This HTML5 document contains 124 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Namespace Prefixes

PrefixIRI
dbthttp://dbpedia.org/resource/Template:
wikipedia-enhttp://en.wikipedia.org/wiki/
dbpedia-fihttp://fi.dbpedia.org/resource/
dbrhttp://dbpedia.org/resource/
n29http://ml.dbpedia.org/resource/
dbpedia-frhttp://fr.dbpedia.org/resource/
n25https://web.archive.org/web/20031019075346/http:/newark.rutgers.edu/~natalieb/
dctermshttp://purl.org/dc/terms/
n5https://web.archive.org/web/20131207221121/http:/www.crimesofwar.org/
rdfshttp://www.w3.org/2000/01/rdf-schema#
dbpedia-cshttp://cs.dbpedia.org/resource/
rdfhttp://www.w3.org/1999/02/22-rdf-syntax-ns#
n30http://dbpedia.org/resource/S:A_manual_of_moral_theology_for_English-speaking_countries/
dbphttp://dbpedia.org/property/
dbpedia-eohttp://eo.dbpedia.org/resource/
dbpedia-gahttp://ga.dbpedia.org/resource/
xsdhhttp://www.w3.org/2001/XMLSchema#
dbpedia-ukhttp://uk.dbpedia.org/resource/
dbohttp://dbpedia.org/ontology/
n26https://books.google.com/
dbpedia-pthttp://pt.dbpedia.org/resource/
n13http://rabbikennethbrander.com/is-all-fair-in-love-war-just-unjust-wars-through-the-prism-of-jewish-and-secular-thought-part-1/
n20http://www.beyondintractability.org/essay/
n28http://uz.dbpedia.org/resource/
dbchttp://dbpedia.org/resource/Category:
dbpedia-plhttp://pl.dbpedia.org/resource/
yagohttp://dbpedia.org/class/yago/
dbpedia-ruhttp://ru.dbpedia.org/resource/
n27http://plato.stanford.edu/entries/
wikidatahttp://www.wikidata.org/entity/
n17https://www.icrc.org/en/
goldhttp://purl.org/linguistics/gold/
yago-reshttp://yago-knowledge.org/resource/
n33https://global.dbpedia.org/id/
n44https://web.archive.org/web/20070813082101/http:/www.usafa.af.mil/jscope/JSCOPE04/
dbpedia-ochttp://oc.dbpedia.org/resource/
dbpedia-ithttp://it.dbpedia.org/resource/
n15http://rabbikennethbrander.com/is-all-fair-in-love-war-just-unjust-wars-through-the-prism-of-jewish-and-secular-thought-part-2/
provhttp://www.w3.org/ns/prov#
foafhttp://xmlns.com/foaf/0.1/
dbpedia-kohttp://ko.dbpedia.org/resource/
dbpedia-trhttp://tr.dbpedia.org/resource/
n24http://www.iep.utm.edu/j/
dbpedia-eshttp://es.dbpedia.org/resource/
freebasehttp://rdf.freebase.com/ns/
owlhttp://www.w3.org/2002/07/owl#

Statements

Subject Item
dbr:Jus_ad_bellum
rdf:type
yago:Collection107951464 yago:Group100031264 yago:Law108441203 yago:Abstraction100002137 yago:WikicatLawsOfWar
rdfs:label
Ius ad bellum Jus ad bellum Ius ad bellum Jus ad bellum Право войны Ius ad bellum Jus ad bellum Jus ad bellum Ius ad bellum Ius ad bellum Jus ad bellum 전쟁권
rdfs:comment
Jus ad bellum (in latino, in italiano "diritto di guerra") è una serie di criteri che devono essere consultati prima di entrare in guerra di modo da determinare se sia possibile l'entrata in guerra e se sia una guerra giusta. Право войны (лат. jus ad bellum) — исторически право суверена и позже — государства на ведение военных действий, один из признаков суверенитета. С момента выхода в 1625 г. трактата «О праве войны и мира» ограничено международным правом и представляет собой ряд критериев, с которыми нужно соотноситься прежде, чем участвовать в войне, чтобы определить, допустимо ли вступление в войну; то есть, определить — является ли применение вооруженной силы справедливой войной. 전쟁권(戰爭權, 라틴어: jus ad bellum, 영어: right to war)은 한 국가의 국왕, 대통령, 총리 등 군통수권자가 국제법상 합법적으로 전쟁을 일으킬 권리이다. "국제법의 아버지"인 17세기 네덜란드 휴고 그로티우스는 1625년 전쟁과 평화의 법을 저술, "대부분의 사람들은 방어, 자국 소유물의 탈환, 처벌 등 세가지의 경우에 전쟁권(jus ad bellum)을 인정한다."고 주장했다. 정의로운 전쟁론의 윤리 원칙은 ‘전쟁결정시 충분조건(jus ad bellum)’과 ‘전쟁수행조건(jus in bello)’의 두 가지로 구분된다. '정당한 명분(jus ad bellum)', '정당한 수단(jus in bello)', '교전규칙(jus in bello)', '전쟁법(jus in bello)'이라고도 번역한다. Jus ad bellum (/juːs/ YOOS or /dʒʌs/ in the traditional English pronunciation of Latin; Latin for "right to war") is a set of criteria that are to be consulted before engaging in war in order to determine whether entering into war is permissible, that is, whether it will be a just war. This is distinct from the set of rules that ought to be followed during a war, known as jus in bello. Ius ad bellum (łac. „prawo do wojny”) – prawo do prowadzenia wojny. Dawniej traktowane jako atrybut podmiotowości prawnomiędzynarodowej przysługujące każdemu państwu, co oznaczało, że prowadzenie wojny było dopuszczalnym przez prawo środkiem rozwiązania sporu międzynarodowego. Traktat z Locarno w 1925 przewidywał, że wszelkie spory między Niemcami a ich sąsiadami (odpowiednio Francją, Belgią, Polską lub Czechosłowacją) będą wstępnie poddane postępowaniu polubownemu, którego ewentualna bezowocność obligowała strony do postępowania wg wymienionych uprzednio zasad Ligi. Ius ad bellum або право війни (від лат. право на ведення війни) — право держави до ведення війни. До Другої світової війни дане право вважалось допустимим для вирішення міждержавних конфліктів у «справедливій війні». Застосування сили дозволяється лише у двох випадках: * у випадку інтервенції для самооборони держави (індивідуальної) чи союзу держав (колективної) (ст. 51) * у випадку прийняття резолюції Ради Безпеки ООН про здійснення збройного втручання міжнародними силами (ст. 44) Ius ad bellum esprimas la nocion pri rajto je milito. Per tiu ĉi esprimo estas esprimita la rajto de ŝtatoj gvidi la justan militon, aŭ jam atakeman aŭ jam defendeman. la milito estas ekstrema maniero, per kiu eblas solvi la disputojn inter la nacioj, sed iam ĝi estas ununura kaj necesa rimedo por atingi la rajton. Ius ad bellum supozas, ke la milito okazas eksplicite por justa celo, per kiu estas renovigo de ordo inter la nacioj. Kondiĉoj de la justa rajto por la milito: Jus ad bellum (latim para: "direito à guerra") é um conjunto de critérios que devem ser consultados antes de entrar em guerra para determinar se é permitido entrar em guerra, isto é, se será uma guerra justa. Isso é distinto do conjunto de regras que devem ser seguidas durante uma guerra, conhecidas como jus in bello. Le jus ad bellum (« droit à la guerre » en latin), parfois traduit par « droit de faire la guerre », désigne, en droit international, en étude des relations internationales et en éthique de la guerre, l'ensemble de critères justifiant l'engagement dans une guerre. Il s'agit donc d'une forme de définition de la guerre juste, uniquement du point de vue des raisons de démarrer une guerre, et non de la façon de la faire (jus in bello). Ius ad bellum (latinsky právo na válku, právo válčit) je právní pojem označující právo státu zahájit válku. Ius ad bellum je jednou z částí válečného práva, spadajícího pod mezinárodní právo veřejné (spolu s ním stojí ius in bello, tedy pravidla vedení války). Moderní ius ad bellum je definováno například Chartou OSN. Ius ad Bellum es el término utilizado para referirse a la rama del derecho que define las legítimas razones que un Estado tiene para entrar en guerra y se enfoca en ciertos criterios para hacer la guerra justa. El término, de apariencia antigua por su sacralidad latina, fue acuñado durante la vigencia de la Sociedad de Naciones y su uso sólo tomó auge después de la II Guerra Mundial, especialmente a finales de la década de los cuarenta del siglo XX. Is nath ón Laidin é Jus ad bellum a chiallaíonn cóir chun cogadh. Is slat tomhais é Jus ad bellum a bhaintear feidhm as roimh cogadh a fhearadh chun a fhionnadh an bhfuil sé ceart agus cóir cogadh a fhearadh. Tá rialacha leagtha síos ag na Náisiúin Aontaithe a léiríonn cad iad na fáthanna ar féidir le tír ar bith cogadh a fhearadh (ar nós má tá an tír faoi ionsaí tobann ag tír eile).
dcterms:subject
dbc:Latin_legal_terminology dbc:Just_war_theory
dbo:wikiPageID
505638
dbo:wikiPageRevisionID
1088958444
dbo:wikiPageWikiLink
dbr:Self-defence_in_international_law dbr:United_Nations dbr:Traditional_English_pronunciation_of_Latin dbr:Geneva_Conventions dbr:Latin_(language) dbr:Peace_of_Westphalia dbr:List_of_Latin_phrases dbc:Latin_legal_terminology dbr:Jus_in_bello dbr:Thomas_Aquinas dbr:Just_war_theory dbr:Laws_of_war dbr:Sovereignty dbr:Prisoner_of_war dbr:Charter_of_the_United_Nations dbr:Declaration_of_war n30:Book_6 dbr:War dbr:Nuclear_warfare dbr:Casus_belli dbr:Just_war dbr:Carpet_bombing dbr:Civilians dbr:Bush_Doctrine dbr:Tanisha_Fazal dbr:Proportionality_(law) dbr:United_Nations_Charter dbr:Kellogg-Briand_Pact dbr:Tyrannicide dbr:Martens_Clause dbr:Summa_Theologica dbc:Just_war_theory dbr:World_War_II dbr:Crimes_against_peace dbr:London_Charter_of_the_International_Military_Tribunal dbr:Responsibility_to_protect
dbo:wikiPageExternalLink
n5: n13: n15: n17:war-and-law n20:characteristics-ic n24:justwar.htm n25:justwar.htm n26:books%3Fid=mT8jPxU2dvoC n26:books%3Fid=mT8jPxU2dvoC&pg=PA19 n27:war n44:Bica04.html
owl:sameAs
freebase:m.02jh_9 dbpedia-ga:Jus_ad_bellum dbpedia-ko:전쟁권 dbpedia-it:Jus_ad_bellum dbpedia-fi:Jus_ad_bellum dbpedia-ru:Право_войны yago-res:Jus_ad_bellum n28:Urush_qonunlari n29:ജസ്_അഡ്_ബെല്ലം wikidata:Q2568387 dbpedia-uk:Ius_ad_bellum n33:2Qrra dbpedia-cs:Ius_ad_bellum dbpedia-tr:Jus_ad_bellum dbpedia-oc:Jus_ad_bellum dbpedia-eo:Ius_ad_bellum dbpedia-pl:Ius_ad_bellum dbpedia-fr:Jus_ad_bellum dbpedia-pt:Jus_ad_bellum dbpedia-es:Ius_ad_bellum
dbp:wikiPageUsesTemplate
dbt:Short_description dbt:Refimprove dbt:Reflist dbt:Italic_title dbt:Respell dbt:Cite_book dbt:IPAc-en dbt:ISBN
dbo:abstract
Jus ad bellum (/juːs/ YOOS or /dʒʌs/ in the traditional English pronunciation of Latin; Latin for "right to war") is a set of criteria that are to be consulted before engaging in war in order to determine whether entering into war is permissible, that is, whether it will be a just war. This is distinct from the set of rules that ought to be followed during a war, known as jus in bello. Ius ad bellum (latinsky právo na válku, právo válčit) je právní pojem označující právo státu zahájit válku. Ius ad bellum je jednou z částí válečného práva, spadajícího pod mezinárodní právo veřejné (spolu s ním stojí ius in bello, tedy pravidla vedení války). Moderní ius ad bellum je definováno například Chartou OSN. Ius ad bellum або право війни (від лат. право на ведення війни) — право держави до ведення війни. До Другої світової війни дане право вважалось допустимим для вирішення міждержавних конфліктів у «справедливій війні». У сучасному міжнародному праві ведення війн, як і загроза застосування військової сили, заборонені згідно статуту ООН з 1945 року. Стаття 2 пункт 4 визначає, що всі члени організації повинні у своїх міжнародних стосунках утримуватись від загрози чи застосування сили проти недоторканості території чи політичної незалежності будь-якої країни, або іншим чином, що суперечить з принципами ООН. Застосування сили дозволяється лише у двох випадках: * у випадку інтервенції для самооборони держави (індивідуальної) чи союзу держав (колективної) (ст. 51) * у випадку прийняття резолюції Ради Безпеки ООН про здійснення збройного втручання міжнародними силами (ст. 44) Le jus ad bellum (« droit à la guerre » en latin), parfois traduit par « droit de faire la guerre », désigne, en droit international, en étude des relations internationales et en éthique de la guerre, l'ensemble de critères justifiant l'engagement dans une guerre. Il s'agit donc d'une forme de définition de la guerre juste, uniquement du point de vue des raisons de démarrer une guerre, et non de la façon de la faire (jus in bello). Is nath ón Laidin é Jus ad bellum a chiallaíonn cóir chun cogadh. Is slat tomhais é Jus ad bellum a bhaintear feidhm as roimh cogadh a fhearadh chun a fhionnadh an bhfuil sé ceart agus cóir cogadh a fhearadh. Tá rialacha leagtha síos ag na Náisiúin Aontaithe a léiríonn cad iad na fáthanna ar féidir le tír ar bith cogadh a fhearadh (ar nós má tá an tír faoi ionsaí tobann ag tír eile). Ius ad Bellum es el término utilizado para referirse a la rama del derecho que define las legítimas razones que un Estado tiene para entrar en guerra y se enfoca en ciertos criterios para hacer la guerra justa. El término, de apariencia antigua por su sacralidad latina, fue acuñado durante la vigencia de la Sociedad de Naciones y su uso sólo tomó auge después de la II Guerra Mundial, especialmente a finales de la década de los cuarenta del siglo XX. El principal recurso legal del Ius ad bellum deriva del la Carta de las Naciones Unidas, el cual declara en su art. no. 2 (4) "Los Miembros de la Organización, en sus relaciones internacionales, se abstendrán de recurrir a la amenaza o al uso de la fuerza contra la integridad territorial o la independencia política de cualquier Estado, o en cualquier otra forma incompatible con los Propósitos de las Naciones Unidas."​ y en el art. 51 señala que "Ninguna disposición de esta Carta menoscabará el derecho inmanente de legítima defensa, individual o colectiva, en caso de ataque armado contra un Miembro de las Naciones Unidas (...)".​ Jus ad bellum (in latino, in italiano "diritto di guerra") è una serie di criteri che devono essere consultati prima di entrare in guerra di modo da determinare se sia possibile l'entrata in guerra e se sia una guerra giusta. Jus ad bellum (latim para: "direito à guerra") é um conjunto de critérios que devem ser consultados antes de entrar em guerra para determinar se é permitido entrar em guerra, isto é, se será uma guerra justa. Isso é distinto do conjunto de regras que devem ser seguidas durante uma guerra, conhecidas como jus in bello. 전쟁권(戰爭權, 라틴어: jus ad bellum, 영어: right to war)은 한 국가의 국왕, 대통령, 총리 등 군통수권자가 국제법상 합법적으로 전쟁을 일으킬 권리이다. "국제법의 아버지"인 17세기 네덜란드 휴고 그로티우스는 1625년 전쟁과 평화의 법을 저술, "대부분의 사람들은 방어, 자국 소유물의 탈환, 처벌 등 세가지의 경우에 전쟁권(jus ad bellum)을 인정한다."고 주장했다. 정의로운 전쟁론의 윤리 원칙은 ‘전쟁결정시 충분조건(jus ad bellum)’과 ‘전쟁수행조건(jus in bello)’의 두 가지로 구분된다. '정당한 명분(jus ad bellum)', '정당한 수단(jus in bello)', '교전규칙(jus in bello)', '전쟁법(jus in bello)'이라고도 번역한다. 현재 국제법은 침략전쟁을 금지하고, 개인까지도 국제형사재판소에서 처벌하기 때문에, 자위권에 근거한 전쟁만을 합법적이라고 인정한다. 즉, 현재의 국제법상 전쟁권은 자위권을 의미한다고 볼 수 있다. 그러나 자위권에 근거한 전쟁이 반드시 소극적인 방어전쟁만을 말하는 것은 아니고, 적극적인 침략전쟁, 보복전쟁의 경우도 모두 자위권의 조건을 만족하면, 국제법상 합법적으로 인정한다. Право войны (лат. jus ad bellum) — исторически право суверена и позже — государства на ведение военных действий, один из признаков суверенитета. С момента выхода в 1625 г. трактата «О праве войны и мира» ограничено международным правом и представляет собой ряд критериев, с которыми нужно соотноситься прежде, чем участвовать в войне, чтобы определить, допустимо ли вступление в войну; то есть, определить — является ли применение вооруженной силы справедливой войной. Исторически в качестве ограничения права войны выступали соглашения о ненападении, в том числе — многосторонние. Три самых известных примера в XX веке — Пакт Бриана — Келлога, объявивший вне закона войну как инструмент национальной политики; определение Нюрнбергского трибунала «преступлений против мира», объявившее агрессию международным преступлением, которое подлежит преследованию по суду; Устав Организации Объединенных Наций, который обязывает страны искать разрешение споров мирным путём и требует разрешения ООН прежде, чем одна страна сможет начать любое использование силы против другой, если только это обязательство не нарушает права на самооборону против вооруженного нападения. Отдельно от права войны существуют правила и обычаи войны (международное гуманитарное право), которые касаются субъектов, уже вовлеченных в войну. Они определяют правила защиты прав гражданских лиц, комбатантов, некомбатантов и незаконных комбатантов в условиях военного времени, «пропорциональность» использования военной силы. Ius ad bellum esprimas la nocion pri rajto je milito. Per tiu ĉi esprimo estas esprimita la rajto de ŝtatoj gvidi la justan militon, aŭ jam atakeman aŭ jam defendeman. la milito estas ekstrema maniero, per kiu eblas solvi la disputojn inter la nacioj, sed iam ĝi estas ununura kaj necesa rimedo por atingi la rajton. Ius ad bellum supozas, ke la milito okazas eksplicite por justa celo, per kiu estas renovigo de ordo inter la nacioj. Kondiĉoj de la justa rajto por la milito: 1. * proklamo de laŭleĝa aŭtoritato 2. * justa kaj adekvata kaŭzo 3. * neceseco kaj neevitebleco (la milito estas la lasta rimedo) 4. * verŝajna espero por sukceso (ne estas permesite gvidi la militon, kiu ne havas esperon pri sukceso) El la donitaj kondiĉoj do rezultas, ke plenumas ilin kutime nur la defendemaj militoj. Sed ankaŭ estas necese malkonsenti kun radikala pacifismo, kiu rifuzas eĉ la justan militon. Ius ad bellum (łac. „prawo do wojny”) – prawo do prowadzenia wojny. Dawniej traktowane jako atrybut podmiotowości prawnomiędzynarodowej przysługujące każdemu państwu, co oznaczało, że prowadzenie wojny było dopuszczalnym przez prawo środkiem rozwiązania sporu międzynarodowego. Konwencje haskie z 1899 i 1907 powołujące Stały Trybunał Arbitrażowy zobowiązują strony do zapobieżenia w granicach możliwości, uciekania się do siły w stosunkach pomiędzy Państwami i do użycia wszelkich wysiłków celem zapewnienia pokojowego rozstrzygania sporów międzynarodowych. Równocześnie konferencje pokojowe w Hadze na których zawarto te konwencje uznawały, że wojna pozostaje instytucją legalną, o ile zostanie rozpoczęta w przepisany sposób. Pierwszą umową ograniczającą prawo do wojny była konwencja Drago-Portera zawarta w Hadze w 1907 zobowiązująca uczestników do rezygnacji z użycia siły zbrojnej w celu ściągnięcia zawarowanych umową długów, których zwrotu, jako należnego jego obywatelom, od Rządu jednego kraju domaga się Rząd drugiego chyba że państwo dłużnicze odrzuca albo pozostawia bez odpowiedzi propozycję arbitrażu albo przyjąwszy ją, czyni niemożliwym sporządzenie zapisu na sąd rozjemczy, albo potem zaniecha zastosowania się do wydanego wyroku. Traktat wersalski w art. 10 nakazywał członkom Ligi Narodów szanować i ochraniać przeciwko wszelkiej napaści zewnętrznej całość terytorialną i obecną niezależność polityczną wszystkich członków Ligi. Spory, których nie można było rozwiązać zadowalająco na drodze dyplomatycznej, miał rozstrzygać sąd arbitrażowy bądź utworzony w tym celu Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej lub jako ostateczna instancja Rada Ligi. Decyzją Rady lub na terminowo złożony wniosek którejkolwiek strony sporu sprawa miała być przekazana Zgromadzeniu Ligi. Artykuł 12 mówił, że członkowie zgadzają się również, że w żadnym przypadku nie powinni uciekać się do wojny przed upływem trzech miesięcy od decyzji rozjemczej lub sądowej albo sprawozdania Rady. Artykuły 15 i 16 dozwalały na wojnę przeciw państwu, które rozpocznie wojnę wbrew tym zasadom. Traktat z Locarno w 1925 przewidywał, że wszelkie spory między Niemcami a ich sąsiadami (odpowiednio Francją, Belgią, Polską lub Czechosłowacją) będą wstępnie poddane postępowaniu polubownemu, którego ewentualna bezowocność obligowała strony do postępowania wg wymienionych uprzednio zasad Ligi. Wyrzeczenie się wojny jako narzędzia polityki narodowej i potępienie uciekania się do niej w celu rozwiązywania sporów międzynarodowych zawiera podpisany w 1928 Pakt Brianda-Kellogga. Obecnie prawo do prowadzenia wojny jest zakazane przez Kartę Narodów Zjednoczonych z 1945 roku, która nie tylko zakazuje używania siły w stosunkach międzynarodowych, ale także grożenia jej użyciem. Karta Narodów Zjednoczonych dopuszcza użycie siły w dwu przypadkach: * w wyniku podjęcia rezolucji przez Radę Bezpieczeństwa ONZ o podjęciu akcji zbrojnej (art. 42 i następne). * przy korzystaniu z prawa do samoobrony (indywidualnej lub zbiorowej, tj. w sojuszu) w art. 51, jednak wymagane jest bezzwłoczne powiadomienie Rady Bezpieczeństwa Od pojęcia ius ad bellum odróżniamy termin ius in bello.
gold:hypernym
dbr:Set
prov:wasDerivedFrom
wikipedia-en:Jus_ad_bellum?oldid=1088958444&ns=0
dbo:wikiPageLength
11616
foaf:isPrimaryTopicOf
wikipedia-en:Jus_ad_bellum