| rdfs:comment
| - Οι Ιουλιανιστές ή αφθαρτοδοκητές ήταν αίρεση του Χριστιανισμού. Πίστευαν ότι η σάρκα του Ιησού Χριστού ήταν άφθαρτη. Οι απαρχές του κινήματος αυτού ανάγονται στην έκδοση από τον Αυτοκράτορα Ζήνωνα του διατάγματος που είναι γνωστό ως «Ενωτικόν». Το «Ενωτικόν», αντί να ενώσει, προκάλεσε το σχίσμα με τις ανατολικές μονοφυσιτικές Εκκλησίες, που κράτησε 35 χρόνια και έπαυσε όταν ο Ιουστίνος Α΄ έδιωξε τους μονοφυσίτες επισκόπους ως αιρετικούς. Αρκετοί από αυτούς κατέφυγαν τότε στην Αίγυπτο, αλλά εκεί διχάσθηκαν: Στους Σευηριανούς ή φθαρτολάτρες (που πίστευαν ότι η σάρκα του Χριστού ήταν φθαρτή) και στους Ιουλιανιστές ή αφθαρτοδοκητές. (el)
- Os Aftartodócetas (em latim: Aphthartodocetae, do em grego: ἄφθαρτος; romaniz.: aphthartos - "incorruptível" + δοκεῖν: "dokein" - "parecer") eram membros de um grupo ortodoxo oriental do século VI. Seu líder, Juliano, bispo de Halicarnasso, ensinava que o corpo de Cristo sempre foi incorruptível, o que também o colocava em conflito com outro ortodoxo oriental, Severo de Antioquia, que insistia que o corpo de Cristo se tornou incorruptível apenas apos a ressurreição. (pt)
- The Aphthartodocetae (Greek Ἀφθαρτοδοκῆται, from ἄφθαρτος, aphthartos, "incorruptible" and δοκεῖν, dokein, "to seem"), also called Julianists or Phantasiasts by their opponents, were members of a 6th-century Non-Chalcedonian sect. Their leader, Julian of Halicarnassus, taught that Christ's body was always incorruptible and only appeared to corrupt and exhibit blameless passions. This was in disagreement with another Non-Chalcedonian leader, Severus of Antioch, who insisted that Christ's body was passible, truly manifested blameless passions, was corruptible, and only became incorruptible following the resurrection. (en)
- Als Aphthartodoketismus (von griech. aphtharton „unverweslich, unvergänglich“) bezeichnet man eine Spielart des Monophysitismus, die die Unvergänglichkeit des Leibes Jesu lehrte. Die Anhänger dieser christlichen Glaubensrichtung nannte man nach ihrem Begründer auch Julianisten oder Gaianiten. (de)
- El aftartodocetismo o aftardocetismo (griego aftartós, “incorruptible” y dokein, “parecer, creer, opinar”) es una doctrina monofisita según la cual el cuerpo de Cristo era incorruptible e impasible desde la encarnación, aunque él aceptara, voluntariamente, sufrir durante su pasión. Surgió a comienzos del siglo VI a partir de las enseñanzas del obispo , quien rechazando el diofisismo decía que el cuerpo de Cristo no debía estar sujeto a la corrupción (phthorá), los sufrimientos y enfermedades de la naturaleza humana hasta la resurrección. A sus seguidores se les dio el nombre de julianistas, incorruptibles o incorruptícolas. (es)
- L’aphthartodocétisme est une doctrine apparue au début du VIe siècle enseignant l’incorruptibilité (sens de aphthartos en grec) du corps du Christ avant sa résurrection. Cette doctrine christologique a connu son heure de gloire sous Justinien, qui, d'après le De sectis attribué à Léonce de Byzance, aurait fini par y adhérer. Elle consiste à dire que le corps du Christ étant inséparable de sa divinité (selon un point de vue propre à Cyrille d'Alexandrie et au monophysisme), il n'a pas pu lui-même, de par sa nature propre, s'altérer dans la mort ni même souffrir, Dieu n'étant pas sujet à la corruption de la matière. (fr)
- L'aftartodocetismo (in greco antico: Ἀφθαρτοδοκῆται, comp. di ἄϕϑαρτος «incorruttibile» e δοκέω «sembro») fu una corrente di pensiero cristologica elaborata dal vescovo Giuliano di Alicarnasso, agli inizi del VI secolo; teoria sorta in opposizione al docetismo. Giuliano sosteneva l'incorruttibilità della natura umana del Cristo sin dalla sua nascita. Secondo questa teoria Gesù non aveva una natura allo stesso tempo completamente divina e completamente umana. Questa natura incorruttibile gli impediva di essere soggetto al dolore, ai desideri e ai bisogni di noi uomini come fame, sete, stanchezza ecc. Egli si sarebbe sottoposto a questi limiti umani, volontariamente, per amore nostro, e non semplicemente perché la sua natura glielo imponeva. Morto Giuliano attorno al 527 fu con Giustiniano I (it)
- Aftartodoketyzm (gr. ἄφθαρτος “niezniszczalny” i δοκεῖν “mniemanie, przypuszczenie, pozór”) – powstała w VI wieku herezja monofizycka, założona przez Juliana z Halikarnasu. Głosiła ona, że od momentu wcielenia natura ludzka Jezusa została wchłonięta przez naturę boską, co spowodowało, że ciało Chrystusa było niezniszczalne i nieśmiertelne, Jezus jednak przyjął dobrowolnie cierpienia dla naszego dobra. Zdaniem aftartodoketów Jezus jadł i spał tylko na pokaz, a cierpienie udawał. (pl)
- Афтартодокети́зм (др.-греч. ἀφθαρτοδοκήται — «нетленномнители» от др.-греч. ἄ-φθαρτος — «неуничтожаемый, нетленный» + δόκησις — «казаться»; юлиани́зм) — нехалкидонское миафизитское течение, существовавшее в Византийской империи в VI—VII веках, Армении и Эфиопии. Их лидеры, епископ Юлиан Галикарнасский и Гайан Александрийский полагали, что тело Христово было всегда нетленно («нетление» понимается здесь как невозможность разрушения, распадения на стихии). Эта точка зрения была противоположна мнению другого миафизитского лидера, Севира Антиохийского, полагавшего, что тело Христово стало нетленно только после воскресения. Афтартодокетов, как и докетов, называли также фантазиастами. (ru)
- Aftartodoketism (av grekiska αφθαρτος, ’oförgänglig’, och δοκειν, ’synas’) kallas en kristologisk ståndpunkt som uppkom cirka år 500, enligt vilken Kristus i sin mänsklighet inte kan vara av samma natur som vi utan har förvandlat sin mänskliga natur till att vara i överensstämmelse med den gudomliga. Den romerske kejsaren Justinianus I försökte under sin regeringstid att upphöja en variant av aftartodoketismen till ortodoxi, och avsatte bland annat Konstantinopels patriark av den orsaken. Planerna gick emellertid om intet, då kejsaren avled innan hans beslut hann träda i kraft. (sv)
|
| has abstract
| - Οι Ιουλιανιστές ή αφθαρτοδοκητές ήταν αίρεση του Χριστιανισμού. Πίστευαν ότι η σάρκα του Ιησού Χριστού ήταν άφθαρτη. Οι απαρχές του κινήματος αυτού ανάγονται στην έκδοση από τον Αυτοκράτορα Ζήνωνα του διατάγματος που είναι γνωστό ως «Ενωτικόν». Το «Ενωτικόν», αντί να ενώσει, προκάλεσε το σχίσμα με τις ανατολικές μονοφυσιτικές Εκκλησίες, που κράτησε 35 χρόνια και έπαυσε όταν ο Ιουστίνος Α΄ έδιωξε τους μονοφυσίτες επισκόπους ως αιρετικούς. Αρκετοί από αυτούς κατέφυγαν τότε στην Αίγυπτο, αλλά εκεί διχάσθηκαν: Στους Σευηριανούς ή φθαρτολάτρες (που πίστευαν ότι η σάρκα του Χριστού ήταν φθαρτή) και στους Ιουλιανιστές ή αφθαρτοδοκητές. (el)
- Als Aphthartodoketismus (von griech. aphtharton „unverweslich, unvergänglich“) bezeichnet man eine Spielart des Monophysitismus, die die Unvergänglichkeit des Leibes Jesu lehrte. Die Anhänger dieser christlichen Glaubensrichtung nannte man nach ihrem Begründer auch Julianisten oder Gaianiten. Seit dem Konzil von Chalkedon 451 gab es innerhalb des spätantiken Christentums heftige Streitigkeiten über das Wesen Christi: Die Konzilien des 4. Jahrhunderts hatten festgelegt, dass Jesus sowohl Mensch als auch Gott gewesen sei; nun stritt man sich über das Verhältnis dieser beiden Naturen in Christus. In Chalkedon hatten sich die Dyophysiten durchgesetzt, die lehrten, in Jesus hätten Göttliches und Menschliches vollkommen und unvermischt existiert („wahrer Mensch und wahrer Gott zugleich“), während die Monophysiten (Miaphysiten) von einer Verschmelzung beider Naturen ausgingen. Über Jahrzehnte teilte dieser Streit die Christenheit und wurde mit Erbitterung geführt, da es nach damaliger Vorstellung entscheidend war, der richtigen Lehre anzuhängen, um Erlösung finden zu können. Kaiser Justinian I., eigentlich ein langjähriger Verfechter des Dyophysitismus, wandte sich Anfang 565, wenige Monate vor seinem Tod, überraschend der sogar von der Mehrheit der Monophysiten abgelehnten extremen Lehre zu, die menschliche Natur Christi sei ebenso wie die göttliche unvergänglich und unveränderlich, zudem unempfänglich für natürliche Affekte (vgl. Evag. HE 4,39). Damit provozierte er Widerstand von allen Seiten; mehrere widerspenstige Bischöfe (u. a. Patriarch Eutychios) wurden vom Kaiser abgesetzt. Die Gründe für den Kurswechsel des Kaisers liegen im Dunkeln. Justinians Tod im November 565 setzte der Kontroverse ein Ende, und der Aphthartodoketismus geriet bald in Vergessenheit. (de)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)