This HTML5 document contains 156 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Namespace Prefixes

PrefixIRI
dbthttp://dbpedia.org/resource/Template:
dbpedia-nohttp://no.dbpedia.org/resource/
wikipedia-enhttp://en.wikipedia.org/wiki/
dbrhttp://dbpedia.org/resource/
n42https://archive.org/details/bookofcourtier00castuoft/page/n25/mode/
dchttp://purl.org/dc/elements/1.1/
dbpedia-arhttp://ar.dbpedia.org/resource/
n33http://viaf.org/viaf/
schemahttp://schema.org/
dbpedia-frhttp://fr.dbpedia.org/resource/
dctermshttp://purl.org/dc/terms/
dbpedia-cshttp://cs.dbpedia.org/resource/
rdfshttp://www.w3.org/2000/01/rdf-schema#
bibohttp://purl.org/ontology/bibo/
rdfhttp://www.w3.org/1999/02/22-rdf-syntax-ns#
n17http://d-nb.info/gnd/
dbphttp://dbpedia.org/property/
dbpedia-eohttp://eo.dbpedia.org/resource/
xsdhhttp://www.w3.org/2001/XMLSchema#
dbohttp://dbpedia.org/ontology/
dbpedia-pthttp://pt.dbpedia.org/resource/
dbpedia-huhttp://hu.dbpedia.org/resource/
dbchttp://dbpedia.org/resource/Category:
dbpedia-dehttp://de.dbpedia.org/resource/
yagohttp://dbpedia.org/class/yago/
dbpedia-ruhttp://ru.dbpedia.org/resource/
wikidatahttp://www.wikidata.org/entity/
dbpedia-nlhttp://nl.dbpedia.org/resource/
goldhttp://purl.org/linguistics/gold/
yago-reshttp://yago-knowledge.org/resource/
n32https://global.dbpedia.org/id/
dbpedia-ithttp://it.dbpedia.org/resource/
dbpedia-cahttp://ca.dbpedia.org/resource/
provhttp://www.w3.org/ns/prov#
foafhttp://xmlns.com/foaf/0.1/
n38http://www.luminarium.org/renascence-editions/courtier/
n31https://it.wikisource.org/wiki/
dbpedia-zhhttp://zh.dbpedia.org/resource/
dbpedia-kohttp://ko.dbpedia.org/resource/
n14https://archive.org/details/
dbpedia-eshttp://es.dbpedia.org/resource/
freebasehttp://rdf.freebase.com/ns/
owlhttp://www.w3.org/2002/07/owl#

Statements

Subject Item
dbr:The_Book_of_the_Courtier
rdf:type
dbo:Book yago:Wikicat16th-centuryBooks yago:Work104599396 yago:Object100002684 yago:Publication106589574 bibo:Book dbo:Work owl:Thing yago:WikicatNon-fictionBooks yago:WikicatItalianBooks wikidata:Q571 yago:Whole100003553 yago:Product104007894 wikidata:Q386724 schema:CreativeWork schema:Book wikidata:Q234460 yago:Creation103129123 yago:Wikicat1528Books yago:Book106410904 dbo:WrittenWork yago:PhysicalEntity100001930 yago:Artifact100021939
rdfs:label
Le Livre du courtisan El cortesà Il libro del cortegiano Dvořan (Castiglione) Il Libro del Cortegiano Придворный (Кастильоне) Il Cortegiano Il Cortegiano 廷臣论 O Cortesão 궁정론 رجل البلاط (كتاب) El cortesano The Book of the Courtier
rdfs:comment
O Cortesão ou O Livro do Cortesão, (em italiano, Il libro del cortigiano), é uma obra escrita por Baldassare Castiglione (1478-1529) e publicada em 1528. O livro é um manual didático de etiqueta e ética cortesã, organizado em forma de diálogos. Sua filosofia foi inspirada principalmente no humanismo renascentista e na obra de Platão e Cícero. Tem um fundo retórico e idealista, defendendo um modelo de vida calcado na moderação, no decoro, na simplicidade, na modéstia, nas boas maneiras, no conhecimento dos próprios limites, do lugar de cada um na hierarquia estabelecida e do comportamento adequado a cada situação, buscando a harmonia social, mas também se posicionava contra as posturas excessivamente afetadas, alegando que a pessoa deveria mostrar o que de fato é. Ele reconhecia a virtual i Baldassare Castigliones Il Libro del Cortegiano, dt. das Buch des Hofmanns, ist ein literarisches Werk des frühen 16. Jahrhunderts, in dem das Ideal des Hofmanns mittels fiktionaler Dialoge entwickelt wird. Es wurde europaweit zum allgemeinen Referenzwerk der höfischen Gesellschaft und gehört neben Ariosts Orlando Furioso und Machiavellis Il Principe zu den bedeutendsten Leistungen der italienischen Literatur der Renaissance. Das Werk entstand zwischen 1508 und 1516 und wurde 1528 gedruckt. Dvořan (italsky Il Cortegiano, plným názvem Il Libro del Cortegiano) je kniha italského renesančního autora Baldassara Castigliona, kterou napsal, když byl v diplomatických službách na urbinském dvoře v letech 1504–1518. V renesanci byl tento dvůr považován za nejdokonalejší. V roce 1507 se tu uskutečnily rozhovory autorových významných přátel, které zaznamenal ve čtyřech knihách. V první a druhé hledá společnost dokonalého dvořana, ve třetí dokonalou dvorní dámu, ve čtvrté dokonalého vládce. Podle Castigliona je dokonalost jen idea, o kterou ale stojí usilovat, protože kdo se jí přiblíží nejvíce, ten je nejdokonalejší. Sám autor se o to pokoušel. «Придворный» (итал. Il Cortegiano, Il Libro del Cortegiano) — литературное сочинение итальянского гуманиста Бальдассаре Кастильоне. Опубликовано в Венеции в 1528 году. رجل البلاط (بالإيطالية: Il Cortegiano)‏ هو كتاب كياسة كتبه بالداساري كاستيليوني على مدى سنوات عديدة، ابتداء من عام 1508 ونشرت في 1528 من قبل الصحافة الألدينية قبل وفاته بقليل. يتناول صفات رجل البلاط المثالي وفي فصله الأخير السيدة المثالية. 廷臣论(義大利語:Il Cortegiano [il korteˈdʒaːno])是巴尔达萨雷·卡斯蒂廖内所著的一本礼仪关系书籍,本书主要描述了一位理想的廷臣所应该拥有的品质,和作为值得与王子或政治领袖交好并为其提供建议的女性,所应该拥有的品德。本书主要通过哲学对话来描述论点。这本书在当时很快变得非常流行,并被认为是礼节类书籍或礼仪书籍的典范。书中涉及礼仪、自我展示和道德问题,特别是在王室或宫廷中。然而,廷臣论远不止于此,书中还有戏剧、开放式哲学讨论和各种随笔。它也被视为隐含的政治寓言。该书还为在意大利战争中消失的文艺复兴盛期的小宫廷,提供了一种令人怀念的怀旧回忆(主要向卡斯蒂廖内年轻时的朋友们致敬,尤其是对已婚的乌尔比诺公爵夫人伊丽莎白·冈萨加 (Elisabetta Gonzaga) 。卡斯蒂廖内曾向冈萨加写过一系列柏拉图十四行诗。廷臣论创作于1508年,历时20年,最终于1528年在作者去世前由威尼斯的阿尔代出版社出版。托马斯·霍比(Thomas Hoby) 所著的的英文译本于1561年出版。 궁정론(이탈리아어: Il Cortegiano 이탈리아어 발음: [il korteˈdʒaːno], The Book of the Courtier)은 유서깊은 매너 교본(courtesy book)이다. 발다사레 카스틸리오네가 1508년에 집필을 시작해 1528년에 베네치아의 알디네 출판에서 죽기 직전에 나왔다. 영어판은 1561년에 발간되었다. 이 책은 완벽한 신하, 더 나아가 완벽한 숙녀를 만들기 위한 목적으로 집필된 것이다. 궁정인은 사건, 대화, 철학, 수필 등 여러 가지 문어체로 쓰여진 르네상스식 대화의 전범이다. 르네상스 궁정문화의 최종 교과서로 간주되었으며 , 등에 의해 계속 인용되었다. 이탈리아 르네상스 문화의 가장 중요한 문헌 중 하나이다. Il libro del Cortegiano (vert. Het boek van de Hoveling) is een boek dat Baldassare Castiglione schreef in de periode 1513-1518. Het werd voor het eerst gepubliceerd in Venetië in 1528 en wordt gerekend tot de belangrijkste werken uit de Renaissance. Il Cortegiano o, più propriamente, Il libro del Cortegiano, è un trattato scritto da Baldassarre Castiglione tra il 1513 e il 1524, sottoposto a correzioni e pubblicato definitivamente nel 1528, poco prima della sua morte. Baldassare trasse l'ispirazione per il Cortigiano dalla sua esperienza come cortigiano della duchessa vergine Elisabetta Gonzaga alla corte di Urbino. Il libro si presenta come un dialogo in quattro libri e descrive usi e costumi ideali del perfetto cortigiano. Il terzo trattato parla delle regole per diventare una signora perfetta, mentre i rimanenti si occupano di come si diventa un vero cortigiano. Castiglione dedicò inizialmente Il Cortegiano ad Alfonso Ariosto ma, poco prima della stampa, aggiunse una dedica a Miguel da Silva. El cortesano (en italiano, Il Cortegiano) fue escrito por el humanista italiano Baldassare Castiglione. Publicada por la Imprenta Aldina en Venecia en 1528, fue traducido al castellano en 1534 por Juan Boscán.​ Junto con La civil conversazione (1574) de y (1558), de Giovanni Della Casa, es considerada una de las obras más significativas del Renacimiento italiano. ¿Qué define a un cortesano perfecto? - Su origen noble; - importancia de las letras, el cortesano tiene las dos facetas: armas y letras; - es una persona que sabe conversar con ingenio y figura; Juan Boscan (1487-1542) The Book of the Courtier (Italian: Il Cortegiano [il korteˈdʒaːno]) by Baldassare Castiglione is a lengthy philosophical dialogue on the topic of what constitutes an ideal courtier or (in the third chapter) court lady, worthy to befriend and advise a Prince or political leader. Inspired by the Spanish court during his time as Ambassador of the Holy See (1524–1529), Castiglione set the narrative of the book in his years as a courtier in his native Duchy of Urbino. The book quickly became enormously popular and was assimilated by its readers into the genre of prescriptive courtesy books or books of manners, dealing with issues of etiquette, self-presentation, and morals, particularly at princely, or royal courts, books such as Giovanni Della Casa's Galateo (1558) and Stefano Guazzo's The ci Il Cortegiano estas traktaĵo verkita de Baldassarre Castiglione inter 1513 kaj 1524, poste korektita kaj publikigita definitive en 1528, tuj antaŭ lia morto. Baldassare inspiriĝis por Il Cortigiano el sia sperto kiel kortegano de la dukino Elisabetta Gonzaga en la kortego de Urbino. La libro prezentiĝas kiel dialogo en kvar libroj, el kiuj la tria parolas de la regularo por iĝi perfekta senjorino, dum la resto okupiĝas el iĝado en taŭga kortegano. La verko resume, laŭ formo de dialogo, estas dividata en kvar libroj kaj priskribas la uzojn kaj kutimojn idealajn por esti perfekta kortegano. El cortesà és un llibre escrit per Baldassare Castiglione i publicat en 1528. En ell s'ofereixen normes per esdevenir un bon membre de la cort, incloent-hi els costums del protocol i els principis no explícits de funcionament del poder. S'usa la forma del , molt emprada per l'humanisme, i s'hi barregen excursos en forma de breus relats. L'obra va ser àmpliament difosa durant el Renaixement i va provocar la publicació d'altres similars. Barreja la prosa amb l'italià de Llombardia amb fragments en llatí, allunyat-se de manera declarada del model toscà de Giovanni Boccaccio. També s'allunya del diàleg platònic amb la inclusió de passatges lleugers i temes frívols. Le Livre du Courtisan (Il libro del cortegiano) est un livre de Baldassare Castiglione publié en italien en 1528.
foaf:name
Il Cortegiano
dbp:name
Il Cortegiano
dc:publisher
Aldine Press
dcterms:subject
dbc:Royal_and_noble_courts dbc:Etiquette dbc:Renaissance_literature dbc:Duchy_of_Urbino dbc:Italian_literature dbc:1528_books
dbo:wikiPageID
31447
dbo:wikiPageRevisionID
1123695831
dbo:wikiPageWikiLink
dbr:Thomas_Hoby dbr:Fine_art dbr:Allegory dbr:Boccaccio dbr:Sprezzatura dbr:Spanish_nobility dbr:Duchy_of_Urbino dbc:Etiquette dbc:Renaissance_literature dbr:Elisabetta_Gonzaga dbr:Cicero dbr:Aldine_Press dbr:Apostolic_Nunciature_to_Spain dbr:Court_(royal) dbr:Stefano_Guazzo dbr:Venice dbr:Giovanni_Della_Casa dbc:Duchy_of_Urbino dbr:Italian_Wars dbr:Mantua dbr:Quintilian dbr:University_of_Oregon dbr:High_Renaissance dbr:Etiquette dbr:Baldassare_Castiglione dbr:Sonnet_sequence dbc:Italian_literature dbc:1528_books dbr:Classics dbr:Courtesy_book dbr:Platonic_love dbr:Courtier dbr:Dialogue dbc:Royal_and_noble_courts
dbo:wikiPageExternalLink
n14:bookcourtier00castgoog%7C n14:bookcourtierfro01castgoog%7C n31:Il_libro_del_Cortegiano n38:courtier.html n42:2up
owl:sameAs
dbpedia-zh:廷臣论 dbpedia-de:Il_Libro_del_Cortegiano wikidata:Q1517519 dbpedia-it:Il_Cortegiano n17:4135443-6 dbpedia-eo:Il_Cortegiano dbpedia-ru:Придворный_(Кастильоне) dbpedia-pt:O_Cortesão dbpedia-no:Il_libro_del_cortegiano dbpedia-ar:رجل_البلاط_(كتاب) dbpedia-fr:Le_Livre_du_courtisan dbpedia-hu:Az_udvari_ember freebase:m.07qyj yago-res:The_Book_of_the_Courtier n32:WeRB n33:3506159477779927990006 dbpedia-ko:궁정론 dbpedia-es:El_cortesano n33:316309378 dbpedia-ca:El_cortesà dbpedia-nl:Il_libro_del_cortegiano dbpedia-cs:Dvořan_(Castiglione) n33:305991717
dbp:wikiPageUsesTemplate
dbt:Authority_control dbt:ISBN dbt:IPA-it dbt:Reflist dbt:Sfn dbt:Cite_book dbt:Infobox_book dbt:Undue_weight_section
dbp:language
Italian
dbp:pubDate
1528
dbp:publisher
dbr:Aldine_Press
dbp:subject
dbr:Etiquette
dbo:abstract
رجل البلاط (بالإيطالية: Il Cortegiano)‏ هو كتاب كياسة كتبه بالداساري كاستيليوني على مدى سنوات عديدة، ابتداء من عام 1508 ونشرت في 1528 من قبل الصحافة الألدينية قبل وفاته بقليل. يتناول صفات رجل البلاط المثالي وفي فصله الأخير السيدة المثالية. Il libro del Cortegiano (vert. Het boek van de Hoveling) is een boek dat Baldassare Castiglione schreef in de periode 1513-1518. Het werd voor het eerst gepubliceerd in Venetië in 1528 en wordt gerekend tot de belangrijkste werken uit de Renaissance. Het boek is een praktische handleiding in dialoogvorm voor de perfecte hoveling. Bijna alle aspecten komen aan bod: opleiding, vaardigheden, kleding, houding en gedrag. Een edele behoorde trots, moedig, vrijgevig en hoffelijk te zijn, vooral in het gezelschap van dames. Het volstond niet langer alleen een geoefend soldaat en jager te zijn. Men moest ook een goed musicus, elegant danser en begenadigd spreker van verschillende talen zijn. De hoveling moest smaak hebben, over wellevende manieren beschikken en loyaal zijn tegenover zijn meerderen. Een edelman moest de strijd met iemand van een lagere stand vermijden als de kans bestond dat hij die zou verliezen. Controle over het lichaam werd verkregen door een hele reeks oefeningen in bewegen, correct staan en leren hoe je bijvoorbeeld een waaier of een zwaard moest hanteren. Moeiteloze gratie (sprezzatura) en temperament zorgen ervoor dat zij hem tot een aangenaam (grato) gezelschap maken voor degene die hem ontmoet.Zij zijn kenmerkend voor het gedrag en voor alle daden van de hoveling. Baldassare Castigliones Il Libro del Cortegiano, dt. das Buch des Hofmanns, ist ein literarisches Werk des frühen 16. Jahrhunderts, in dem das Ideal des Hofmanns mittels fiktionaler Dialoge entwickelt wird. Es wurde europaweit zum allgemeinen Referenzwerk der höfischen Gesellschaft und gehört neben Ariosts Orlando Furioso und Machiavellis Il Principe zu den bedeutendsten Leistungen der italienischen Literatur der Renaissance. Das Werk entstand zwischen 1508 und 1516 und wurde 1528 gedruckt. 궁정론(이탈리아어: Il Cortegiano 이탈리아어 발음: [il korteˈdʒaːno], The Book of the Courtier)은 유서깊은 매너 교본(courtesy book)이다. 발다사레 카스틸리오네가 1508년에 집필을 시작해 1528년에 베네치아의 알디네 출판에서 죽기 직전에 나왔다. 영어판은 1561년에 발간되었다. 이 책은 완벽한 신하, 더 나아가 완벽한 숙녀를 만들기 위한 목적으로 집필된 것이다. 궁정인은 사건, 대화, 철학, 수필 등 여러 가지 문어체로 쓰여진 르네상스식 대화의 전범이다. 르네상스 궁정문화의 최종 교과서로 간주되었으며 , 등에 의해 계속 인용되었다. 이탈리아 르네상스 문화의 가장 중요한 문헌 중 하나이다. O Cortesão ou O Livro do Cortesão, (em italiano, Il libro del cortigiano), é uma obra escrita por Baldassare Castiglione (1478-1529) e publicada em 1528. O livro é um manual didático de etiqueta e ética cortesã, organizado em forma de diálogos. Sua filosofia foi inspirada principalmente no humanismo renascentista e na obra de Platão e Cícero. Tem um fundo retórico e idealista, defendendo um modelo de vida calcado na moderação, no decoro, na simplicidade, na modéstia, nas boas maneiras, no conhecimento dos próprios limites, do lugar de cada um na hierarquia estabelecida e do comportamento adequado a cada situação, buscando a harmonia social, mas também se posicionava contra as posturas excessivamente afetadas, alegando que a pessoa deveria mostrar o que de fato é. Ele reconhecia a virtual inexistência do "cortesão perfeito", mas recomendava uma busca incessante pelo aperfeiçoamento individual em direção ao modelo idealista que propunha. Alertava contra o saudosismo distorcido daqueles que em sua velhice alegavam que as cortes do passado foram melhores e mais dignas do que as do seu presente, reconhecia que o mundo real sempre foi impregnado de corrupção, violência e outros problemas, e estava ciente das dificuldades encontradas pelos cortesãos nos ambientes palacianos, onde as intrigas nos bastidores e a luta pelo poder eram permanentes. Entendia que para um cortesão amante da paz era essencial estar atento às flutuações de humores e interesses dos príncipes, mas também dos outros cortesãos. Aceitava, por isso, o que chamava de "dissimulação honesta", quando se encontra uma situação adversa que é impossível de evitar. Na interpretação de Edmir Míssio, "A dissimulação honesta é recurso previsto para variadas situações, remetendo, no entanto, geralmente, a uma mesma condição: a de enfrentamento de uma dificuldade por meio do ardil, seja por recuo, desvio, silêncio, ocultação, ou ainda pela imaginação. Recorre­-se à dissimulação honesta por benevolência, respeito, medo, vantagem e/ou beleza. [...] E se a dissimulação, de modo geral, serve tanto para o ataque quanto para a defesa, quando honesta não prevê a ofensa, o dano, é voltada antes à adaptação ao mundo mas, como se viu, pode prover mudanças. O contexto da autodefesa em presença do poder de um soberano é apenas um dos casos de uso do recurso. O seu uso também ocorre entre os pares por meio das boas maneiras". Castiglione era um conde, mas não considerava imprescindível um nascimento nobre para o bom cortesão, pois acreditava que sendo o homem um filho de Deus, dotado de engenho, graça e razão, podia elevar-se por seus próprios meios. Para ele o "cortesão perfeito" deveria ser semelhante a um educador, que ensina através do exemplo pessoal e não apenas da retórica, e por isso enfatizava a importância de um preparo esmerado tanto nas artes da espada como nas do intelecto, como a filosofia, a política, a literatura, as artes visuais e a música. Tendo essa formação e levando uma vida exemplar, poderia almejar ser um conselheiro de príncipes e colaborar na transformação da sociedade para melhor. Neste ponto distingue o cortesão do adulador, aquele que busca apenas sua promoção pessoal sem considerar se o príncipe toma um bom ou mau caminho em suas decisões. O livro teve uma recepção extremamente favorável. Somente no século XVI foi traduzido para cinco outras línguas, circulando amplamente, e é ainda hoje um dos textos renascentistas mais conhecidos, tendo gerado considerável bibliografia crítica. El cortesà és un llibre escrit per Baldassare Castiglione i publicat en 1528. En ell s'ofereixen normes per esdevenir un bon membre de la cort, incloent-hi els costums del protocol i els principis no explícits de funcionament del poder. S'usa la forma del , molt emprada per l'humanisme, i s'hi barregen excursos en forma de breus relats. L'obra va ser àmpliament difosa durant el Renaixement i va provocar la publicació d'altres similars. Barreja la prosa amb l'italià de Llombardia amb fragments en llatí, allunyat-se de manera declarada del model toscà de Giovanni Boccaccio. També s'allunya del diàleg platònic amb la inclusió de passatges lleugers i temes frívols. El bon cortesà ha de combinar ànsies de saber, una bona educació i fortalesa i s'ha de saber adaptar als nous temps sense menystenir la tradició. També és important l'aspecte físic, especialment la cura en la indumentària, ja que la primera impressió sovint condiciona la futura relació entre dues persones. La vestimenta, però, no ha d'estar massa recarregada, ha de partir del principi de la sprezzatura, igual que la conversa: Molta atenció però amb aparença de naturalitat o descuit. Le Livre du Courtisan (Il libro del cortegiano) est un livre de Baldassare Castiglione publié en italien en 1528. El cortesano (en italiano, Il Cortegiano) fue escrito por el humanista italiano Baldassare Castiglione. Publicada por la Imprenta Aldina en Venecia en 1528, fue traducido al castellano en 1534 por Juan Boscán.​ Junto con La civil conversazione (1574) de y (1558), de Giovanni Della Casa, es considerada una de las obras más significativas del Renacimiento italiano. Esta obra es fundamental, porque marca el inicio de la prosa artística en castellano. Antes de hablar del traductor, hablamos del autor porque es muy importante:Autor italiano que nació en 1478 en Mantua, Italia y muere en Toledo 1529. Trabajó como embajador en la corte de Urbino y se le envió a Madrid como embajador del Papa en 1524. En 1527 se saquea la ciudad de Roma por Carlos V. Esto marca su vida. ¿Qué es el cortesano? Es la obra maestra de una obra de toda una vida, un trabajo de casi veinte años que su autor rehizo varias veces para adecuarla a los cambios literarios, políticos y sociales. La obra se imprimió en Venecia en la primavera de 1528, estando su autor en España, y pronto gozó de una enorme resonancia en el resto de Europa, porque el libro fue considerado enseguida como el manual del nuevo modelo cortesano. ​ El Cortesano emplea el género del diálogo, un género muy importante durante el Renacimiento italiano. El diálogo implica más de un interlocutor, exalta la conversación y se expresan puntos de vista diferentes. En la obra el cortesano es el hombre de corte y la obra buscar dibujar la figura del cortesano perfecto, se desarrolla en la corte de Urbino. Y son cuatro personas las que intentan dibujar la figura de cortesano perfecto. ¿Qué define a un cortesano perfecto? - Su origen noble; - importancia de las letras, el cortesano tiene las dos facetas: armas y letras; - su refinamiento desde el punto de vista de su formación: sabe de música, arte, sabe componer versos, etc.; - es una persona que sabe conversar con ingenio y figura; - una formación perfecta y también un comportamiento perfecto en el ámbito social (saber comportarse en la corte); - lo que define su comportamiento es la “sprezzatura”. Es saber hacer todo con soltura pero que no se vea todo el esfuerzo que le ha costado llegar a eso. Tiene que parecer que todo le viene de manera natural. Se compara con llevar maquillaje pero que no se note; - el cortesano es un ideal pero también refleja los problemas de la época; - en cuanto a la lengua también es interesante en la obra: la obra se escribe originalmente en italiano se crea un debate sobre la lengua hay quien defiende los arcaísmos, los préstamos, etc. y otros que defienden la lengua que se usa; - se considera que la amistad proviene de la inclinación de las estrellas, es decir, que nace por afinidad; - la idea de la virtud. Aunque se dice que la virtud no es suficiente si la opinión ajena no es positiva. Uno tiene que ser bueno y también aparentarlo. Tiene que causar buena impresión. El tercer libro se dirige a la dama de palacio (las mujeres). Se le otorga igualdad en cuanto al hombre en cuanto a la importancia de su refinamiento desde el punto de vista de su formación: sabe de música, arte, sabe componer versos… Y también tiene que ser recatada por su función en el linaje y la maternidad no puede ponerse en juicio, debe contenerse (no puede haber dudas de que es legítima). Aparte de la función de reproducirse también es importante su formación. El último libro trata sobre el príncipe y habla de la fortuna. El fin de la obra es inclinar y traer a su príncipe (gobernador) al bien y apartarle del mal. Este es el objetivo del cortesano. Se mencionan otros objetivos como: la ignorancia y presunción de los príncipes, los males del gobernar, el uso de la fuerza y la soberbia. Se dice que el príncipe debería representar el difícil camino de la virtud. Juan Boscan (1487-1542) En 1534,El cortesano fue traducido al castellano por Juan Boscán a instancias de su amigo Garcilaso de la Vega. Es posible que Boscán y Garcilaso se encontrasen con Castiglione en España, quizás entre el séquito que acompañó a Carlos V en Granada tras su boda en 1526. Esta circunstancia providencial dio lugar a la revolución italianizante de la poesía lírica española en el Renacimiento. En un paseo por los jardines del Generalife, el embajador veneciano Andrea Navagero instará al poeta Boscán a que pruebe a adoptar "en lengua castellana otras clases de trovas usadas por los buenos autores de Italia". A la empresa se unirá pronto Garcilaso quien consolidará definitivamente la innovación e instigará a su amigo a la traducción del Libro del Cortegiano.​ El traductor es Juan Boscan es un poeta español hijo de una familia acomodada de Barcelona, entró en la corte de los Reyes Católicos y luchó en el ejército de Fernando el católico. Luego dejó las armas y viajó por Italia, fue preceptor del Duque de Alba y luego en la corte de Carlos V se hizo amigo de Garcilaso de la Vega. La obra del cortesano la tradujo empujado por el embajador Veneciano. Uno de los elementos que caracteriza a los hombres de la época es el viaje y el conocer otras cortes. Cuando muere Garcilaso en 1536, Boscan empieza a recoger su obra, pero no la acaba entera ya que muere antes. Después la viuda de Boscan recoge las obras de él y Garcilaso.La obra de “El cortesano” tuvo mucho éxito, lectores como Carlos V, Fernando de Rojas, Diego Hurtado de Mendoza entre otros. Se hicieron 17 ediciones en la época, eran muchas para la época. Queda en duda en qué medida fue una traducción de Boscan o también era de Garcilaso. El estilo de la traducción responde al estilo original. Estilo natural y marca el comienzo de la prosa artística en castellano. Se analizó la técnica y el procedimiento en la traducción y las dedicatorias a Doña Jerónima (familiar de Boscano).Se ha hablado también de la libertad con la que hace la traducción. Y también sobre la elegancia y naturalidad del estilo. Se señala el rechazo de los latinismos por parte de Boscan, en la búsqueda de un castellano más natural, el sentido de la responsabilidad del traductor, etc. También estudios sobre los términos utilizados en la traducción como “romanzar”También se han marcado aspectos que no se han definido con Boscan, como por ejemplo, la opinión que tiene él sobre las traducciones de la época. Se menciona la relación de Boscan con la tradición alfonsin, es decir, con la escuela de Toledo y Alfonso el Sabio. Pasamos a analizar las dedicatorias (pág. 138)Dedicatoria a San Jerónima, era pariente de Boscan. Fue ella quien le convenció de traducir “el cortesano”. Aquí el autor habla de cómo empieza a traducir la obra. Hace referencia a Garcilaso, le pasan el libro y le gusta mucho. Alaba la calidad de escritura del autor, como los recursos que utiliza el autor. Su traducción tiene la finalidad de que el lector lo aproveche. Dice que le daba pena que los hombres de nuestra nación no aprovechasen este libro tan bueno y por ello lo traduce para que lo puedan leer. Otras razones le empujaban a no hacerlo: la opinión que tiene sobre la traducción. Le parece de gente de poca formación el estar arromanzando libros. Incluso si se hace bien, es una actividad que no se aprecia. Mucho más cuando las traducciones están mal hechas. Cuenta una anécdota de un libro en el que se busca a Valerio Romano, un historiador pero de lo mal que esta traducido no encuentra el nombre en ningún lado.Aunque traducir este libro no es arromanzar (el usa esta palabra con desprecio), si no pasar de una lengua de prestigio a una quizá tan buena. Dice que el castellano está cobrando valor. Por otro lado, explica porque el criticando la traducción acaba traduciendo. Es porque le gusta mucho el libro. Y porque doña jerónima le anima. Utiliza la palabra “estragar”. El estropear la obra traduciéndola. Dice que el no a estragado la obra porque estaba destinado a traducirlo. Tiene miedo de que la traducción no suene bien, también culturalmente hablando. Se disculpa por los errores que pueda tener, pero el libro es tan bueno que se compensará. El objetivo del libro: Enseñar la figura del cortesano perfecto. Intentar plasmar correctamente el original Dar como ofrenda a Jerónima Ensalzar a Jerónima que representa la perfecta dama Profundizar en materias científicas y filosóficas y mezclarlas con las de gala y difundirlas Ennoblecimiento del castellano sin latinismos, una lengua que sea natural. 廷臣论(義大利語:Il Cortegiano [il korteˈdʒaːno])是巴尔达萨雷·卡斯蒂廖内所著的一本礼仪关系书籍,本书主要描述了一位理想的廷臣所应该拥有的品质,和作为值得与王子或政治领袖交好并为其提供建议的女性,所应该拥有的品德。本书主要通过哲学对话来描述论点。这本书在当时很快变得非常流行,并被认为是礼节类书籍或礼仪书籍的典范。书中涉及礼仪、自我展示和道德问题,特别是在王室或宫廷中。然而,廷臣论远不止于此,书中还有戏剧、开放式哲学讨论和各种随笔。它也被视为隐含的政治寓言。该书还为在意大利战争中消失的文艺复兴盛期的小宫廷,提供了一种令人怀念的怀旧回忆(主要向卡斯蒂廖内年轻时的朋友们致敬,尤其是对已婚的乌尔比诺公爵夫人伊丽莎白·冈萨加 (Elisabetta Gonzaga) 。卡斯蒂廖内曾向冈萨加写过一系列柏拉图十四行诗。廷臣论创作于1508年,历时20年,最终于1528年在作者去世前由威尼斯的阿尔代出版社出版。托马斯·霍比(Thomas Hoby) 所著的的英文译本于1561年出版。 Il Cortegiano estas traktaĵo verkita de Baldassarre Castiglione inter 1513 kaj 1524, poste korektita kaj publikigita definitive en 1528, tuj antaŭ lia morto. Baldassare inspiriĝis por Il Cortigiano el sia sperto kiel kortegano de la dukino Elisabetta Gonzaga en la kortego de Urbino. La libro prezentiĝas kiel dialogo en kvar libroj, el kiuj la tria parolas de la regularo por iĝi perfekta senjorino, dum la resto okupiĝas el iĝado en taŭga kortegano. La verko resume, laŭ formo de dialogo, estas dividata en kvar libroj kaj priskribas la uzojn kaj kutimojn idealajn por esti perfekta kortegano. La libro estis tuja sukceso kaj estis unu de la libroj plej venditaj en la 16a jarcento. Dum sia vizito al Italio Francisko la 1-a (Francio) legis ĝin ka tiom impresiĝis ke li faris ĝin tradukota en la franca. Li mendis diversajn kopiojn, kiujn li distribuis al siaj korteganoj. Li pensis, ke la libro priskribas sian idealan modelon de reĝa kortego, kaj li aplikis lin por la regado de sia propra kortego. Ankaŭ aliaj monarkoj influiĝis el tiu verko kaj el aliaj imitaĵoj. Nuntempe Il Cortegiano restas portreto de la vivo de kortego renesanca. Pro tio ĝi estas konsiderata unu de la ĉefaj verkoj de la tuta Renesanco. Dvořan (italsky Il Cortegiano, plným názvem Il Libro del Cortegiano) je kniha italského renesančního autora Baldassara Castigliona, kterou napsal, když byl v diplomatických službách na urbinském dvoře v letech 1504–1518. V renesanci byl tento dvůr považován za nejdokonalejší. V roce 1507 se tu uskutečnily rozhovory autorových významných přátel, které zaznamenal ve čtyřech knihách. V první a druhé hledá společnost dokonalého dvořana, ve třetí dokonalou dvorní dámu, ve čtvrté dokonalého vládce. Podle Castigliona je dokonalost jen idea, o kterou ale stojí usilovat, protože kdo se jí přiblíží nejvíce, ten je nejdokonalejší. Sám autor se o to pokoušel. Třetí kniha je výjimečná v názorech na ženu. Do té doby byly názory na ženu nesmyslné a bezcitné. To dokazuje postava knihy, literát Gaspare Pallavicino. který tvrdí, co učenci o ženě psali: že její narození je chybou a omylem přírody,nebo že je bytostí vzešlou z rozmaru přírody a náhody. Finská spisovatelka Kaari Utrio ve své knize "Dcery Eviny" uvádí příklady takových nepochopení i od obdivovaných slavných duchů doby. Ve třetí knize o dvořanovi Giuliano de Medici dostává za úkol vytvořit k dokonalému dvořanovi dokonalou dvorní dámu. Ženy jen chválí, vyzdvihuje jejich stálost a počestnost a přesvědčuje druhé, že se žena ve všem muži vyrovná. Uvádí i mnohé příklady statečnosti žen od starověku. A jako dvořan se vyzná i v písemnictví, hudbě, malířství a sochařství. Zná jména takových žen, ale nechce je jmenovat, když je každý zná. Jaká byla jména těchto žen? Sám Giuliano Medici měl babičku Lukrécii Tornabuoni, básnířku a dramatičku. Castiglione znal Vittorii Colonnu, básnířku, které půjčil svůj rukopis. V mládí, když studoval v Miláně, mohl poznat na dvoře Lodovica Sforza Cecili Gallerani, která psala i básně. V Římě potom , filozofku a básnířku. V klášteře ve Ferraře malovala miniatury a v samotné Bologni Properzia de Rossi vytvořila v mramoru čtyři reliéfy pro kostel San Petronio. Castiglione zemřel v roce 1529. Po jeho smrti se narodily ženy ještě významnější a popřely názor řeckých a římských filosofů, že žena nemá rozum na stejné úrovni jako muž. Překlady knihy "Dvořan" byly pořízeny nejdříve ve Španělsku, Francii a Anglii. Na šlechtických dvorech těchto zemí se staly normou dokonalého chování pro šlechtické dvory a inspirací pro spisovatele. Giuliano de' Medici (1479–1516) «Придворный» (итал. Il Cortegiano, Il Libro del Cortegiano) — литературное сочинение итальянского гуманиста Бальдассаре Кастильоне. Опубликовано в Венеции в 1528 году. The Book of the Courtier (Italian: Il Cortegiano [il korteˈdʒaːno]) by Baldassare Castiglione is a lengthy philosophical dialogue on the topic of what constitutes an ideal courtier or (in the third chapter) court lady, worthy to befriend and advise a Prince or political leader. Inspired by the Spanish court during his time as Ambassador of the Holy See (1524–1529), Castiglione set the narrative of the book in his years as a courtier in his native Duchy of Urbino. The book quickly became enormously popular and was assimilated by its readers into the genre of prescriptive courtesy books or books of manners, dealing with issues of etiquette, self-presentation, and morals, particularly at princely, or royal courts, books such as Giovanni Della Casa's Galateo (1558) and Stefano Guazzo's The civil conversation (1574). The Book of the Courtier was much more than that, however, having the character of a drama, an open-ended philosophical discussion, and an essay. It has also been seen as a veiled political allegory. It offers a poignantly nostalgic evocation of an idealized milieu — that of the small courts of the High Renaissance which were vanishing in the Italian Wars — with a reverent tribute to the friends of Castiglione's youth, in particular the chastely married Duchess Elisabetta Gonzaga of Urbino, to whom Castiglione had addressed a sequence of Platonic sonnets and who died in 1526. The work was composed over the course of twenty years, beginning in 1508, and ultimately published in 1528 by the Aldine Press in Venice just before the author's death. An influential English translation by Thomas Hoby was published in 1561. Il Cortegiano o, più propriamente, Il libro del Cortegiano, è un trattato scritto da Baldassarre Castiglione tra il 1513 e il 1524, sottoposto a correzioni e pubblicato definitivamente nel 1528, poco prima della sua morte. Baldassare trasse l'ispirazione per il Cortigiano dalla sua esperienza come cortigiano della duchessa vergine Elisabetta Gonzaga alla corte di Urbino. Il libro si presenta come un dialogo in quattro libri e descrive usi e costumi ideali del perfetto cortigiano. Il terzo trattato parla delle regole per diventare una signora perfetta, mentre i rimanenti si occupano di come si diventa un vero cortigiano. Castiglione dedicò inizialmente Il Cortegiano ad Alfonso Ariosto ma, poco prima della stampa, aggiunse una dedica a Miguel da Silva.
gold:hypernym
dbr:Book
prov:wasDerivedFrom
wikipedia-en:The_Book_of_the_Courtier?oldid=1123695831&ns=0
dbo:wikiPageLength
15019
dbo:nonFictionSubject
dbr:Etiquette
dbo:publisher
dbr:Aldine_Press
foaf:isPrimaryTopicOf
wikipedia-en:The_Book_of_the_Courtier