rdfs:comment
| - サンクトペテルブルク条約(サンクトペテルブルクじょうやく、ペルシア語: پیمان سن پترزبورگ、ロシア語: Петербу́ргский догово́р 1723)は1723年9月21日(グレゴリオ暦)に締結された、ロシア帝国とサファヴィー朝ペルシアの条約。 (ja)
- El Tractat de Sant Petersburg de 23 de setembre [C.J. 12 de Setembre] de 1723 va concloure la Guerra russo-persa de 1722-1733 entre l'Imperi rus i la Pèrsia Safàvida. Va ratificar la cessió forçosa per part de Pèrsia dels seus territoris en el Caucas septentrional, en el Caucas meridional, i el Nord de Derbent (Daguestan), Bakú, les terres circumdants respectives de Shirvan, així com les províncies de Gilan, Mazandaran, i Astarabad. El tractat a més especificava que el xa persa rebria tropes russes per assegurar l'estabilitat domèstica. (ca)
- Η συνθήκη της Αγίας Πετρούπολης, της 21ης Σεπτεμβρίου [Παλ. Ημερ. 12 Σεπτεμβρίου] 1723, έληξε τον Ρωσοπερσικό πόλεμο 1721-23 μεταξύ της αυτοκρατορικής Ρωσίας και της περσικής αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών. Επικύρωσε την αναγκαστική εκχώρηση εδαφών της Περσίας στον βόρειο Καύκασο, τον νότιο Καύκασο και το σύγχρονο ηπειρωτικό βόρειο Ιράν, στα οποία περιλαμβανόταν το Ντερμπέντ (Νταγκεστάν), το Μπακού, και τα εδάφη της , καθώς και τις επαρχίες Γκιλάν, και . Στη συνθήκη διευκρινιζόταν περαιτέρω ότι ο Πέρσης βασιλέας όφειλε να δεχθεί ρωσικά στρατεύματα για την διατήρηση της ειρήνης. (el)
- Der Vertrag von Sankt Petersburg wurde am 23. September 1723 zwischen Russland und Persien unter der Safawiden-Dynastie geschlossen. Er beendete den Russisch-Persischen Krieg (1722–1723) und führte zu umfangreichen Gebietsabtretungen Persiens an Russland. (de)
- The Treaty of Saint Petersburg of 23 September [O.S. 12 September] 1723 concluded the Russo-Persian War of 1722-1723 between Imperial Russia and Safavid Iran. It ratified Iran's forced ceding of its territories in the North Caucasus, South Caucasus, and contemporary mainland Northern Iran, comprising Derbent (Dagestan), Baku, the respective surrounding lands of Shirvan, as well as the provinces of Gilan, Mazandaran, and Astarabad. The treaty further specified that the Iranian king would receive Russian troops for domestic peacekeeping. As the Cambridge History of Iran states; (en)
- Il Trattato di San Pietroburgo del 23 settembre [corrispondente al 12 settembre del calendario giuliano] 1723 concluse la guerra russo-persiana del 1722-1723 tra la Russia imperiale e l'Iran safavide. L'accordo ratificò la cessione forzata da parte dell'Iran dei suoi territori nel Caucaso settentrionale, nel Caucaso meridionale e nell'odierno Iran settentrionale continentale, comprendente Derbent (odierno Dagestan), Baku, le rispettive aree circostanti di Shirvan, nonché le province di Gilan, Mazandaran e Astarabad. Il trattato specificava inoltre che il re iraniano avrebbe ricevuto le truppe russe per il mantenimento della pace interna. (it)
- Петербу́ргский догово́р 1723, между Россией и Персией. Подписан 12 сентября по результатам Персидского похода Петра I. К России отходили южное и западное побережья Каспийского моря с Дербентом, Баку, Рештом и провинциями Ширван, Гилян, Мазендеран и Астрабад. Россия обещала Персии военную помощь против вторгшихся в пределы последней восставших афганских племён и Турции. (ru)
|
has abstract
| - El Tractat de Sant Petersburg de 23 de setembre [C.J. 12 de Setembre] de 1723 va concloure la Guerra russo-persa de 1722-1733 entre l'Imperi rus i la Pèrsia Safàvida. Va ratificar la cessió forçosa per part de Pèrsia dels seus territoris en el Caucas septentrional, en el Caucas meridional, i el Nord de Derbent (Daguestan), Bakú, les terres circumdants respectives de Shirvan, així com les províncies de Gilan, Mazandaran, i Astarabad. El tractat a més especificava que el xa persa rebria tropes russes per assegurar l'estabilitat domèstica. El signatari per part de l'Imperi Persa fou l'enviat Ismail Beg, qui hi havia estat enviat pel rei Tahmasp II personalment. Quan el text del tractat va ser portat a la capital provisional de Qazvin a l'Abril 1724 pel príncep rus Boris Meshcherskii, la població era ben conscient de les pretensions de Rússia . Revoltes populars van rebre Meshcherskii i els seus acompanyants amb amenaces violentes. Va ser rebut cerimoniosament per Tahmasp II, però aquest va rebutjar signar el tractat. Aquesta decisió va ser presa perquè era evident que els russos, a pessar de haver ocupat les províncies del nord, no estaven preparats per suposar un perill real a l'Iran. A més, Tahmasp II era conscient que eren incapaços de ajudar-li a expulsar els rebels afganesos. També hi ha una possibilitat que Tahmasp II era conscient de les negociacions secretes de Rússia amb l'Imperi Otomà, que van donar lloc al . Ismail Beg va fugir temint càstig si retornava, i va morir a l'exili en Astrakhan alguns vint anys més tard. Tots els territoris conquerits van ser tornats a Pèrsia que, després de sofrir un canvi de govern, ara estava liderada per Nàdir Qoli Beg (més tard conegut com a Nàdir Xah ) als anys 1732 i 1735 respectivament, sota els termes del Tractat de Resht i Tractat de Gandja, durant el regnat de l'Emperadriu Anna Ioannovna. (ca)
- Der Vertrag von Sankt Petersburg wurde am 23. September 1723 zwischen Russland und Persien unter der Safawiden-Dynastie geschlossen. Er beendete den Russisch-Persischen Krieg (1722–1723) und führte zu umfangreichen Gebietsabtretungen Persiens an Russland. Dem Vertragsschluss war ein weitgehend fehlgeschlagener Angriff Russlands im Südkaukasus vorangegangen. Der Plan von Zar Peter dem Großen war, dass russische Truppen mit ihrer neu gebauten Kaspischen Flotte an der Kaspischen Küste landen und von dort ins Landesinnere ziehen sollten. Dort sollte der georgische König Wachtang VI. mit 30.000 Georgiern und 10.000 Armeniern zu den Russen stoßen, um gemeinsam gegen Daud Khan, der die Stadt Şamaxı im Jahre 1721 geplündert hatte. Zahlreiche Schwierigkeiten der russischen Truppen führten jedoch zu deren Rückzug nach Astrachan, lediglich einige Garnisonen blieben auf dem Territorium der heutigen Republik Aserbaidschan bestehen. Im Spätherbst 1722 besetzten russische Truppen die Stadt Rascht, angeblich um sie zu beschützen. Im Februar 1723 weigerte sich der russische Kommandeur, die Truppen abzuziehen. Aus der folgenden Belagerung brachen die russischen Truppen Ende März 1723 aus, was mehr als 1000 persischen Soldaten das Leben kostete. Schah Tahmasp II. wurde auf diese Art zu Verhandlungen gezwungen. Sein Botschafter Ismail Beg musste im September 1723 den erniedrigenden Vertrag von Sankt Petersburg unterschreiben. Er sah vor, dass Russland dem Schah fortan freundschaftlich verbunden sein und ihm bei Bekämpfung von Rebellen behilflich sein würde. Der Zar würde dem Schah den ruhevollen Thronbesitz zugestehen. Im Gegenzug verpflichtete sich der Schah, Russland die Städte Derbent und Baku und die dazugehörigen Regionen (heutige Republik Aserbaidschan), des Weiteren die Provinzen Gilan, Schirwan, Māzandarān und Astarabad (heutiger Nordiran) abzutreten. Diese Territorien sollten die russischen Truppen unterhalten, so dass dem Schah für die russische Unterstützung keine Kosten entstehen würden. Der Vertrag wurde von Prinz Boris Meschtscherski nach Isfahan gebracht. Als er im April 1724 durch Persien reiste, wurde er von den persischen Einwohnern, die über das russische Vorgehen Bescheid wussten, bedroht. Der Schah empfing den russischen Botschafter zwar mit dem üblichen Zeremoniell, verweigerte aber die Ratifizierung des Abkommens. Dem Schah war bewusst, dass die russischen Truppen in der kaspischen Region zu schwach waren, um ihm zu helfen, und eventuell wusste er auch von Verhandlungen zwischen Russland und dem Osmanischen Reich (diese führten zum 1724 abgeschlossenen Vertrag von Konstantinopel). Der Zar verzichtete darauf, den Schah durch Drohungen zur Ratifizierung des Abkommens zu bewegen, denn er fürchtete, dass der Schah ihn um Erfüllung des Vertrages und um Beistand gegen die Türken bitten würde, deren Truppen bereits in den Westen Persiens und in den Südkaukasus eingedrungen waren. Gegenüber dem Osmanischen Reich verteidigte Russland in der Folge sogar die Legitimität der Herrschaft von Tahmasp II. Nach dem Tod von Peter dem Großen begann Russland, sich aus Persien und dem Südkaukasus zurückzuziehen. Der Krieg und die Besetzung der kaspischen Gebiete waren teuer, während sich die wirtschaftlichen Vorteile schlechter entwickelten als erhofft. Im Jahre 1729 wurde ein Vertrag zwischen Aschraf Khan und den Russen unterschrieben, der den Vertrag von Sankt Petersburg bekräftigte und einen Gebietstausch vorsah. Dieser Vertrag trat jedoch nie in Kraft, weil die Herrschaft der Afghanen über Persien in sich zusammenbrach. Im Jahre 1730 erschien ein Gesandter von Tahmasp II. in Moskau, der vorschlug, dass Russland Beistand gegen die Afghanen leisten sollte, während Tahmasp nun bereit wäre, den Vertrag von Sankt Petersburg zu ratifizieren. Der Gesandte betonte auch, dass Russland die besetzten persischen Gebiete räumen sollte, wenn es nicht bereit ist, dem Schah im Kampf gegen die Afghanen zu helfen. Die russische Kaiserin Anna Iwanowna genehmigte die Empfehlung ihres Außenministeriums, mit Persien Frieden zu schließen, selbst wenn dafür die erworbenen kaspischen Provinzen aufgegeben werden müssten. Die russischen Diplomaten, die die Verhandlungen an Tahmasps Hof führten, bezeichneten die dortigen Zustände als „schlimm, erschreckend und verkommen“. Trotz einer neuerlichen Niederlage Persiens gegen die Türken bei Jerewan schloss man Frieden, vor allem, weil man ein Nachgeben Tahmasps gegenüber den türkischen Forderungen oder gar eine Allianz gegen Russland fürchtete. Der vom 1. Februar 1732 legte fest, dass die Gebiete südlich der Kura in persischen Besitz übergehen und dass die Provinzen nördlich davon an Persien zurückgegeben werden, wenn der Schah alle Invasoren aus seinem Reich vertrieben hätte. (de)
- Η συνθήκη της Αγίας Πετρούπολης, της 21ης Σεπτεμβρίου [Παλ. Ημερ. 12 Σεπτεμβρίου] 1723, έληξε τον Ρωσοπερσικό πόλεμο 1721-23 μεταξύ της αυτοκρατορικής Ρωσίας και της περσικής αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών. Επικύρωσε την αναγκαστική εκχώρηση εδαφών της Περσίας στον βόρειο Καύκασο, τον νότιο Καύκασο και το σύγχρονο ηπειρωτικό βόρειο Ιράν, στα οποία περιλαμβανόταν το Ντερμπέντ (Νταγκεστάν), το Μπακού, και τα εδάφη της , καθώς και τις επαρχίες Γκιλάν, και . Στη συνθήκη διευκρινιζόταν περαιτέρω ότι ο Πέρσης βασιλέας όφειλε να δεχθεί ρωσικά στρατεύματα για την διατήρηση της ειρήνης. Τη συνθήκη υπέγραψε από την πλευρά των Σαφαβιδών ο απεσταλμένος του Σαχ Ισμαήλ Μπεγκ (ή Ισμαήλ Μπέη), ο οποίος είχε σταλεί από τον ίδιο τον σαχ Ταχμάσπ Β΄. Ωστόσο, όταν η συνθήκη έφτασε στην προσωρινή πρωτεύουσα Καζβίν, τον Απρίλιο του 1724 ο Ταχμάσπ δεν συμφώνησε με τους αρνητικούς όρους της συνθήκης και ως εκ τούτου δεν την επικύρωσε. Ήδη ήταν σαφές ότι οι Ρώσοι, αν και κατέλαβαν τα ιρανικά εδάφη, δεν συνιστούσαν σοβαρή απειλή για την Περσία, έστω και αν είχε αποδυναμωθεί σοβαρά με τα γεγονότα του 1720. Αυτό, ωστόσο, είχε αργότερα ως αποτέλεσμα να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Περσία και να πεθάνει στην εξορία στο Αστραχάν περίπου είκοσι χρόνια αργότερα. Όλα τα κατακτημένα εδάφη επιστράφηκαν στην Περσία (υπό την ηγεσία του Ναντέρ Σαχ) το 1732 και το 1735 αντίστοιχα, σύμφωνα με τους όρους της και της , επί της αυτοκράτειρας Άννα Ιοάννοβνα. (el)
- The Treaty of Saint Petersburg of 23 September [O.S. 12 September] 1723 concluded the Russo-Persian War of 1722-1723 between Imperial Russia and Safavid Iran. It ratified Iran's forced ceding of its territories in the North Caucasus, South Caucasus, and contemporary mainland Northern Iran, comprising Derbent (Dagestan), Baku, the respective surrounding lands of Shirvan, as well as the provinces of Gilan, Mazandaran, and Astarabad. The treaty further specified that the Iranian king would receive Russian troops for domestic peacekeeping. As the Cambridge History of Iran states; "On 23 September 1723, his ambassador in Saint Petersburg, Ismail Beg, signed a humiliating treaty which stipulated that the Tsar would accord the shah friendship and help against rebels and would maintain the shah in tranquil possession of his throne. In return the shah promised to permanently cede to Russia: ... the towns of Darband (Derbent), Baku, with all the territories belonging to them, as well as the provinces: Gilan, Mazandaran, and Astarabad, so that they might support the forces which His Imperial Majesty [the Tsar] will send to help His Shahian Majesty against rebels, without demanding money for it." The signatory on the Safavid side was the envoy Ismail Beg, who had been sent by king Tahmasp II himself. When the text of the treaty was brought to the temporary capital of Qazvin in April 1724 by Prince Boris Meshcherskii (a sub-lieutenant of the Preobrazhensky Guard regiment), the population was well aware of Russia's actions. Unruly mobs received Meshcherskii and his entourage with violent threats. He was received with customary ceremoniousness by Tahmasp II, but the latter refused to ratify the treaty. This decision was made as it was clear that the Russians, though having occupied the Iranian territories, were too small to pose a major threat to Iran, even though the latter had been seriously weakened through the frantic events of the early 1720s. Furthermore, Tahmasp II knew that they were incapable of aiding him in expelling the Afghan rebels. There's also a possibility that Tahmasp II was aware of Russia's secret negotiations with the Ottoman Empire (see Treaty of Constantinople (1724)). Ismail Beg was forced to flee punishment upon return, and died in exile in Astrakhan some twenty years later. All conquered and gained territories were returned to Iran which now led by the emerging Nader Qoli Beg (later known as Nader Shah) in 1732 and 1735 respectively, under the terms of the Treaty of Resht and Treaty of Ganja, during the reign of Empress Anna Ioannovna. (en)
- サンクトペテルブルク条約(サンクトペテルブルクじょうやく、ペルシア語: پیمان سن پترزبورگ、ロシア語: Петербу́ргский догово́р 1723)は1723年9月21日(グレゴリオ暦)に締結された、ロシア帝国とサファヴィー朝ペルシアの条約。 (ja)
- Il Trattato di San Pietroburgo del 23 settembre [corrispondente al 12 settembre del calendario giuliano] 1723 concluse la guerra russo-persiana del 1722-1723 tra la Russia imperiale e l'Iran safavide. L'accordo ratificò la cessione forzata da parte dell'Iran dei suoi territori nel Caucaso settentrionale, nel Caucaso meridionale e nell'odierno Iran settentrionale continentale, comprendente Derbent (odierno Dagestan), Baku, le rispettive aree circostanti di Shirvan, nonché le province di Gilan, Mazandaran e Astarabad. Il trattato specificava inoltre che il re iraniano avrebbe ricevuto le truppe russe per il mantenimento della pace interna. Come afferma la Cambridge History of Iran; Il firmatario dalla parte safavide era l'inviato Ismail Beg, che era stato inviato dallo stesso re Tahmasp II. Quando il testo del trattato fu portato nella temporanea capitale di Qazvin nell'aprile 1724 dal principe Boris Meshcherskii (un sottotenente del reggimento della Guardia Preobrazhensky), la popolazione era ben consapevole delle azioni della Russia. La folla indisciplinata ricevette Meshcherskii e il suo entourage con violente minacce. Fu ricevuto con la consueta cerimonia da Tahmasp II, ma quest'ultimo si rifiutò di ratificare il trattato. Tale decisione fu presa in quanto era chiaro che i russi, pur avendo occupato i territori iraniani, erano troppo esigui per rappresentare una grave minaccia, anche se l'Iran era stato gravemente indebolito a causa dei frenetici eventi della primi anni 1720. Inoltre, Tahmasp II sapeva che i russi non sarebbero stati in grado di aiutarlo a espellere i ribelli afghani. C'è anche la possibilità che Tahmasp II fosse a conoscenza dei negoziati segreti della Russia con l'Impero ottomano (vedi Trattato di Costantinopoli del 1724). Ismail Beg fu costretto a fuggire dalla punizione al ritorno e morì in esilio ad Astrakhan una ventina di anni dopo. (it)
- Петербу́ргский догово́р 1723, между Россией и Персией. Подписан 12 сентября по результатам Персидского похода Петра I. К России отходили южное и западное побережья Каспийского моря с Дербентом, Баку, Рештом и провинциями Ширван, Гилян, Мазендеран и Астрабад. Россия обещала Персии военную помощь против вторгшихся в пределы последней восставших афганских племён и Турции. Однако ещё тем временем пока персидский посланник Исмаил-бек находился в пути, шах Солтан Хусейн попал в плен к афганцам, а новым шахом был провозглашён его сын Тахмасп II (который, впрочем, к тому времени был признан ещё далеко не всеми провинциями). Последний для укрепления своих позиций изначально подтвердил полномочия Исмаил-бека, но вскоре изменил решение и велел вернуть его. Однако гонец от шаха был задержан консулом С. Аврамовым и Исмаил-бек, прибыв в Санкт-Петербург, заключил договор. Прибывшим же в Персию для ратификации договора князю Б. Мещерскому и секретарю Аврамову Тахмасп II, обвинив Исмаил-бека в измене, заявил, что он не давал данному посланнику никаких полномочий и категорически отказался ратифицировать договор. Вернувшийся в Гилян Исмаил-бек сам тщетно пытался добиться аудиенции с шахом, чтобы убедить его ратифицировать договор, но, узнав о негативном расположении к себе шаха, уехал в Россию. В дальнейшем данное обстоятельство дало повод некоторым историкам (в частности западным) считать данный договор невалидным. Тем не менее он был подтверждён Константинопольским договором 1724 года между Турцией и Россией (сама Персия, правительство шаха, никогда этот договор не подписывала и не признавала). После смерти Петра I по Рештскому (1732) и Гянджинскому (1735) трактатам приобретённые согласно Петербургскому договору Россией территории всё же были возвращены Персидской империи. (ru)
|