| has abstract
| - Surface conductivity is an additional conductivity of an electrolyte in the vicinity of the charged interfaces. Surface and volume conductivity of liquids correspond to the electrically driven motion of ions in an electric field. A layer of counter ions of the opposite polarity to the surface charge exists close to the interface. It is formed due to attraction of counter-ions by the surface charges. This layer of higher ionic concentration is a part of the interfacial double layer. The concentration of the ions in this layer is higher as compared to the ionic strength of the liquid bulk. This leads to the higher electric conductivity of this layer. Smoluchowski was the first to recognize the importance of surface conductivity at the beginning of the 20th century. There is a detailed description of surface conductivity by Lyklema in "Fundamentals of Interface and Colloid Science" The Double Layer (DL) has two regions, according to the well established Gouy-Chapman-Stern model. The upper level, which is in contact with the bulk liquid is the diffuse layer. The inner layer that is in contact with interface is the Stern layer. It is possible that the lateral motion of ions in both parts of the DL contributes to the surface conductivity. The contribution of the Stern layer is less well described. It is often called "additional surface conductivity". The theory of the surface conductivity of the diffuse part of the DL was developed by Bikerman. He derived a simple equation that links surface conductivity κσ with the behaviour of ions at the interface. For symmetrical electrolyte and assuming identical ions diffusion coefficients D+=D−=D it is given in the reference: where F is the Faraday constantT is the absolute temperatureR is the gas constantC is the ionic concentration in the bulk fluidz is the ion valencyζ is the electrokinetic potential The parameter m characterizes the contribution of electro-osmosis to the motion of ions within the DL: The Dukhin number is a dimensionless parameter that characterizes the contribution of the surface conductivity to a variety of electrokinetic phenomena, such as, electrophoresis and electroacoustic phenomena. This parameter and, consequently, surface conductivity can be calculated from the electrophoretic mobility using appropriate theory. Electrophoretic instrument by Malvern and electroacoustic instruments by Dispersion Technology contain software for conducting such calculations. (en)
- Przewodnictwo powierzchniowe (oznaczane symbolem ) – dodatkowe przewodnictwo elektryczne płynu w sąsiedztwie naładowanej powierzchni. Przewodność elektrolitu związana jest z ruchem jonów wywołanym polem elektrycznym. Stężenie jonów jest większe w pobliżu naładowanych powierzchni. Są one przyciągane tam poprzez siły elektrostatyczne indukowane przez . Ta warstwa większego stężenia jonów jest częścią międzyfazowej podwójnej warstwy elektrycznej. Wyższe stężenie jonów w tej warstwie oznacza jej większą przewodność. Wielkość ta wykorzystywana jest między innymi do wyznaczania liczby Duchina, która następnie jest wykorzystywana w metodach służących do wyznaczania potencjału dzeta. Marian Smoluchowski był pierwszym naukowcem, który na początku XX wieku zauważył znaczenie przewodnictwa powierzchniowego. Pojęcie zostało szerzej omówione w raporcie technicznym dotyczącym efektów elektrokinetycznych przygotowanym przez grupę ekspertów dla IUPAC. Przewodnictwo powierzchniowe można definiować jako dwuwymiarową analogię do prawa Ohma: gdzie: – powierzchniowa gęstość prądu elektrycznego,E – natężenie pola elektrycznego. Podwójna warstwa elektryczna (PWE), według przyjętego modelu Gouya-Chapmana-Sterna, posiada dwie warstwy:
* warstwę zewnętrzną, która znajduje się w kontakcie z fazą ciekłą jest nazywana warstwą dyfuzyjną;
* warstwę wewnętrzną, będąca w kontakcie z granicą faz, nazywana jest warstwą Sterna. Przewodnictwo powierzchniowe może mieć wkład od przewodnictwa w warstwie dyfuzyjnej, oznaczane jako jak i od przewodnictwa występującego w warstwie Sterna (Helmholtza), : Wkład warstwy Sterna jest słabiej poznany i często jest określany mianem dodatkowego przewodnictwa powierzchniowego. Wkład jest nazywany przewodnictwem powierzchniowym Bikermana, który stworzył stosunkowo proste równanie, które łączy przewodnictwo powierzchniowe z zachowaniem się jonów przy granicy faz. Dla elektrolitów symetrycznych i zakładając identyczne stałe dyfuzji jonów D+ = D− =D, otrzymuje się następujące równanie: gdzie: F – stała Faradaya,T – temperatura,R – stała gazowa,C – stężenie jonów w fazie,z – wartościowość jonu,ζ – ,κ – długość Debye’a. Parametr m opisuje wkład elektroosmozy w ruchu jonów wewnątrz podwójnej warstwy elektrycznej: gdzie: ε0 – przenikalność elektryczna próżni,εr – względna przenikalność elektryczna,η – współczynnik lepkości,D – współczynnik dyfuzji jonów. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
