, pendant son exil à Tomis, dans l'actuelle Roumanie. Les cinquante poèmes s'organisent inégalement en cinq livres. (fr)
- Tristia (in lingua latina: Tristezze) è un'opera poetica in cinque libri, per complessivi 50 componimenti elegiaci, scritta dal poeta latino Ovidio. (it)
- Tristia (z łac. Żale) – zbiór elegii autorstwa Owidiusza napisanych podczas wygnania do Tomi, składający się z poetyckich listów skierowanych do żony, przyjaciół i cesarza, pisanych dystychem elegijnym. Pierwsza księga powstała zimą, na przełomie 8 i 9 roku n.e., jeszcze podczas podróży. Następna księga, adresowana do Augusta została napisana w roku 9, trzecia w latach 9–10, czwarta w latach 10–11, a ostatnia w latach 11–12. Adresaci listów są w większości anonimowi (w przeciwieństwie do adresatów kolejnego cyklu wygnańczych elegii - Listów znad Morza Czarnego). Sześć elegii skierowanych jest do żony poety. (pl)
- Tristia é uma série de cartas poéticas do poeta romano Ovídio, escritas em dístico elegíaco e divididas em cinco livros, na época em que estava exilado de Roma no ano 8. (pt)
- Tristia ("Tristaĵoj" aŭ "Tristeco") estas verko de Ovidio, nome poemleteroj en la konata formo de elegiaj duversoj, direktitaj al amikoj en Romo: ke ili klopodu por interveni ĉe la imperiestro, ke li rajtu reiri al Romo. Tristia konsistas el kvin libroj de elegia poezio komponita de Ovidio en la ekzilo en Tomis. Aldone al Tristia, Ovidio verkis alian kolekton de elegiaj epistoloj en sia ekzilo, nome Epistulae ex Ponto. Li pasigis kelkajn jarojn en Tomis kaj fakte mortis sen povi reveni al Romo. (eo)
- Las Tristezas o Tristes (Tristia en latín) son cinco libros de poesía elegíaca en forma de 50 epístolas o cartas en dísticos elegíacos del poeta latino de Sulmona Publio Ovidio Nasón, compuestos al principio y durante los primeros años de su forzado destierro en Tomis, cerca de la actual Constanza (Rumanía), a orillas del mar Negro. A este volumen le siguió otro, también de epístolas en verso elegíaco, titulado Epistulae ex Ponto / Pónticas. (es)
- The Tristia ("Sorrows" or "Lamentations") is a collection of letters written in elegiac couplets by the Augustan poet Ovid during his exile from Rome. Despite five books of his copious bewailing of his fate, the immediate cause of Augustus's banishment of the most acclaimed living Latin poet to Pontus in AD 8 remains a mystery. In addition to the Tristia, Ovid wrote another collection of elegiac epistles on his exile, the Epistulae ex Ponto. He spent several years in the outpost of Tomis and died without ever returning to Rome. (en)
- «Ско́рбные эле́гии», также «Печа́льные пе́сни», «Ско́рбные пе́сни» или «Три́стии» (лат. Tristia) — собрание писем в пяти книгах, написанных элегическим дистихом древнеримским поэтом Овидием в последние десять лет жизни во время ссылки. Теперь предметом творчества Овидия стал он сам и его горькая судьба — «После паденья могу лишь о нем я твердить постоянно, и содержаньем стихов сделалась участь моя» (лат. Sumque argumenta conditor ipse mei — V, 1, 9—10), а в элегиях повествуется о его страданиях и погибели в суровом краю, где он вынужден сопротивляться бедам, постоянно приковывая к этому внимание читателей. Несмотря на то, что в них Овидий оплакивает свою незавидную участь, действительная причина ссылки в 8 году н. э. на Понт в Томис императором Августом наиболее яркого поэта Рима до сих по (ru)
- «Скорботні елегії» або «Скорботи» (лат. Tristia) — зібрання листів в п'яти книгах, написаних елегійним двовіршем римським поетом Овідієм на засланні. «Скорботні Елегії» написані з 8 по 12 рік, під час подорожі та по прибутті на місце заслання в містечко Томи (нині Констанца в Румунії). В елегіях Овідій змальовує свою небезпечну подорож на заслання, описує місцевості та звичаї гетських та савроматських племен, розмірковує про дружбу («Доки ведеться тобі — то й друзів не зрахувати; Прийдуть похмурі часи — бути тобі одинцем»), поезію, час, згадує своє життя до вигнання в Римі. В перших двох книгах автор плекає надію на помилування від імператора Августа чи принаймні на зміну місця вигнання, в останніх книгах Овідій розуміє, що сподівання марні і навіть пише собі епітафію: (uk)
|
| has abstract
| - Les Tristia ("dolors" o "lamentacions") són una col·lecció de cartes escrites en dístics elegíacs pel poeta Ovidi durant el seu exili de Roma. Malgrat els cinc llibres on es lamenta de la seva sort per la seva destinació, la causa per la qual August va exiliar l'any 8 al Pont un dels poetes llatins més ben considerats segueix essent un misteri. A part de les Tristia, Ovidi va escriure una altra col·lecció de cartes elegíaques durant el seu exili, les Epistulae ex Ponto. Va estar-se durant molts anys a Tomis i va morir sense haver tornat mai a Roma. (ca)
- Die Tristia (dt.: Trauriges oder Klagelieder) sind in fünf Büchern überlieferte poetische Briefe in elegischer Form, die der Dichter Ovid aus seinem Verbannungsort Tomis am Schwarzen Meer ungefähr in den Jahren 8 bis 12 n. Chr. an verschiedene Adressaten richtete. Sie werden fortgesetzt in vier Büchern Epistulae ex Ponto (Briefe vom Schwarzen Meer), die er in den Jahren 12 bis 17 verfasste. (de)
- Tristia ("Tristaĵoj" aŭ "Tristeco") estas verko de Ovidio, nome poemleteroj en la konata formo de elegiaj duversoj, direktitaj al amikoj en Romo: ke ili klopodu por interveni ĉe la imperiestro, ke li rajtu reiri al Romo. Tristia konsistas el kvin libroj de elegia poezio komponita de Ovidio en la ekzilo en Tomis. Aldone al Tristia, Ovidio verkis alian kolekton de elegiaj epistoloj en sia ekzilo, nome Epistulae ex Ponto. Li pasigis kelkajn jarojn en Tomis kaj fakte mortis sen povi reveni al Romo. La libro 1a enhavas 11 poemojn; el kiuj la unua peco estas adresita de Ovidio al sia propra libro pri kiel li devas agi alveninta en Romo. Poemo 3a priskribas sian finan nokton en Romo, poemoj 2a kaj 10a la vojaĝon de Ovidio al Tomis, la 8a la perfidon de amiko, kaj la 5a kaj la 6a la fidelecon de siaj amikoj kaj edzino. En la fina poemo Ovidio apologiigas por la kvalito kaj tono de sia libro, sento kiu fakte videblas tra la tuta kolekto. La libro 2a konsistas el unu longa poemo en kiu Ovidio defendas sin kaj sian poezion, uzas antaŭaĵojn por justigi sian verkon, kaj petas al la imperiestro pardonon. La libro 3a en 14 poemoj fokusas al la vivo de Ovidio en Tomis. La malferma poemo priskribas la alvenon de lia libro en Romo kiu trafas la malpermeson de la verkoj de Ovidio. Poemoj 10a, 12a, kaj 13a fokusas al la sezonoj pasigitaj en Tomis, 9a al la originoj de la loko, kaj 2a, 3a, kaj 11a al lia emocia angoro kaj nostalgio por hejmo. La fina poemo estas denove apologio por sia verko. La libro 4a havas dek poemojn adresitajn ĉefe al amikoj. Poemo 1a esprimas sian amon al poezio kaj la konsolon kiun ĝi alportas; dum la 2a priskribas la triumfon de Tiberio. Poemoj 3a–5a estas adresitaj al amikoj, 7a esprimas peton de korespondado, kaj 10a membiografion. La fina libro de Tristia kun 14 poemoj fokusantaj al sia edzino kaj amikoj. Poemoj 4a, 5a, 11a, kaj 14a estas adresitaj al sia edzino, 2a kaj 3a estas preĝoj al Aŭgusto kaj al Bakĥo, 4a kaj 6a estas al amikoj, 8a al malamiko. Poemo 13a petas leterojn, dum 1a kaj 12a estas apologioj al siaj legantoj por la kvalito de sia poezio. La Tristia estis iam konsiderita malbonkvalita en la verkaro de Ovidio sed iĝis celo de fakula intereso en pli ĵusaj jaroj. (eo)
- Las Tristezas o Tristes (Tristia en latín) son cinco libros de poesía elegíaca en forma de 50 epístolas o cartas en dísticos elegíacos del poeta latino de Sulmona Publio Ovidio Nasón, compuestos al principio y durante los primeros años de su forzado destierro en Tomis, cerca de la actual Constanza (Rumanía), a orillas del mar Negro. A este volumen le siguió otro, también de epístolas en verso elegíaco, titulado Epistulae ex Ponto / Pónticas. En las Tristia el poeta, expulsado de Roma el año 8 después de Cristo por el emperador Octavio Augusto a los confines del Imperio, probablemente por el contenido lascivo de los versos que forman su Ars amatoria o Ars amandi, que disgustaron al ya anciano emperador, se dirige en forma epistolar, pero en dísticos elegíacos, pidiendo perdón al emperador (libro II, elegía única), a su esposa, familiares y amigos (tanto los fieles como los traidores) para que favorezcan su retorno y, luego, conforme va perdiendo la esperanza de volver algún día a Roma, a la Posteridad, meditando sobre su vida solitaria en el rincón más apartado del Imperio Romano y lamentándose por el hostil y poco refinado ambiente que lo rodea, al que no está acostumbrado, pero, también, adaptándose a él casi sin querer, de forma que incluso llega a aprender la lengua de los Escitas y a componer algunos versos en ella o a recurrir a los consuelos del Estoicismo y de su fama postrera. A veces también personaliza a su propio libro, a quien habla como si fuera un mensajero de su esperanza, en lo que muestra una subjetividad muy moderna. Describe una región inhóspita, remota y peligrosa, expuesta al ataque de los pueblos bárbaros fronterizos. En la elegía décima del cuarto libro, justamente famosa, hace un resumen biográfico de su vida y de los comienzos de su vocación poética: «Saepe pater dixit: "Studium quid inutile temptas? / Maeonides nullas ipse reliquit opes". / Motus eram dictis, totoque Helicone relicto / scribere conabar verba soluta modis. / Sponte sua carmen numeros veniebat ad aptos, / et, quod temptabam dicere, versus erat.» «A menudo mi padre me decía: "¿Por qué te aplicas a un estudio inútil? El mismo Meónida [Homero] no dejó fortuna". / Instigado por sus palabras, dejé enteramente el Helicón / probando a escribir palabras libres de ritmo. / Pero espontáneamente se formaba un canto en adecuados metros / y cuanto intentaba decir era verso.» Ovidio, Tristia, lib. IV, eleg. X, 21-26. El segundo libro de los cinco que forman las Tristia es todo él un solo gran poema de 578 versos estructurado como un discurso jurídico de defensa: el poeta admite su culpabilidad y rebate ampliamente las acusaciones sobre su poesía, pero deja incógnito su error; el único indicio que muestra es que se relacionaba con algo que vio y disgustó a Octavio Augusto, quizá el adulterio de su hija Julia. Estos libros fueron seguidos luego por otros libros de elegías, las Epistulae ex Ponto o "Cartas marinas", también conocidas como Pónticas, cuarenta y seis cartas de contenido similar o muy parecido agrupadas en cuatro libros, de los cuales sólo parecen haber sido confeccionados por el propio autor los tres primeros, de forma que el cuarto debió ser póstumo. Aparte de sus valores puramente líricos y autobiográficos, las Tristes o Tristezas contienen también muchas clarividentes reflexiones sobre la poesía y crítica literaria. Los poemas se ven agrupados en cinco libros compuestos en forma de dísticos elegíacos (un hexámetro más un pentámetro) y resultan ser, como su propio título indica, todo un canto a la nostalgia y a la melancolía; a lo largo de todas las épocas han servido para consolar los sentimientos que sufre cualquier persona obligada al exilio, siendo imitadas por muchos escritores, por ejemplo Osip Mandelstam o Vintila Horia en su novela Dios ha nacido en el exilio. La conocía y citaba Miguel de Cervantes y fueron leídas por los poetas españoles Francisco de Quevedo y el embajador y poeta Bernardino de Rebolledo, que encontraban en la situación de Ovidio muchas semejanzas con la suya, y en el siglo XVIII fueron traducidas, comentadas e impresas con el texto latino y junto a las Pónticas por el alférez de fragata Ignacio Suárez de Figueroa en su Comento de P. Ovidio Nason a los libros de Tristes, Ponto, y Carta à Livia (Madrid: Francisco del Hierro, 1727), reimpreso por tercera vez en 1733. Actualmente existen traducciones al español de M. A. Marcos Casquero (1991), J. González Vázquez (1992), R. Herrera Montero (2002) y Eulogio Baeza Angulo (2005). (es)
- Les Tristes (en latin Tristia) est un recueil de lettres en distiques élégiaques composé par le poète latin Ovide entre 9 et 12, pendant son exil à Tomis, dans l'actuelle Roumanie. Les cinquante poèmes s'organisent inégalement en cinq livres. (fr)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
