| rdfs:comment
| - A diamond vault is a form of vault church architecture used in the Late Gothic and Renaissance style, which is based on an elaborate system of cavernous vaults in a manner resembling diamonds. It was widely used especially in Central European countries. Diamond vaults are concave-convex ceilings so complex that, as their name suggests, they invoke the facets of a cut gemstone. First appearing in 1471 at Albrechtsburg castle in Meissen, Germany, they were employed for almost a century in locations as far apart as Gdańsk on the Baltic to Bechyně in Southern Bohemia (today's Czech Republic). (en)
- Una bóveda de diamante(s) es una forma de bóveda utilizada en los estilos gótico tardío y renacentista, que se basa en un elaborado sistema de bóvedas cavernosas de una manera que se parece a los diamantes. Fue ampliamente utilizada sobre todo en los países de Europa Central. Las bóvedas de diamantes son algunas de las creaciones más originales, aunque menos conocidas, de la arquitectura medieval. (es)
- Een diamantgewelf is een vorm van gewelf dat werd toegepast in de late gotiek en de renaissancestijl, die gebaseerd is op een uitgebreid systeem van holle gewelven op een manier die op diamanten lijkt. Het werd veel gebruikt in vooral Centraal-Europese landen.
* Grondplan Peter-und-Paul-Kirche (nl)
- Sklepienie kryształowe – sklepienie stosowane w późnym gotyku, w którym zrezygnowano z żeber, a wysklepki sklepienne mają ostre krawędzie. Uzyskiwano w ten sposób powierzchnie złożone z licznych, małych wysklepek z pryzmatycznym wgłębieniem, na których gra światła tworzyła ciekawy efekt dekoracyjny. Dawało to malownicze efekty, sprawiało wrażenie migotania, jarzenia się, jak na załamanej powierzchni kryształu. Sklepienia tego rodzaju zostały po raz pierwszy zastosowane w 1471 na zamku Albrechtsburg w Miśni przez budowniczego Arnolda z Westfalii. Architektonicznie są jednym z najbardziej imponujących przykładów geometrycznych eksperymentów i wszechstronności zarówno w przestrzeniach świeckich, jak i sakralnych. Później rozpowszechniły się w Saksonii, następnie m.in. w Czechach (np. dom mies (pl)
|
| has abstract
| - A diamond vault is a form of vault church architecture used in the Late Gothic and Renaissance style, which is based on an elaborate system of cavernous vaults in a manner resembling diamonds. It was widely used especially in Central European countries. Diamond vaults are concave-convex ceilings so complex that, as their name suggests, they invoke the facets of a cut gemstone. First appearing in 1471 at Albrechtsburg castle in Meissen, Germany, they were employed for almost a century in locations as far apart as Gdańsk on the Baltic to Bechyně in Southern Bohemia (today's Czech Republic). From the historical point of view, diamond vaults show the continuing vitality of the Gothic architecture in Central Europe, at a time when the rediscovery of the classical past in Renaissance Italy was changing the course of building. Architecturally, they offer some of the most impressive examples of geometrical experimentation and versatility in both secular and sacred spaces. The design of diamond vaults involved an understanding of how the whole interior is shaped through a correlation of its geometry, spatial composition and support system. The vaults have the ability visually to integrate or to compartmentalise interiors, to make them appear to expand through seamless recession or to diminish them by the presence of claustrophobic, heavily projecting ridges. They can add an element of playful irregularity to symmetrical spaces, or conversely can harmonise oddly shaped interiors. Their plasticity is enhanced by the contrasting play of light and dark across their surfaces. Diamond vaults are among the most original, yet least-known, creations of the Medieval architecture. (en)
- Una bóveda de diamante(s) es una forma de bóveda utilizada en los estilos gótico tardío y renacentista, que se basa en un elaborado sistema de bóvedas cavernosas de una manera que se parece a los diamantes. Fue ampliamente utilizada sobre todo en los países de Europa Central. Las bóvedas de diamante son techos cóncavo-convexo tan complejos que, como su nombre indica, evocan las facetas de una piedra preciosa tallada. Apareció por primera vez en 1471 en el palacio de Albrechtsburg en Meissen, Alemania, y se emplearon durante casi un siglo en lugares tan distantes como Gdansk, en el Báltico, y Bechyne en Bohemia Meridional (actual República Checa). Desde el punto de vista histórico, las bóvedas de diamantes muestran la continua vitalidad de la arquitectura gótica en Europa Central, en un momento en que el redescubrimiento del pasado clásico en la Italia renacentista estaba cambiando el curso de la construcción. Arquitectónicamente, ofrecen algunos de los ejemplos más impresionantes de la experimentación geométrica y versatilidad tanto en espacios sagrados como profanos. El diseño de las bóvedas de diamante implicaba la comprensión de cómo todo el interior se forma mediante una correlación de su geometría, composición espacial y sistema de apoyo. Las bóvedas tienen la capacidad de integrar o compartimentar visualmente los interiores: pueden expandirlos por la recesión sin costuras o disminuirlos por la presencia pesada y claustrofobica de las aristas. Pueden añadir un elemento de irregularidad lúdico de los espacios simétricos, o por el contrario pueden armonizar los interiores de forma extraña. Su plasticidad se ve reforzada por el contrasteant juego de luz y oscuridad a través de sus superficies. Las bóvedas de diamantes son algunas de las creaciones más originales, aunque menos conocidas, de la arquitectura medieval. (es)
- Een diamantgewelf is een vorm van gewelf dat werd toegepast in de late gotiek en de renaissancestijl, die gebaseerd is op een uitgebreid systeem van holle gewelven op een manier die op diamanten lijkt. Het werd veel gebruikt in vooral Centraal-Europese landen. Diamantgewelven zijn concave-convexe plafonds die zo complex zijn dat ze, zoals hun naam al doet vermoeden, de facetten van een geslepen juweel lijken te hebben. Ze verschenen voor het eerst in 1471 in het paleis van de Albrechtsburg in Meissen (Duitsland) en werden gedurende bijna een eeuw toegepast in een gebied dat zich uitstrekte van Gdańsk aan de Oostzee tot Bechyně in Zuid-Bohemen (het huidige Tsjechië). Vanuit historisch perspectief tonen diamantgewelven de aanhoudende vitaliteit van de gotische architectuur in Centraal-Europa, op een moment dat de herontdekking van het klassieke verleden in Renaissance Italië de manier van bouwen aan het veranderen was. Architectonisch bieden ze een aantal van indrukwekkende voorbeelden van geometrische experimenten en veelzijdigheid in zowel seculiere als heilige plaatsen. Het ontwerp van diamantgewelven bracht met zich mee een begrip van hoe het hele interieur is vormgegeven door middel van een correlatie van diens geometrie, ruimtelijke compositie en ondersteunend systeem. De gewelven hebben visueel de mogelijkheid interieurs te integreren of te compartimenteren, om ze te laten lijken uitbreiden door middel van een naadloze recessie of ze te verminderen door de aanwezigheid van claustrofobische, zwaar projecterende ruggen. Ze kunnen een element van speelse onregelmatigheid toevoegen aan symmetrische ruimten of omgekeerd kunnen ze vreemd gevormde interieurs harmoniseren. Hun plasticiteit wordt versterkt door de contrasterende spel van licht en donker over hun oppervlakken. Diamantgewelven behoren tot de meest originele, maar minder bekende, creaties van de middeleeuwse architectuur.
* Grondplan Peter-und-Paul-Kirche (nl)
- Sklepienie kryształowe – sklepienie stosowane w późnym gotyku, w którym zrezygnowano z żeber, a wysklepki sklepienne mają ostre krawędzie. Uzyskiwano w ten sposób powierzchnie złożone z licznych, małych wysklepek z pryzmatycznym wgłębieniem, na których gra światła tworzyła ciekawy efekt dekoracyjny. Dawało to malownicze efekty, sprawiało wrażenie migotania, jarzenia się, jak na załamanej powierzchni kryształu. Sklepienia tego rodzaju zostały po raz pierwszy zastosowane w 1471 na zamku Albrechtsburg w Miśni przez budowniczego Arnolda z Westfalii. Architektonicznie są jednym z najbardziej imponujących przykładów geometrycznych eksperymentów i wszechstronności zarówno w przestrzeniach świeckich, jak i sakralnych. Później rozpowszechniły się w Saksonii, następnie m.in. w Czechach (np. dom mieszkalny w Slavonicach), Morawach i obecnej północnej Polsce (Gdańsk - kościoły Mariacki, św. Katarzyny, śś. Piotra i Pawła, Warmia). Sklepienia diamentowe należą do najbardziej oryginalnych, ale najmniej znanych elementów architektury średniowiecznej. Niektóre budowle w obecnej Polsce, w których zastosowano sklepienie kryształowe:
* Gdańsk: kościoły Mariacki, św. Katarzyny, św. św. Piotra i Pawła, św. Brygidy
* Pomorze Gdańskie: kościół św. Jana i ratusz w Malborku, ramionia transpeptu w kościele pocysterskim w Pelplinie
* Pomorze Zachodnie: kościół św. Jana w Stargardzie, klasztor dominikanów w Myśliborzu
* Warmia: Zamek Kapituły Warmińskiej w Olsztynie - refektarz i sala administratora (sklepienia datuje się na okres administrowania zamku przez Mikołaja Kopernika), kościół w Barczewie, kościół św. Jakuba w Olsztynie, zabudowania kolegialne w Dobrym Mieście
* Mazury: nawy boczne w kościele św. św. Piotra i Pawła w Morągu, kościół św. Jerzego w Kętrzynie
* Mazowsze: kościół św. św. Michała i Jana Chrzciciela w Łomży, klasztor bernardynów w Warszawie
* pozostałe przykłady: Monaster Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy i św. Jana Teologa w Supraślu, kościoły pobenedyktyński w Mogilnie, kościół w Koninie, kościół franciszkanów w Żaganiu, klasztor franciszkanów w Opolu, kościół św. Marcina w Bukowcu, Collegium Maius w Krakowie (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
